niedziela, 31 stycznia 2016
czwartek, 28 stycznia 2016
Nie daj się zjeść grzybom CANDIDA
Wiele naszych
dolegliwości notorycznie
nas męczą. Nie pomagają żadne leki, a
lekarze pozostają bezradni wciąż faszerując nas kolejnymi pigułami.
Może pojawiły się w nas grzyby Candida, które nieustępliwie wyniszczają nasz organizm.
Co jest tego przyczyną?
Jak sobie z tym radzić?
Na te i wiele innych pytań odpowiada Andrzej Janus w swojej książce „Nie daj się zjeść grzybom CANDIDA”
Czytając tę lekturę trudno nie oprzeć się wrażeniu, że grzyby Candida czyhają na nas na każdym kroku i choć swój początek mają w układzie pokarmowym mogą zainfekować cały nasz organizm, powolnie go niszcząc.
Autor rozróżnia jednak grzyby Candida od drożdżaków.
Podaje podstawowe różnice, ale też i próbuje wyjaśnić czym w ogóle są grzyby.
W dalszej części swojej publikacji charakteryzuje grzyby różnego typu.
Przedstawione przez niego fakty są intrygujące, bo przecież kto z nas nie
miewa czasem ataków agresji, uczucia przygnębienia, czy zwyczajnie zapalenia pęcherza. Wielu z nas borykało się z problemem łupieżu, czy trądziku. Z pewnością każdy miał problem ze wzdęciami, czy biegunką. Wówczas powinno Wam się zapalić światełko ostrzegawcze.
Autor jednakże nie zaleca faszerowania się antybiotykami, bowiem to właśnie one są jednym z powodów takiego stanu rzeczy.
Możemy dowiedzieć się co za produkty mogą powodować rozwój grzyba oraz jakie czynności mogą sprzyjać jego narodzeniu, a także to, że jest on zaraźliwy.
Brałaś za długo tabletki antykoncepcyjne? Też możesz być na niego narażona.
Andrzej Janus nie tylko nas straszy, daje też szereg zaleceń, jak poradzić sobie z każdym z rodzajów grzyba Candida. Przede wszystkim
witaminy, cynk, miedź i inne tego typu minerały, ale też leki
homeopatyczne.
Daje też całą masę przepisów na
zioła, soki i
napary, które z pewnością nam pomogą.
Zakazuje spożywania wielu produktów spożywczych- przede wszystkim słodkich owoców!
Ponadto serwuje nam różnego rodzaju przepisy z użyciem produktów dozwolonych, które poprawią stan naszego organizmu.
Nie ma się jednak co przejmować na zapas, bowiem Pan doktor Janus zachęca nas do zrobienia sobie zwykłego testu przy użyciu szklanki wody i własnej śliny, który
pokaże, czy ten
problem dotyka także nas.
Nie zniechęcajcie się ilością
tekstu, rozłóżcie czytanie w czasie, pomyślcie o sobie i swoich bliskich i o tych
paskudnych grzybach.
Królestwo
grzybów
Grzyby są organizmami niezwykle zróżnicowanymi . Zalicza się do nich zarówno pieczarki , borowiki, i muchomory jak i huby , opieńki i purchawki, a także porosty , pleśnie i drożdże.
W zasadzie
jedyne co je łączy , to cudzożywność. Związki organiczne grzyby pobierają z
podłoża, w którym żyją.
Ponieważ nie
mają żołądków, pożywienie muszą przetrawić jeszcze przed wchłonięciem go przez
ścianę komórkową. W tym celu grzyby wydzielają kwasy i enzymy trawiące do
otaczającego je materiału organicznego i przetwarzają go w proste związki,
które mogą łatwo wchłonąć.
DROŻDŻAKI I GRZYBY CANDIDA
Grzyby Candida są ewolucyjnie związane z organizmami zwierząt i ludzi, z którymi jako drożdżaki będące zarodnikami grzybów pozostają w relacji komensal (współbiesiadnik, uczestniczący w uczcie)–gospodarz, zaś po przeistoczeniu się w grzyby z rozwiniętą grzybnią relacja ta zmienia się na relcję pasożyt (współbiesiadnik uczestniczący w uczcie)–żywiciel.
Drożdżaki Candida
Drożdżaki nazywane są drożdżami, lecz w rzeczywistości są one zarodnikami grzybów. Innymi słowy, drożdżaki posiadają wszystkie cechy drożdży, z tą różnicą, że w odpowiednich warunkach mogą zakiełkować, zapuścić korzenie, z których wyrasta grzybnia, czyli ciało wegetatywne grzyba. Ponadto drożdżaki niczym od drożdży się nie różnią.
Drożdżaki Candida wraz z bakteriami stanowią naturalną mikroflorę jelit człowieka, w których wnętrzu odpowiednia wilgotność, obfitość pożywienia oraz stała temperatura na poziomie 36,6 °C stwarza im doskonałe warunki do życia. Drożdżaki, jak drożdże, odżywiają się cukrami prostymi pozostałymi w masie kałowej. Wraz z innymi drobnoustrojami współuczestniczą w zagospodarowaniu resztek pokarmowych, nie czyniąc gospodarzowi żadnych szkód – nie są patogenami (czynnikiem chorobotwórczym). W normalnych warunkach drobnoustroje jelitowe nieustannie konkurują między sobą o dostęp do pożywienia, dzięki czemu samoistnie utrzymuje się między nimi równowaga ilościowa (homeostaza). Równowaga ta jest jednak chwiejna i wystarczy chwilowy wzrost ilości cukrów prostych w jelicie grubym lub jedna tabletka antybiotyku przeciwbakteryjnego (na które drożdżak jest odporny), by równowaga została zachwiana na korzyść drożdżaka.
Cechy charakterystyczne drożdżaków Candida
Jest wiele istotnych cech świadczących o dostosowani się drożdżaków Candida do środowiska, w którym żyją, czyli środowiska jelita grubego.
Najistotniejsze
z nich to:
·
Podobnie
jak drożdże, drożdżaki Candida odżywiają się pozostałymi w masie kałowej
cukrami prostymi wywołując ich fermentację, której produktami są alkohol i
dwutlenek węgla, które jako produkty przemiany materii wydalają do podłoża, tj.
kału. W przypadku nadmiaru drożdżaków w jelicie grubym, duże ilości dwutlenku
węgla powodują wzdęcia oraz częste wydalanie wiatrów
·
Niezwykłą
cechą świadczącą o dostosowaniu się drożdżaków Candida do współistnienia z
organizmami ludzkimi jest ich niezwykła umiejętność wpływania na nasz apetyt.
Otóż w sytuacji braku dostatecznej ilości cukrów w masie kałowej – drożdżaki
wytwarzają substancję podobną do insuliny, która, po wchłonięciu do wnętrza
organizmu, powoduje spadek stężenia glukozy w krwi, przez co zwiększa się
łaknienie na słodycze.
W warunkach równowagi drobnoustrojów jelita grubego, ilość zasiedlających je drożdżaków Candida jest znikoma i w związku z tym ilość wydzielanej przez nie owej insulino podobnej substancji też jest niewielka i nie ma większego wpływu na nasze postępowanie. Jednak w sytuacji rozmnożenia się i zdominowania środowiska jelita grubego przez szczep Candida, ilość substancji insulino podobnej produkowanej przez wygłodniałe drożdżaki jest na tyle znacząca, że wywołuje hipoglikemię (spadek stężenia cukru w krwi) i wymusza konieczność zjedzenia czegoś słodkiego, w celu poprawy samopoczucia.
W warunkach
niekorzystnych, np. braku pożywienia lub wilgoci, drożdżaki nie giną, lecz
tracą wodę i wchodzą w swoisty letarg przemieniając się w formę przetrwalnikową
w postaci spory (komórka służąca do bezpłciowego rozmnażania się grzybów), w
której potrafią przetrwać dziesięciolecia. Ale gdy znajdą się we właściwym dla
nich środowisku, tj. jelicie grubym człowieka lub zwierzęcia – odżywają i
rozmnażają się.
·
Spory
drożdżaków są lekkie i z łatwością unoszą się w powietrzu, stąd opinia o ich
wszechobecności w naszym środowisku. Znany jest sposób hodowli drożdżaków z
powietrza w laboratoriach. Wystarczy odpowiednie, selektywne podłoże pozostawić
na jakiś czas odkryte, by wyhodować ten gatunek drożdżaków, na które
ukierunkowana jest selektywność podłoża.
·
Drożdżaki
Candida są dobrze przystosowane do życia w swoim środowisku – świetle przewodu
pokarmowego i pokonanie zapory kwaśnego środowiska żołądka (zabójczej dla
większości drobnoustrojów) nie stanowi ani dla nich, ani dla ich przetrwalników
większego problemu.
Grzyby Candida
Grzyby
Candida są bezwarunkowymi pasożytami, bowiem do życia niezbędna jest im tkanka
organizmu żywiciela, która jest ich środowiskiem, pożywieniem, a także
miejscem, gdzie wydalają produkty przemiany materii, czyli własne odchody. A to
oznacza, że są niebezpiecznymi patogenami, które wykorzystują każde osłabienie
systemu odpornościowego żywiciela, by rozrosnąć się w jego tkankach,
uszkadzając je.
W obrębie
uszkodzonej tkanki grzyb wytwarza ognisko grzybicze, któremu zazwyczaj towarzyszy
miejscowy stan zapalny.
Z rozpadu komórek tkanki pozostają resztkowe
substancje, którymi grzyb się nie odżywia. Ale w przyrodzie zawsze jest tak, że
jeśli jest pożywka, to amator na nią z pewnością się znajdzie.
Konsumentami
tej pożywki są bakterie, najczęściej gronkowce i paciorkowce. Z tego właśnie
powodu w laboratoryjnej hodowli wymazu pobranego z ogniska grzybiczego
najczęściej hoduje się bakterie, a najrzadziej faktycznego sprawcę odpowiedzialnego
za zainicjowanie przewlekłego stanu zapalnego – grzyba Candida.
Cechy charakterystyczne grzybów Candida
Najistotniejsze cechy charakteryzujące grzyby Candida to:
·
Odżywiają
się aminokwasami (cząsteczkami białek) uzyskiwanymi z rozpadu tkanki żywiciela
przy użyciu kwasów i enzymów trawiennych wydzielanych do tkanki żywiciela.
·
Nie
zadowalają się martwiczą tkanką, lecz dla zdobycia pożywienia agresywnie
wpływają na rozpad komórek organizmu żywiciela wydalając do tkanki enzymy
trawienne. Zdrowe, w pełni ukształtowane komórki są w stanie obronić się przed
tym enzymatycznym atakiem grzybów Candida, natomiast komórki osłabione
zazwyczaj stają się ich pożywką.
·
Toksyczne
produkty przemiany materii grzyb Candida wydala do podłoża (którym jest tkanka
organizmu), skąd trafiają do krwiobiegu, wywołując zatrucie organizmu żywiciela
i – co za tym idzie – osłabienie jego systemu odpornościowego.
·
Grzyby
z gatunku Candida są bezwzględnymi pasożytami, ponieważ do życia niezbędna jest
im tkanka żywego organizmu i nie są zdolne do samodzielnego życia lecz giną,
jeśli nie znajdą źródła pożywienia w otoczeniu.
Różnice
między drożdżakiem Candida a grzybem Candida
Grzyby Candida wyrastają z ich zarodników – drożdżaków Candida, jak dęby z żołędzi. Jeśli żołądź trafi na odpowiedni grunt, to zakiełkuje, zapuści korzenie i wyrośnie z niego dorodny dąb, który po jakimś czasie będzie produkował żołędzie. Podobnie rzecz ma się w przypadku grzybów Candida. Gdy ich zarodniki trafią na odpowiedni grunt – kiełkują i wyrastają z nich grzyby, które po jakimś czasie będą produkować zarodniki – jak dęby żołdzie. Ale tutaj podobieństwo dębów do grzybów i żołędzi do drożdżaków się kończy, bowiem z nasion jakimi są żołędzie mogą wyrosnąć wyłącznie dęby, a zarodniki grzybów Candida są organizmami zdolnymi do samodzielnego życia i w zależności od warunków – mogą zakiełkować w podłożu przekształcając się w grzyby, albo żyć i rozmnażać się przez pączkowanie jak drożdże.
Po co to porównanie grzybów do dębów i drożdżaków do żołędzi? Otóż po to, by uświadomić, jak olbrzymia różnica jest między grzybami Candida a ich zarodnikami – drożdżakami Candida. Różnią się one w zasadzie wszystkim – wyglądem, kształtem, sposobem odżywiania i rozmnażania, a także środowiskiem, w którym żyją. W związku z tym występują w diametralnie różnych relacjach do naszych organizmów, bowiem zarodniki Candida jako drożdżaki są w gruncie rzeczy pożytecznymi komensalami, zaś grzyby Candida to groźne, chorobotwórcze pasożyty.
Wyjaśnienie tej kwestii jest niezwykle istotne ze względu na ustalenie tego, na co mamy się leczyć – czy leczyć na obecności drożdżaków Candida w jelicie grubym, czy na wywołane przez nie grzybice organizmu.
Wiemy, że
drożdżaki Candida występują w jelicie grubym jako naturalny element tego
środowiska, zaś ich obecność w kale świadczy tylko o tym, że drożdżaki Candida
znajdują się na swoim miejscu, co rzecz jasna nie ma nic wspólnego z chorobą.
Rodzaje grzybów Candida
Obecnie znanych jest około 196 rodzajów grzybów Candida, a tylko 15 z nich ma właściwości chorobotwórcze.
Toksyny wytwarzane przez grzyby Candida
Znajomość skutków oddziaływania na organizm toksyn i metabolitów wytwarzanych przez grzyba Candida powinna obowiązywać każdego chorego, ponieważ objawy pojawiające się w okresie trwania infekcji grzybiczej i w trakcie jej leczenia do złudzenia przypominają inne choroby np. nerwicę, zaburzenia neurologiczne, objawy grypopodobne, choroby reumatyczne czy bakteryjne infekcje jelitowe. Chodzi o to, żeby w okresie wystąpienia tych niepokojących symptomów nie poddawać się panice i nie leczyć chorób rzekomych, które są jedynie objawami infekcji grzybiczej, co niestety często czynią lekarze.
Gatunki grzybów Candida wytwarzają substancje o charakterze endotoksyn, którymi są toksyny występujące w ścianie komórki grzyba, uwalniane po jej rozpadzie. Do tej pory wyodrębniono 79 ich rodzajów. Wszystkie one mają jedną wspólną cechę: są groźne dla organizmu żywiciela. Spośród nich najbardziej poznana jest kandydotoksyna wykazująca działanie toksyczne w stosunku do komórek zainfekowanego organizmu, uszkadzająca system odpornościowy oraz nasilająca rozprzestrzenianie się zakażenia.
Toksyny, uszkadzając błonę śluzową jelita cienkiego, zmniejszają powierzchnię wchłaniania składników pokarmowych, zaś uszkadzając śluzówkę jelita grubego, powodują przenikanie z masy kałowej do organizmu toksyn, metali ciężkich oraz alergenów pokarmowych.
Jedną z
grupy toksyn produkowanych przez grzyby Candida są neurotoksyny – substancje
chemiczne wywierające negatywne działanie na ośrodkowy układ nerwowy (mózg),
które wywołują stany depresyjne i rozchwianie emocjonalne, np.: zmienne
nastroje, niezdecydowanie, chaotyczność, gwałtowne zachowania, hałaśliwość,
agresję (również skierowaną na siebie) oraz usilne tłumienie złości w sobie. Dość
często zdarza się, że objawy te przybierają formę fobii, nerwicy natręctw, a w
wielu przypadkach przypominają schizofrenię.
Chorzy zatruci neurotoksynami najczęściej poddawani są leczeniu psychiatrycznemu, a wynikiem tego jest pogorszenie stanu ogólnego i dodatkowo uzależnienie od leków psychotropowych.
Neurotoksyna grzybicza o budowie zbliżonej do hormonu przysadki mózgowej (TSH) może z łatwością rozregulować cały układ hormonalny człowieka, ale przede wszystkim tarczycę. Toksyna ta nie uzyskała dotychczas swojej nazwy.
Wnioski dla nas
Z przedstawionych informacji nasuwają się trzy oczywiste wnioski:
·
Naturalnym środowiskiem życia
drożdżaków Candida jest jelito grube i wykrycie ich w kale nie świadczy o
chorobie; po prostu nie świadczy o niczym.
·
Drożdżaki Candida są oportunistami
(postępowanie adekwatne do zaistniałej sytuacji, mające na celu odniesienie
korzyści bez osobistego zaangażowania) i w związku z tym nie atakują organizmu
człowieka. Żeby niegroźne drożdżaki Candida mogły przeistoczyć się w groźne
pasożyty, muszą mieć stworzone odpowiednie warunki, tj. istnienie pożywki w
postaci martwiczych lub osłabionych komórek, przy jednoczesnej niewydolności
systemu odpornościowego. Ta istotna informacja powinna wytyczyć nowy kierunek
leczenia grzybic, który powinien polegać nie tylko na eliminacji grzyba z
organizmu, ale przede wszystkim na wzmacnianiu systemu odpornościowego.
·
Nie należy leczyć symptomów
oddziaływania toksyn grzybiczych na organizm chorego, ponieważ nie są one
samoistnymi chorobami, lecz jedynie przemijającymi objawami kumulacji tych
toksyn w krwi. Jedynym rozsądnym przedsięwzięciem w tej sytuacji jest podjęcie
działań wspomagających organizm w naturalnym eliminowaniu toksyn przez narządy
i układy wydalnicze: nerki, przewód pokarmowy, układ oddechowy i skórę.
·
Zabijanie grzybów przy zastosowaniu
antybiotyków grzybobójczych jest pozbawione jakiegokolwiek sensu, bowiem w
sprzyjających warunkach – istnieniu pożywki i niewydolności systemu
odpornościowego – potrafią one odrosnąć w ciągu 2 - 3 tygodni. Wyraźną poprawę
funkcjonowania systemu odpornościowego obserwuję dopiero po upływie 6 miesięcy
intensywnego leczenia. Od tego też momentu stwierdzam wyraźne postępy w
leczeniu i likwidacji grzyba Candida.
DROŻDŻYCA JELITA GRUBEGO
Drożdżyca jelita grubego to stan nierównowagi ilościowej drobnoustrojów jelita grubego, w którym drożdżaki odgrywają rolę dominującą nad innymi mieszkańcami tego środowiska.
W normalnych warunkach drożdże Candida zajmują niewielką przestrzeń w środowisku jelita grubego, gdzie rywalizują z pozostałymi drobnoustrojami o cukry proste, którymi się odżywiają.
Zatem ilość drożdżaków w jelicie grubym zależna jest od dwóch zasadniczych czynników:
·
Ilości
cukrów prostych w masie kałowej
·
Ogólnej
ilości innych mieszkańców tego środowiska, najczęściej bakterii, które także
odżywiają się cukrami prostymi i konkurują z drożdżakami o pożywienie.
Cukry proste jako pożywka drożdżaków
Żeby zrozumieć istotę rozwoju drożdżycy występującej wskutek pojawienia się w większej ilości cukrów prostych w jelicie grubym, musimy wyjaśnić sobie, co to są owe cukry proste.
Są to
niewymagające trawienia jednocukry, głównie glukoza i fruktoza, które w postaci
niezmienionej wchłaniają się w jelicie cienkim, natomiast cukry złożone, by
mogły być wchłonięte, muszą zostać strawione do postaci cukrów prostych. Proces
trawienia cukrów złożonych, np. sacharozy (cukru buraczanego) i skrobi,
rozpoczyna się w jamie ustnej podczas żucia pokarmu w wyniku działania enzymu
amylazy ślinowej wydzielanej przez ślinianki.
W żołądku
trawienie cukrów zostaje czasowo zablokowane.
Dalszy
proces trawienia odbywa się w dwunastnicy, gdzie skrobia poddana jest działaniu
enzymu trzustkowego alfa-amylazy, który rozkłada ją najpierw do dwucukrów –
sacharozy, laktozy, maltozy, a w następnej kolejności do cukrów prostych –
glukozy, fruktozy, trehalozy, galaktozy i mannozy.
Cukry proste wchłaniane są w jelicie cienkim (czczym i krętym) i przenikają z krwią do wątroby.
Cukry proste wchłaniane są w jelicie cienkim (czczym i krętym) i przenikają z krwią do wątroby.
W wątrobie
odpowiednie enzymy przekształcają wszystkie cukry w glukozę, która dalej
naczyniami krwionośnymi rozprowadzana jest do wszystkich komórek organizmu i
wykorzystywana jako źródło energii, lub przekształcana w glikogen, który
gromadzi się w wątrobie, stanowiąc rezerwę dającą się pełni wykorzystać jako
źródło energii życiowej.
W związku z
tym, że przewód pokarmowy jest doskonale przygotowany do trawienia i
wchłaniania cukrów prostych, to w masie kałowej występują one w ilościach
niewielkich, niemalże symbolicznych, i w żaden sposób nie mogą wpłynąć na
nadmierny rozwój drożdżaków. Oczywiście sytuacja ta ma miejsce w przypadku
prawidłowego trawienia cukrów złożonych (wydzielania przez trzustkę
odpowiedniej ilości amylazy) oraz dobrego ich wchłaniania już jako cukrów
prostych w jelicie cienkim. Toteż w normalnych warunkach nawet zjedzenie garści
białego cukru nie powinno spowodować rozchwiania równowagi drobnoustrojów
jelita grubego, ponieważ ów cukier do jelita grubego po prostu nie powinien
dotrzeć.
O co zatem
chodzi z tymi cukrami prostymi będącymi pożywką drożdżaków?
Cukry proste w jelicie grubym w ilościach pozwalających na nadmierny rozwój drożdżaków mogą pojawić się z trzech zasadniczych powodów:
·
Niedokładnego
pogryzienia i żucia pokarmu uniemożliwiającego strawienie owoców i produktów
skrobiowych, co uniemożliwia ich wchłonięcie w jelicie cienkim, w wyniku czego
cukry proste przedostają się do jelita grubego.
·
Nadmiernej
podaży cukrów złożonych, tj. cukru buraczanego (sacharozy) oraz produktów
skrobiowych, co prowadzi do niedokładnego ich trawienie do cukrów prostych,
wywołując tym samym zaburzone ich wchłanianie w jelicie cienkim, w wyniku czego
cukry proste przedostają się do jelita grubego.
·
Chorób
żołądka, jelita cienkiego, narządów trawiennych i związanych z nimi problemów
trawiennych, w wyniku których cukry proste przedostają się do jelita grubego.
Przyczyny drożdżycy jelita grubego
Ponieważ drożdżyca jelita grubego wywiera niekorzystny wpływ na funkcjonowanie całego organizmu, to warto dokładnie zapoznać się z najważniejszymi czynnikami mającymi wpływ na powstanie tej choroby, którymi są:
·
Spożywanie
nadmiernej ilości cukrów prostych i złożonych.
·
Połykanie
pożywienia bez dokładnego pogryzienia go.
·
Stosowanie
leków wpływających na zmniejszenie ilości wydzielanych soków żołądkowych i na
obniżenie ich kwasoty.
·
Przyjmowanie
antybiotyków, sulfonamidów i chemicznych preparatów farmaceutycznych w ostrych
i przewlekłych chorobach infekcyjnych oraz stosowanie chemioterapii i
radioterapii w procesie leczenia chorób nowotworowych.
·
Przyjmowanie
preparatów hormonalnych oraz hormonalnych środków antykoncepcyjnych.
Wpływ ilości drożdżaków na
środowisko jelita grubego
Populacja bakterii jelitowych jest dziesięciokrotnie większa niż liczebność wszystkich komórek organizmu i składa się aż z 400 różnych gatunków. Można zatem łatwo zdać sobie sprawę z wagi i wpływu, jaki te mikroorganizmy mają na stan naszego zdrowia.
Z bakteriami dobroczynnymi dla zdrowia człowiek wchodzi w związek symbiotyczny, gdyż dostarcza drobnoustrojom potrzebnego im pożywienia, a one „w zamian” wytwarzają kwaśną chemiczną barierę chroniącą przed wnikaniem i rozmnażaniem się bakterii patologicznych i grzybów.
Ponadto
bakterie symbiotyczne unieszkodliwiają toksyczne związki chemiczne obecne w
treści pokarmowej, neutralizują niezwykle szkodliwe substancje zwane wolnymi
rodnikami tlenowymi oraz produkują związki chemiczne o charakterze antybiotyków
przeciwbakteryjnych, przeciwgrzybiczych i niszczących wirusy.
Mikroflora jelit posiada niezwykłą zdolność do utrzymywania stabilnego składu (homeostazy), mimo stałego oddziaływania na nią wielu czynników zewnętrznych. Stabilność ta ma olbrzymie znaczenie w utrzymaniu przewodu pokarmowego, a tym samym całego organizmu w stanie zdrowia.
Obecność
przyjaznych drobnoustrojów z grupy Lactobacillus acidophilus i Bifidobacterium
bifidum przywartych do nabłonka jelitowego powoduje, że drożdżaki Candida nie
mogą się łatwo do niego przytwierdzić, przeistoczyć w grzyby i wnikać w głąb
ściany jelit, doprowadzając do zakażenie całego organizmu.
Niekorzystne zaburzenia prawidłowego składu flory bakteryjnej jelit, nazywane dysbakteriozą lub dysbiozą, pojawiają się wtedy, gdy przestaje ona pełnić funkcję ochronną przed rozmnażaniem się w obrębie jelit bakterii chorobotwórczych i grzybów.
Niekorzystne zaburzenia prawidłowego składu flory bakteryjnej jelit, nazywane dysbakteriozą lub dysbiozą, pojawiają się wtedy, gdy przestaje ona pełnić funkcję ochronną przed rozmnażaniem się w obrębie jelit bakterii chorobotwórczych i grzybów.
Z tym zjawiskiem mamy najczęściej do czynienia
w trakcie stosowania terapii antybiotykami, gdy zniszczone zostają nie tylko
bakterie chorobotwórcze wywołujące infekcję, ale także te przyjazne dla naszego
zdrowia.
Wpływ drożdżycy jelita grubego
na zatrucie organizmu
Charakterystycznym objawem drożdżycy jelita grubego są wzdęcia, które tworzą gazy będące efektem fermentacji alkoholowej drożdżaków Candida. W sytuacji, gdy nie mogą one opuścić jelita grubego w postaci wiatrów, na przykład w zaparciach lub gdy nie wypada puszczać „bąków” w towarzystwie – ciśnienie w jelicie grubym wymusza transport tych gazów do krwiobiegu, wtedy organizm stara się wydalić je drogą oddechową, co objawia się nieprzyjemnym zapachem z ust, a nierzadko całego ciała.
Toksyny i metabolity fermentacji alkoholowej, wchłonięte do krwiobiegu, mogą przyczynić się do wystąpienia przewlekłego zapalenia wątroby, pęcherzyka żółciowego i trzustki.
Niewydolność
pracy trzustki może prowadzić do zakłócenia produkcji insuliny i wydzielania
enzymów trawiennych, co objawia się zaburzeniami trawienia, przyswajania
węglowodanów, białek i tłuszczów oraz upośledzonym wytwarzaniem energii z
glukozy i kwasów tłuszczowych.
Wszystkie
substancje toksyczne produkowane przez drożdżaki przedostają się z krwią do
wątroby, gdzie muszą zostać zneutralizowane i oczyszczone. Toksyny te blokują
dostęp do komórek wątroby innym substancjom odpadowym powstającym w trakcie
normalnej przemiany materii.
W procesie
neutralizacji toksyn wydzielanych przez drożdżaki organizm musi zużyć własne
enzymy oraz tlen służący do utleniania (spalania) składników odżywczych na
potrzeby energetyczne organizmu. W efekcie tego dochodzi do korzystnego dla
drożdżaka obniżenia temperatury ciała, często znacznie poniżej 36,6 °C, co
wpływa na spadek odporności organizmu wskutek zmniejszenia aktywności krwinek
białych, a także wywołuje dokuczliwe
marznięcie, najczęściej odczuwane w kończynach, nawet w upalne dni.
Kumulacja substancji toksycznych prowadzi do zaburzenia funkcji nie tylko narządów wewnętrznych, ale także całego organizmu. Wpływa niekorzystnie na procesy: trawienia, przyswajania składników odżywczych, wytwarzania energii, usuwania zbędnych produktów przemiany materii, ochrony przed infekcjami oraz przed negatywnymi czynnikami środowiska zewnętrznego, a także na regenerację tkanek krwi, tkanki łącznej, tkanek gruczołów wydzielania wewnętrznego oraz komórek układu nerwowego.
W ten oto sposób lawinowo narasta ilość nie wydalonych toksyn i dochodzi do toksemii, czyli zatrucia organizmu.
Niedobór witamin spowodowany
drożdżycą jelita grubego
Trzeba wiedzieć, że bakterie acidofilne jelita grubego produkują z błonnika wszystkie witaminy, prócz C. W przypadku, kiedy mamy do czynienia ze zmniejszeniem ilości tych przyjaznych dla nas bakterii, a nadmiernym wzrostem ilości drożdżaków, zostaje zaburzony proces wytwarzania tych witamin, na skutek czego zaburzone zostaje funkcjonowanie wszelkich procesów metabolicznych organizmu.
Skoro na to
nałożą się objawy niedoboru witamin spowodowane niewłaściwym odżywianiem oraz
niedostateczne ich wchłanianie w jelicie cienkim, w efekcie mamy zaburzenie
pracy systemu odpornościowego i związany z nim brak odporności.
Objawy drożdżycy jelita grubego
Objawy nadmiaru drożdżaków w jelicie grubym są specyficzne i stosunkowo łatwe do zdiagnozowania.
Do typowych
objawów drożdżycy jelita grubego należą:
· silne gazy i wzdęcia całego brzucha,
· przelewania i bulgotania w jelitach,
· charakterystyczny stolec, na początku twardy, jakby
zaczopowany, a potem rozluźniony, aż do wodnistej, cuchnącej biegunki,
· delikatny żołądek, czyli reakcja po zjedzeniu pewnych
produktów objawiająca się pojedynczymi, piekącymi, luźnymi stolcami lub średnio
nasiloną biegunką,
· nieprzyjemne, okresowo pojawiające się nieokreślone
parcie na stolec, występujące tuż po wypróżnieniu, mogące utrzymywać się kilka
godzin.
Leczenie drożdżycy jelita grubego
Leczenie wszystkich odmian grzybic wywołanych przez grzyby Candida musi polegać na wyeliminowaniu źródła ich powstania.
Źródłem tym
jest zachwianie równowagi drobnoustrojów jelita grubego na korzyść drożdżaków
Candida.
W leczeniu
drożdżycy jelita grubego nie stosujemy żadnych środków farmakologicznych.
Jedyne, co powinniśmy zrobić, to wprowadzić następujące przedsięwzięcia
pozwalające odzyskać stabilność (homeostazę) składu mikroflory jelita grubego:
·
Dokładnie
gryźć i przeżuwać pokarm.
·
Nie
popijać pokarmu w celu jego połknięcia.
·
Wyeliminować
z pożywienia słodycze oraz produkty oczyszczone z błonnika, głównie: białą
mąkę, biały ryż oraz obrane, ugotowane ziemniaki, a także frytki ziemniaczane.
·
ile
jest to możliwe, nie stosować antybiotyków przeciwbakteryjnych i innych
chemicznych substancji farmaceutycznych (alternatywą są leki homeopatyczne i
ziołowe).
·
Zwiększyć
w pożywieniu ilość błonnika roślinnego.
·
Zastosować
probiotyki przywracające równowagę mikroflory jelitowej.
GRZYBICA OGÓLNOUSTROJOWA
Grzybicą ogólnoustrojową należy nazwać stan osłabienia systemu odpornościowego, w którym przestaje on pełnić swoją rolę ochronną przed rozwojem zakażenia grzybiczego, a choroba obejmuje stopniowo kolejne narządy wewnętrzne organizmu.
Właśnie w takim stanie osłabienia
nieszkodliwy drożdżak Candida przeistacza się w agresywnego, patologicznego
grzyba-pasożyta.
Grzybicze zakażenia ogólnoustrojowe są niesłychanie niebezpieczne, gdyż w początkowej fazie rozwoju ukrywają się pod maską innych chorób i traktowane są przez medycynę akademicką jako odrębne i samodzielne schorzenia – nerwice, alergie, przewlekłe zapalenie zatok przynosowych, refluks żołądkowo-przełykowy bądź dwunastniczo-żołądkowy, zespół jelita drażliwego, grzybice paznokci czy też skóry, i tak dalej, i dalej.
Proces
leczenia grzybicy ogólnoustrojowej jest długotrwały i wymaga wielu wyrzeczeń,
ale wyleczenie tej podstępnej i niezwykle niebezpiecznej choroby jest możliwe!
Grzyby wywołujące zakażenie ogólnoustrojowe
Zakażenie ogólnoustrojowe wywołuje najczęściej grzyb Candida albicans, jednak z roku na rok wzrasta liczba zakażeń wywołanych przez inne gatunki grzybów Candida, takie jak Candida glabrata, Candida tropicalis i Candida crusei.
Źródłem
pierwotnym zakażenia grzybem Candida jest z reguły jelito grube, choć zakażenie
może pochodzić z innego miejsca. W sprzyjających warunkach grzybnia rozrasta
się, przerasta wszystkie tkanki i narządy organizmu żywiciela, oprócz okostnej.
Nie ma różnicy w objawach klinicznych,
wywołanych przez poszczególne gatunki grzybów Candida, a te, jakie się zauważa,
wynikają z drogi i szybkości rozprzestrzeniania się zakażenia, a przede
wszystkim stanu systemu odpornościowego organizmu i bezpośrednio z tym
związanej osobistej predyspozycji do zachorowania.
Czynniki sprzyjające rozwojowi grzybicy ogólnoustrojowej
Najistotniejszy wpływ na rozwój grzybicy ma sposób odżywiania się. Nieprawidłowe żywienie albo niedożywienie może spowodować przemijające lub przewlekłe zaburzenia odporności organizmu. Mam tu na myśli niedobór w organizmie wszystkich składników odżywczych lub pojedynczych składników spowodowanych ich niską podażą w pożywieniu – białek, węglowodanów, tłuszczów, błonnika roślinnego, witamin i związków mineralnych. Do tego mogą dołączyć także zaburzenia ich wchłaniania w jelitach spowodowane różnymi czynnikami np.: niestrawnością, zaburzeniami w wydzielaniu soków trawiennych przez żołądek, trzustkę i wątrobę, itd.
Tutaj nasuwa się niby oczywisty wniosek: skoro grzyby Candida odżywiają się aminokwasami, nie cukrami, to zjedzenie garści białego cukru nie wpływa na wzrost grzybów. Otóż nie! Ten sposób myślenia jest próbą zaakceptowania swojej skłonności do jedzenia nadmiernej ilości węglowodanów. Jeśli ktoś permanentnie nadużywa jedzenia cukru i jego przetworów, a także wysoko przetworzonych produktów skrobiowych, to tym samym naraża się na rozwój drożdżycy i później grzybicy! Drożdżycy dlatego, że produkty wysoko przetworzone nie zawierają błonnika stanowiącego niezbędne podłoże do hodowli bakterii acidofilnych w jelicie grubym, a spadek liczby tych bakterii powoduje niedobór produkowanych przez nie witamin.
Na domiar złego – w procesie metabolizmu cukrów powstają toksyczne produkty przemiany materii, a ich wydalenie wymaga udziału dużej ilości witamin i minerałów. Ponieważ produkty wysoko przetworzone nie zawierają dostatecznej ilości witamin, organizm jest zmuszony sięgnąć po nie do rezerw zmagazynowanych w wątrobie, a jeśli tych rezerw nie ma – zabiera witaminy i minerały z rezerw tkankowych.
W efekcie niedoboru witamin i minerałów w tkankach pojawiają się komórki nie w pełni ukształtowane, osłabione, bardziej podatne na enzymatyczny atak grzyba Candida, niż komórki zdrowe, zaś spadek odporności spowodowany niedoborem witamin eliminuje ostatni czynnik zapobiegający rozwojowi tego grzyba.
Ponadto grzybiczemu zakażeniu ogólnoustrojowemu sprzyja przewlekłe oddziaływanie stresu wpływającego destrukcyjnie na system odpornościowy, w związku z czym osoby żyjące w permanentnym stresie psychicznym są bardziej podatne na rozmaite choroby, w zwalczanie których układ odpornościowy jest szczególnie mocno zaangażowany.
Objawy grzybicy ogólnoustrojowej
Do
najczęstszych objawów grzybicy ogólnoustrojowej należą zaburzenia ze strony
następujących układów lub narządów:
·
Ośrodkowy
układ nerwowy:
Zaburzenia pamięci, stan chronicznego zmęczeni a, ospałość, brak energii,
trudności w przyswajaniu wiedzy i nauce, „mgła umysłowa” , dezorientacja, zaburzenia równowagi ciała, senność, obniżony
nastrój, krytykanctwo, napady lęku, nadpobudliwość, uporczywe stany depresyjne, depresja maniakalna, bóle i
zawroty głowy, niepokój, roztargnienie, przewlekła irytacja, zmienność
nastroju, napady paniki i płaczu, trudności w skupieniu uwagi, trudności w
zapamiętywaniu, zaburzenia snu i
bezsenność , chroniczny zły humor, autyzm, choroby psychiczne {w tym
schizofrenia}, mikroskopijne rozsiane uszkodzenia mózgu, poczucie ucisku ponad i za uszami, uczucie opuchnięcia głowy,
nadwrażliwość na kosmetyki, substancje chemiczne, dym tytoniowy i perfumy.
·
Narząd
ruchu:
Osłabienie i bóle mięśni, skurcze,
mrowienia w kończynach, obrzęk ścięgien, uczucie sztywności i bóle
stawów, reumatoidalne zapalenie stawów, obrzęki
stawów.
·
Układ
pokarmowy:
Niedowaga lub nadwaga, spękane usta, biały nalot na języku, zapalenie
czerwieni wargowej, ciągłe odchrząkiwanie, suchość w ustach i gardle,
wrzodziejące zapalenie jelita grubego, zespół
jelita drażliwego, zaparcia lub biegunki, metaliczny smak w ustach, nieokreślone bóle brzucha, burczenie
w brzuchu, uczucie przelewania w brzuchu, gazy jelitowe, zaburzenia trawienia,
zgaga, swędzenie i pieczenie w okolicach odbytu, czemu towarzyszą śluzowe
stolce, żylaki odbytu, mokry odbyt (sączenie wydzieliny), nadwrażliwość i
nietolerancja na spożywanie mleka, glutenu (pszenicy i żyta), rozdrażnienie z
równoczesną chęcią jedzenia słodkich rzeczy.
·
Układ
moczowo – płciowy:
Etapy rozwoju grzybicy ogólnoustrojowej
Objawy grzybicy ogólnoustrojowej nie trwają permanentnie, lecz pojawiają się okresowo jako wynik zaostrzenia choroby, na przykład w trakcie i po kuracji antybiotykowej, jako efekt diety bogatej w oczyszczone węglowodany oraz przy każdym osłabieniu systemu odpornościowego.
Po ustąpieniu
podstawowych objawów chorobowych, organizm zaczyna odrabiać straty i pewną
część grzybów likwiduje, a część pozostaje jako ślad infekcji ogólnoustrojowej,
z którą w danej chwili organizm nie był w stanie walczyć i wygrać tej walki. W
ten sposób każde zaostrzenie objawów grzybicy wpływa – krok po kroku – na
systematyczne przerastanie organizmu grzybnią grzyba Candida. W procesie
rozwoju infekcji ogólnoustrojowej wywołanej przez grzyby Candida można wyróżnić
pięć charakterystycznych etapów:
Etap I
Etap I
Wystarczy chwilowe osłabienie systemu odpornościowego i powstanie osłabionych komórek w tkance błony śluzowej jelita grubego, by drożdżaki Candida zakiełkowały, rozrosły się w grzybnię i zapoczątkowały proces chorobowy, zwany grzybicą jelita grubego. Jest to niejako preludium grzybicy ogólnoustrojowej, bowiem wyłomy poczynione przez grzyby w ciągłości błony śluzowej stanowią wrota zakażenia, przez które do krwiobiegu wnikają drobnoustroje jelita grubego, w tym oczywiście drożdżaki Candida. Dopóki system odpornościowy nie jest zanadto obciążony zwalczaniem infekcji przebiegającej w innym miejscu organizmu, dopóty organizm, poprzez rozszerzenie drobnych naczyń krwionośnych, (zmieniających barwę śluzówki z matowej na żywoczerwoną) gromadzi w pobliżu wrót zakażenia dużą liczbę białych krwinek, które niszczą drobnoustroje w miejscu zakażenia, nie dopuszczając do zakażenia nimi całego organizmu. Ten niezwykle istotny etap pokonania bariery oddzielającej środowisko przewodu pokarmowego od organizmu i przekształcenia się pożytecznego w gruncie rzeczy drożdżaka w agresywnego grzyba-pasożyta z reguły przebiega równolegle z drożdżycą jelita grubego, w związku z czym objawy owej drożdżycy należy uznać jako zainicjowanie grzybicy ogólnoustrojowej.
Etap II
W tym etapie, wykorzystując chwilowe osłabienie organizmu, drożdżaki Candida przedostające się przez wrota zakażenia (najczęściej w jelitach), nie napotykając oporu ze strony systemu odpornościowego, są zabierane z prądem krwi i roznoszone po całym organizmie, gdzie szukają dogodnego miejsca do zakiełkowania i przeistoczenia się w grzyby. Choć nie u wszystkich chorych objawy są jednakowe i te same, to we wstępnym okresie rozwoju grzybicy ogólnoustrojowej najczęściej pojawiają się:
pleśniawki
jamy ustnej, zakażenie układu moczowego, grzybicze zapalenie pochwy, nasilone
objawy zespołu napięcia przedmiesiączkowego (PMS), wysypki skórne i trądzik,
alergie: pokarmowe, na kurz, pleśnie i popularne środki chemiczne używane w
gospodarstwie domowym oraz na substancje chemiczne zawarte w aerozolach, a
także na zapach tanich perfum, skłonność do przeziębień, zapaleń gardła i
angin, suchy kaszel, częste zapalenia oskrzeli, przewlekły nieżyt zatok
obocznych nosa, zapalenia płuc na tle
grzybiczym (najczęściej błędnie rozpoznawane jako bakteryjne, a zastosowane
antybiotyki przeciwbakteryjne przyspieszają rozwój grzybicy ogólnoustrojowej).
W tym etapie mogą wystąpić także pozornie nie powiązane ze sobą objawy, np.:
W tym etapie mogą wystąpić także pozornie nie powiązane ze sobą objawy, np.:
bóle głowy,
migreny, bóle mięśni i ścięgien, zespół przewlekłego zmęczenia, grzybica paznokci, łuszczyca, bóle reumatyczne.
Niestety, wszystkie schorzenia występujące w drugim etapie ekspansji pasożytniczych grzybów traktowane są przez medycynę oficjalną jako odrębne, nie powiązane z sobą choroby.
Etap III
Jest to etap
rozwoju grzybicy ogólnoustrojowej, w którym, wykorzystując kolejne osłabienie
systemu odpornościowego, z drożdżaków kiełkujących w różnych miejscach
organizmu rozrastają się grzybnie emitujące do organizmu toksyczne produkty
przemiany materii, podtruwające mózg.
Charakterystyczne
w tym etapie jest występowanie objawów ze sfery psychiki, takie jak:
zaburzenia koncentracji i brak możliwości
skupienia uwagi, utrata nabytych zdolności, np. gry na instrumentach,
nienadążanie za tokiem myśli naszych rozmówców, wypadanie słów, niezrozumienie
zdań i zastępowanie ich innymi znaczeniami, roztargnienie i zapominanie, niczym
nieuzasadniona złość, agresja w stosunku do otoczenia, trudności w
zapamiętywaniu i zaniki pamięci , myśli o śmierci, głęboka depresja i myśli
samobójcze, stany lękowe i nerwowość, fobie, bezsenność, koszmary senne,
chrapanie i zaburzenia oddychania, tzw. Bezdechy.
Najczęściej
z powodu nasilania się wymienionych objawów chorzy są poddawani leczeniu
psychiatrycznemu. Standardowo rozpoznaje się u nich zespół
maniakalno-depresyjny, psychozy, a także schizofrenię. Często chorzy są z tego
powodu hospitalizowani. Stosowane jest oczywiście leczenie objawowe – preparaty
uspokajające, przeciwdepresyjne, itp.
Etap IV
W tym etapie rozwoju schorzenia najczęściej zaburzona jest praca narządów wewnętrznych oraz funkcje gruczołów wydzielania wewnętrznego.
Często
dominującymi są objawy ze strony przewodu pokarmowego, jak wzdęcia, gazy,
wymioty, biegunki lub zaparcia stolca. Zespół przewlekłego zmęczenia może być
tak nasilony, że często chory nie jest zdolny do wykonywania jakiegokolwiek
wysiłku fizycznego i psychicznego, a w skrajnych wypadkach nie jest w stanie
utrzymać głowy na odpowiednim poziomie. Mogą także pojawiać się wysypki skórne
pod różną postacią i o różnym nasileniu. Ilość komórek drożdży we krwi może być
tak duża, że są w stanie zablokować krwionośne naczynia włosowate. Obrazem tego
może być toksemia organizmu, a jej objawami obniżenie temperatury ciała, zimne
poty, niemiarowość i przyspieszenie pracy serca (tachykardia), uczucie
duszności, przyśpieszenie oddychania (hiperwentylacja) oraz napady lęku.
W tym etapie
zazwyczaj radykalnie spada wydolność systemu odpornościowego. Organizm staje
się niemal całkowicie bezbronny, podatny na infekcje wirusowe i bakteryjne.
Etap V
Etap V
Ten etap zwany jest posocznicą drożdżakową lub sepsą. Zakażenie obejmuje wszystkie narządy wewnętrzne i nawet po podjęciu działań diagnostycznych oraz intensywnego leczenia polegającego na zniszczeniu grzyba Candida albicans, a także wzmocnieniu sił odpornościowych organizmu, połowa przypadków kończy się śmiercią.
Wnioski
Przedstawiona analiza wielofazowego rozwoju grzybicy organizmu narzuca dwa istotne wnioski:
·
Charakterystycznym etapem w procesie
ekspansji grzybów Candida jest drożdżyca jelita grubego przyczyniająca się do
pokonania bariery ochronnej organizm jaką jest błona śluzowa przewodu
pokarmowego, co umożliwia drożdżakom Candida wniknięcie do krwiobiegu i
zakażenie całego ustroju, zapoczątkowując proces zagrzybiania, zwany grzybicą
ogólnoustrojową.
·
Drugi wniosek wypływa bezpośrednio z
pierwszego. Otóż wystąpienie objawów grzybicy w jakimkolwiek miejscu organizmu
należy uznać za objaw grzybicy ogólnoustrojowej.
Podsumowując: miejscowe leczenie
objawów grzybicy – bez usunięcia grzybicy ogólnoustrojowej – jest pozbawione
sensu.
Czynniki sprzyjające rozwojowi
grzybic:
Czynniki wrodzone
· atopowe (niewiadomego pochodzenia) alergie skórne,
· zaburzenia rogowacenia naskórka,
· endokrynopatie (zaburzenia wydzielania hormonów),
· zaburzenia mechanizmów odporności immunologicznej,
· predyspozycje osobnicze
Czynniki ogólnoustrojowe
· niedożywienie,
· osłabiony system immunologiczny,
· zakażenia pasożytami,
· infekcje bakteryjne i wirusowe,
· zespół złego wchłaniania,
· cukrzyca,
· kolagenozy (choroby tkanki łącznej),
· choroby naczyń obwodowych,
· wielokrotne ciąże,
· niedoczynność przytarczyc,
· niedoczynność nadnerczy,
· okres noworodkowy,
· podeszły wiek,
· ciała obce,
· oparzenia,
· przewlekły stres,
· brak snu i odpoczynku,
· niedobór żelaza,
· niedobór molibdenu,
· niedobór wit.B2,
· niedobór wit. B5
Nowotwory i choroby krwi
· białaczka,
· chłoniaki,
· grasiczak,
· zaawansowany rak.
Zaburzenia odporności pierwotne i nabyte
· niedorozwój grasicy i tkanki chłonnej,
· zespół nabytego niedoboru odporności (AIDS),
· złożony niedobór odporności,
· zespół nadmiaru IgE (immunoglobuliny E),
· niedorozwój grasicy.
Czynniki zewnętrzne
· narażenie na kontakt z wodą (maceracja skóry),
· niewłaściwe nawyki higieniczne,
· zły stan sanitarno - higieniczny otoczenia,
· częste korzystanie z publicznych urządzeń kąpielowych,
· masowe podróże międzykontynentalne,
· promienie rentgenowskie i elektromagnetyczne,
· cewniki założone na stałe,
· konserwanty,
· środki ochrony roślin,
· cukier,
· dieta wysoko węglowodanowa z nadmiarem białka i
tłuszczów stałych,
· niedobór w diecie witamin i związków mineralnych,
· niedobór w diecie błonnika roślinnego,
· nadużywanie kawy, alkoholu oraz nikotyny,
· picie zanieczyszczonej wody z kranu,
· spożywanie słodzonych i gazowanych napojów,
· praca w pomieszczeniach zakurzonych, wilgotnych i
klimatyzowanych.
Czynniki środowiskowe
· zamieszkiwanie w dużych aglomeracjach miejskich,
· zamieszkiwanie w określonych grupach środowiskowych -
mieszkańcy internatów, żołnierze, górnicy, sportowcy, pracownicy leśni, dzieci.
Najczęstszej występujące objawy grzybicy organizmu
Zaburzenia ze strony ośrodkowego
układu nerwowego (OUN)
· trudności w zapamiętywaniu, przyswajaniu wiedzy i w
nauce,
· stan chronicznego zmęczenia,
· niepokój i roztargnienie,
· zmienność nastroju, napady leku, paniki i płaczu,
· senność, ospałość, brak energii - "mgła
umysłowa",
· obniżony nastrój,
· przewlekła irytacja,
· uporczywe stany depresyjne, depresja maniakalna,
· chronicznie zły humor,
· brak koncentracji,
· zaburzenia równowagi,
· krytykanctwo,
· nadpobudliwość psychoruchowa,
· nerwowość, wybuchowość, niecierpliwość,
· bóle i zawroty głowy,
· zaburzenia snu i bezsenność,
· autyzm,
· choroby psychiczne (w tym schizofrenia),
· mikroskopijne rozsiane uszkodzenia mózgu,
· ucisk ponad i za uszami oraz uczucie opuchnięcia
głowy,
· alkoholizm,
· nadwrażliwość psychiczna na kosmetyki, substancje
chemiczne, dym tytoniowy i perfumy.
Zaburzenia ze strony narządu ruchu
Zaburzenia ze strony narządu ruchu
· osłabienie i bóle mięśni,
· mrowienie w kończynach,
· zaburzenia koordynacji ruchowej,
· obrzęk ścięgien,
· niezdolność do wysiłku,
· sztywność i bóle stawów,
· reumatyczne zapalenie stawów,
· bóle mięśni,
· obrzęki stawów.
Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego
· rozdrażnienie z równoczesną chęcią jedzenia słodkich
rzeczy,
· niedowaga lub nadwaga,
· spękane usta i biały nalot na języku,
· nieprzyjemny zapach z ust,
· zapalenie czerwieni wargowej,
· suchość w ustach i gardle,
· metaliczny smak w ustach,
· nietolerancje i alergie pokarmowe,
· wrzodziejące zapalenie jelita grubego,
· zaparcia lub biegunki,
· nieokreślone bóle brzucha,
· burczenie, przelewanie, gazy jelitowe,
· trudności w trawieniu składników pokarmowych,
· zgaga,
· swędzenie i pieczenie w okolicy odbytu, śluzowate
stolce,
· żylaki odbytu,
· nadwrażliwość i nietolerancja: mleka, glutenu pszenicy
i żyta.
Zaburzenia ze strony układu moczowo - płciowego
· nawracające niebakteryjne zapalenia pęcherza moczowego
i dróg moczowych,
· częste oddawanie moczu,
· uczucie pieczenia i swędzenia w czasie oddawania
moczu,
· zapalenie prostaty,
· niechęć do kontaktów seksualnych,
· impotencja,
· zanik popędu płciowego,
· zapalenie błony śluzowej macicy,
· niepłodność,
· częste poronienia,
· napięcie przedmiesiączkowe,
· kurcze i bóle w okresie miesiączkowania.
Zaburzenia ze strony skóry
· sucha skóra i łuszcząca się,
· nadmierna nocna potliwość skóry,
· obrzęk skóry twarzy - najczęściej poranny,
· zimne ręce i stopy, obniżona temperatura ciała,
poniżej 36,6°C,
· kruche i zabrązowione paznokcie,
· pokrzywka,
· egzema (wypryski skórne),
· pseudołuszczyca,
· nawracające grzybice skóry,
· utrata włosów,
· trądzik,
· tendencja do pękania naczyń i łatwego powstawania
siniaków,
· nieprzyjemny zapach skóry stóp,
· mysi zapach skóry mimo częstego mycia.
Zaburzenia ze strony układu oddechowego
· problemy z zatokami szczękowymi i czołowymi,
· częste infekcje bakteryjne i wirusowe,
· zapalenia uszu,
· płytki oddech, uczucie braku powietrza,
· dychawica oskrzelowa (astma),
· sapanie przy oddychaniu,
· czucie zapchanego nosa i wyciekanie wydzieliny,
· świąd w nosie,
· ból gardła i nieustanne pochrząkiwanie,
· podrażnienie krtani,
· chrypa, pogorszenie głosu,
· przewlekły suchy kaszel z tendencją do zaostrzenia
się,
· nieustanne odpluwanie lepkiej, szarej lub brązowej
wydzieliny,
· sztywność i uczucie napięcia w klatce piersiowej.
Zaburzenia ze strony narządu wzroku
· pieczenie i łzawienie spojówek,
· ciemnie plamki przed oczyma (mroczki),
· zaburzenia widzenia pod postacią rozmazywania się
obrazu.
Zaburzenia ze strony układu hormonalnego
· nadczynność, a rzadziej niedoczynność tarczycy,
· niedoczynność nadnerczy.
GRZYBICE ZEWNĘTRZNE I WEWNĘTRZNE
Medycyna akademicka dzieli grzybice na ogólnoustrojowe i zewnętrzne ale uważam, że podział ten jest nieprawidłowy, gdyż często pierwotne ogniska zakażenia grzybic zewnętrznych znajdują się wewnątrz organizmu. Leczenie, więc grzybic zewnętrznych polega na likwidowaniu objawów zewnętrznych lekami działającymi miejscowo. Tylko niektórzy lekarze zwracają uwagę na to, że źródłem tych schorzeń mogą być zainfekowane wcześniej narządy wewnętrzne.
Bardzo często sami chorzy nie zwracają uwagi na objawy zakażenia wewnętrznego, ale są zaniepokojeni wtórnymi zewnętrznymi objawami infekcji np.: białym nalotem na języku, bólem i nalotami w obrębie gardła lub zapaleniem wałów paznokciowych.
Grzybice jamy ustnej i gardła
Grzybica jamy ustnej i gardła jest zaliczana przez medycynę klasyczną do zakażeń zewnętrznych. Pierwotne ich źródło jednak tkwi wewnątrz organizmu. Obrazem infekcji grzybiczej są zmiany zapalne jamy ustnej, gardła i niekiedy przełyku. Chorują na nie najczęściej dzieci oraz osoby w podeszłym wieku, noszące protezy zębowe. Choroby te pojawiają się częściej u palaczy tytoniu, w nabytych zespołach niedoboru odporności – u osób po przeszczepach narządów wewnętrznych, poddanych leczeniu immunosupresyjnemu oraz AIDS.
Ostre postacie grzybic jamy ustnej i gardła
Grzybica rzekomobłoniasta ostra (acute pseudomembranous candidosis)
Najczęściej na tę postać grzybicy chorują noworodki, małe dzieci i osoby dorosłe z osłabionym systemem odpornościowym. Na zmienionej zapalnie błonie śluzowej jamy ustnej policzków, dziąseł i gardła występują kredowobiałe, jakby nałożone na wierzch naloty przypominające kwaśne mleko, które łatwo można usunąć, ale przy próbie ich oderwania odsłania się żywoczerwone dno. Najczęściej zmianami tymi objęte jest podniebienie i język. Pojawiają się objawy zapalenia warg, suchość języka, mogą wystąpić zaburzenia połykania.
Grzybica zanikowa ostra (acute atrophic oral candidosis)
Na tę chorobę chorują najczęściej osoby z nieuregulowaną cukrzycą i biorący antybiotyki. Charakteryzuje się silnym zaczerwienieniem błony śluzowej jamy ustnej i gardła z widocznymi pojedynczymi lub zlewającymi się ogniskami grzybiczymi, białymi lub biało kremowymi. Równocześnie dochodzi do obrzęku języka, wygładzenia jego powierzchni i zaniku brodawek. Mogą pojawić się objawy zapalenia kącików ust z naciekaniem policzków i warg. Chorzy odczuwają znaczne dolegliwości, jak silne pieczenie języka, dużą wrażliwość na pokarmy kwaśne i ostre.
Przewlekłe
postacie grzybic jamy ustnej i gardła
Grzybica rzekomobłoniasta przewlekła (chronic pseudomembranous candidosis)
Na tę chorobę zapadają najczęściej ludzie z nabytym zespołem braku odporności poddani leczeniu immunosupresyjnemu oraz AIDS. Objawy fizyczne schorzenia występujące w jamie ustnej są podobne do tych, jakie pojawiają się w postaci ostrej, z tym, że trudniej poddają się leczeniu.
Grzybica przewlekła zanikowa (chronic atrophic oral candidosis)
Choroba
dotyczy najczęściej pacjentów noszących protezy i występuje głównie na
podniebieniu pod płytą protezy, również może się umiejscawiać na języku, który
ulega całkowitemu wygładzeniu. Wykwity mają charakter rozległych plam i lub
rozlanych rumieni, które powodują dolegliwości w formie pieczenia czy
bolesności.
Grzybica rumieniowa przewlekła (chronic acute erythematous candidosis)
Grzybica rumieniowa przewlekła (chronic acute erythematous candidosis)
Cechą charakterystyczną tej choroby jest przewlekle utrzymujący się stan zapalny błony śluzowej jamy ustnej, języka i gardła z widocznymi na jej powierzchni białymi rozsianymi nalotami. Występuje najczęściej u ludzi noszących protezy zębowe.
Grzybica rozrostowa przewlekła (chronic plaque – like candidosis)
Choroba ta dotyczy częściej mężczyzn niż kobiet. Chorobę tę cechuje obecność na języku i błonie śluzowej jamy ustnej, białych, spoistych jednolitych tarczek, które są twarde, i szorstkie, i trudno oddzielają się od podłoża. Są nieregularne, ale wyraźnie odgraniczone, otoczone rumieniem. Objawami przedmiotowymi są bolesność języka, podniebienia i warg.
Grzybica grudkowa przewlekła (chronic nodular candidosis)
Błona śluzowa jamy ustnej charakteryzuje się wyglądem przypominającym drogę wybrukowaną polnymi kamieniami.
Zapalenie kącików ust, zajady (angular cheilitis)
Objawy choroby mają charakter ognisk zapalno-nadżerkowych, niezbyt ostro odgraniczonych od skóry zdrowej. Charakterystyczne jest przykre i bolesne pękanie kącików ust oraz białe niewielkie powierzchowne naloty na czerwieni wargowej w okolicy tych pęknięć. Sam proces zapalny może się szerzyć na otaczającą skórę, jednakże nie zajmuje błony śluzowej policzków. Usposabiają do jej wystąpienia cukrzyca, niedobór witamin grupy B, podrażnienie np. nieprawidłowo dobrane protezy. Często pojawia się u dzieci, które ślinią się i oblizują wargi.
Romboidalne środkowe zapalenie języka (median rhomboid glossitis)
Choroba ta charakteryzuje się romboidalnym kształtem zmian zmienionej powierzchni języka zakażonego grzybem.
Uwagi na temat leczenia grzybicy
Grzybice jamy ustnej i gardła powinno leczyć się zarówno ogólnoustrojowo i miejscowo. Antybiotyki przeciwgrzybicze i inne leki farmaceutyczne powinny być zarezerwowane dla stanów ostrych i stosowane jeszcze przez około 2 tygodnie po ustąpieniu objawów. Dalsze leczenie powinno polegać na stosowaniu preparatów pochodzenia naturalnego, które ma na celu wzmacnianie systemu odpornościowego, uniemożliwiające ponowną ekspansję grzyba. Należy podkreślić, że infekcje grzybicze często wymagają długotrwałego leczenia.
Grzybice skóry i jej przydatków
Patogenne drożdżaki (grzyby Candida) nie należą do fizjologicznej flory zdrowej i zadbanej skóry. Osiedlają się na niej tylko wtedy, gdy napotkają sprzyjające warunki do swojego rozwoju. Skóra pokryta rogową warstwą naskórka oraz jej przydatki tj. włosy i paznokcie, stwarzają trudne warunki do kolonizacji i rozwoju grzybów. Inwazji skóry dokonują tyko te gatunki grzybów, które mają własności keratynofilne - o powinowactwie do białka keratyny. W początkowej fazie rozwój grzyba przebiega bezobjawowo, dopóki nie przeniknie do świeżo wytworzonej keratyny wywołując miejscowy stan zapalny, czego następstwem jest pojawienie się wykwitu grzybiczego na skórze. Równolegle z tym procesem rozwija się odporność organizmu na to zakażenie, co często prowadzi do samowyleczenia nawet głębokich zmian na skórze. Na taki stan rzeczy wydaje się mieć wpływ układ hormonalny, gdy np. w okresie pokwitania ulegają zakażeniu grzybiczemu mieszki włosowe, a po jego zakończeniu dochodzi do samowyleczenia. Do grzybiczego zapalenie skóry i jej przydatków dochodzi u ludzi stosunkowo często. Tam gdzie przewija się wiele osób i chodzi się boso np. w łaźniach, basenach, saunie łatwo jest paść ofiarą grzybów infekujących skórę. Dlatego zaleca się chodzić w takich miejscach w klapkach. Łatwo jest również zakazić się grzybami używając wspólnych ręczników, czepków kąpielowych, nosząc cudzą bieliznę osobistą. Rozwojowi zachorowań grzybicy stóp sprzyja noszenie obuwia z tworzyw sztucznych skóropodobnych, mało przewiewnych i nieprzepuszczających wilgoci, bielizny osobistej ze sztucznych tkanin.
Naturalne czynniki ochronne organizmu
zachowanie
ciągłości anatomicznej powłok skórnych i śluzowych,
szybki
podział komórek naskórka, sprzyjający wydaleniu komórek grzyba razem ze
złuszczającą się jego warstwą rogową,
kwaśny
odczyn skóry dzięki obecności w łoju skórnym nasyconych kwasów tłuszczowych
zawierających w swych łańcuchach 7, 9, 11 i 13 atomów węgla, które hamują
wzrost grzybów.
obecność
bakterii saprofitycznych tworzących dodatkową barierę fizyczną przed
zasiedleniem się drożdżaka, mogących współzawodniczyć o miejsce przyczepu na
powierzchni komórki,
sprawnie
funkcjonujący system odpornościowy - odporność komórkowa i w mniejszym stopniu
humoralna, sprawny system fagocytarny i układ siateczkowo - śródbłonkowy,
kompletny system dopełniacza.
GRZYBICZE ZAKAŻENIA OGÓLNOUSTROJOWE
Zakażenia ogólnoustrojowe wywołuje najczęściej grzyb Candida albicans, jednakże z roku na rok wzrasta liczba zakażeń wywołanych przez inne gatunki grzybów jak C. glabrata, C. tropicalis i C. crusei. O grzybicy ogólnoustrojowej mówimy wtedy, gdy chorobą objęte są narządy wewnętrzne organizmu.
Skala wzrostu liczby zachorowań na grzybice wewnętrzne organizmu zaczyna wydawać się w chwili obecnej problemem ogólnospołecznym. Zjawiska tego jednak nie dostrzega współczesna naukowa medycyna oraz nie podejmuje też żadnych działań profilaktycznych ograniczających rozprzestrzenianie się tego typu infekcji.
Wiadomości ogólne
Pierwotna lokalizacja zmian chorobowych może być różna, ale jest nią z reguły jelito grube, ewentualnie jama ustna, gardło, pęcherz moczowy, pochwa, oskrzela, skóra, palce dłoni i stóp oraz paznokcie. Pierwotnymi wrotami rozprzestrzeniania się zakażenia u narkomanów mogą być miejsca wykonywania przez nich iniekcji. Z pierwotnej lokalizacji grzybnia rozrastając się przerasta wszystkie tkanki i narządy żywiciela. Nie ma różnicy w objawach klinicznych wywołanych przez poszczególne gatunki grzybów, a te jakie zauważa się, wynikają z drogi i szybkości rozprzestrzeniania się zakażenia, stanu systemu odpornościowego organizmu oraz osobistej predyspozycji do zachorowania.
Grzybicze schorzenia ogólnoustrojowe są niesłychanie groźne i niebezpieczne, gdyż ukrywają się w początkowej fazie ich rozwoju pod maską innych chorób i traktowane są przez medycynę jako odrębne i samodzielne schorzenia - nerwica, alergie, przewlekłe zapalenie zatok obocznych nosa, refluks żołądkowo – przełykowy bądź dwunastniczo - żołądkowy, zespół jelita nadwrażliwego, astma oskrzelowa, łuszczyca itd.
Czynniki sprzyjające rozwojowi grzybicy ogólnoustrojowej
Grzybiczym zakażeniom ogólnoustrojowym sprzyja osłabienie systemu odpornościowego organizmu. Z reguły chorych zakaża drożdżak, którego do tej pory człowiek był jedynie nosicielem, a który w sprzyjających jemu warunkach przekształca się w grzyba.
Uważa się, że neutropenia - spadek liczby granulocytów w krwi obwodowej, w większości wypadków przyczynia się do rozwoju infekcji grzybiczych. Uważam jednak, że zjawisko to pojawia się również już w trakcie infekcji grzybiczych i trudno jest ustalić, czy przyczyniło się to do jej wystąpienia, czy było jej skutkiem. Granulocyty wchodzą w skład układu białokrwinkowego (leukocytów) i należą do tej grupy komórek systemu odpornościowego, które bezpośrednio walczą z czynnikami obcymi dla organizmu - zwanymi antygenami. Można powiedzieć, że pełnią rolę „strażników” – gdyż stale krążąc we krwi wykrywają i niszczą mikroby oraz komórki nowotworowe. Zmniejszenie ich ilości we krwi obwodowej, zdecydowanie obniża zdolność organizmu do ograniczenia rozmiaru infekcji grzybiczej.
Uważa się powszechnie, że do rozwoju grzybiczych zakażeń wewnętrznych dochodzi u ludzi z wyraźnie osłabionym systemem odporności:
· ludzi po przeszczepach narządów wewnętrznych poddanych
leczeniu immunosupresyjnemu,
· u chorych na nowotwory poddanych leczeniu
chemioterapią i radioterapią,
· u pacjentów przewlekle chorych na oddziałach
intensywnej opieki medycznej,
· u ludzi z osłabionym systemem odpornościowym poddanych
zabiegom chirurgicznym,
· u chorych na AIDS.
Zauważam jednak bardzo niepokojące zjawisko znacznego wzrostu zachorowań grzybiczych wśród ludzi:
· poddanych przewlekłej antybiotykoterapii,
· nadużywających chemicznych preparatów
farmakologicznych,
· u kobiet zażywających hormonalne środki
antykoncepcyjne i poddanych kuracjom hormonalnym,
· stosujących na co dzień dietę wysoko węglowodanową z
nadmiarem białka i tłuszczów stałych.
Grzybica przewodu pokarmowego
Grzybica przewodu pokarmowego, jeszcze niedawno stanowiła stosunkowo rzadki problem kliniczny. Ostatnio obserwuje się ją coraz częściej, co pozostaje w związku z rozpowszechnieniem leków przeciwwrzodowych obniżających pH żołądka, antybiotykoterapii oraz z powiększaniem się grupy chorych z obniżoną odpornością - nowotworowych, poddawanych leczeniu cytostatykami, AIDS itp. Grzybicę przewodu pokarmowego należy uznać za schorzenie oportunistyczne. Termin ten używany jest wobec drobnoustrojów, które wywołują chorobę wówczas, gdy w organizmie toczy się jakiś pierwotny proces chorobowy – miejscowy lub ogólny. Wyzdrowienie po zakażeniu nie pozostawia specyficznej odporności i kolejna infekcja może pojawić się, jeśli siły odpornościowe organizmu ulegną ponownie osłabieniu.
W latach 70–tych i połowie 80–tych przełyk i jama usta był najczęściej rozpoznawanym miejscem infekcji grzybem Candida w przewodzie pokarmowym. Obecnie najczęściej rozpoznaje się infekcję żołądka, co należy przynajmniej wiązać z upowszechnieniem farmakoterapii przeciwwrzodowej w skład której obecnie wchodzą leki obniżające kwaśność soku żołądkowego oraz antybiotyki. Z innych czynników ryzyka wymienia się: cukrzycę, doustną albo aerozolową sterydoterapię, chorobę nowotworową oraz marskość wątroby.
Istotnym problemem diagnostyki chorób grzybiczych przewodu pokarmowego jest obecność drożdżaków jako naturalnego składnika stolca. Duże znaczenie diagnostyczne przypisuje się pogłębieniu tych dolegliwości podczas stosowania diety bogato węglowodanowej, gdyż uważa się, że szybko metabolizowany przez drożdżaki cukier jest dla nich źródłem energii. Okoliczności powstawania biegunek związanych z infekcją grzybiczą nie są jeszcze dobrze poznane niemniej faktem jest, że wielu chorych zostało skutecznie wyleczonych środkami przeciwgrzybicznymi i dietą z ograniczoną podażą węglowodanów. O rozpoznaniu grzybicy często decyduje pozytywna odpowiedź na leczenie środkami przeciwgrzybicznymi.
Diagnostyka grzybiczych infekcji górnego odcinka przewodu pokarmowego (jama ustna, przełyk, żołądek) może opierać się na cenie stanu miejscowego również w badaniu endoskopowym jednak ostateczną weryfikację otrzymujemy dzięki badaniom laboratoryjnym.
W diagnostyce laboratoryjnej grzybic stosuje się:
· bezpośrednie badania mikroskopowe,
· hodowlę w celu identyfikacji i określenia liczby
grzybów w badanym materiale,
· badania immunologiczne.
Obecność grzybów w organizmie człowieka wywołuje odpowiedź immunologiczną, i można to wykryć badając obecność krążących przeciwciał w surowicy oraz antygenów. Jako antygen w diagnostyce serologicznej Candida albicans najczęściej używany jest mannan wchodzący w skład ściany komórkowej grzyba.
W ciągu 3–10
dni od zakażenia u chorych z ostrą i przewlekłą grzybicę błon śluzowych oraz
grzybicą ogólnoustrojową wykrywane są przeciwciała IgM anty–Candidamannan.
Przeciwciała tego typu wykazywane są u ludzi zdrowych w niskich mianach – 1:20
do 1:40 podczas gdy w ostrych zakażeniach osiągają 1:160 i powyżej. Wartości
mian przeciwciał z klasy IgG u osób zdrowych są dosyć zróżnicowane i wynoszą
1:10 do 1:80. Znaczące podwyższenie miana przeciwciał IgG anty–Candida mannan
obserwowane jest od 8 dniach i później od zakażenia. Dotyczy to chorych z
masywną grzybicą ogolnoustrojową. Jednak wartość testów serologicznych dla
antygenów Candida jest kwestionowana z powodu rozprzestrzenienia grzyba w
zdrowej populacji. Precypityny występują bowiem u 20–30% ludzi zdrowych, a w
kilkunastu grupach kontrolnych miano 1:160 uznane jako typowe dla grzybicy
przewodu pokarmowego występowało również w 4–17% również u zdrowych badanych. Z
drugiej strony to charakterystyczne miano może występować tylko w 50% chorych z
grzybicy przewodu pokarmowego. Techniki diagnostyczne oparte na zjawisku
immunoelektroforezy wydają się być bardziej czułe i specyficzne w 90% niż testy
immunologiczne. Obecnie uważa się, że wyniki pozytywne badań serologicznych w
kierunku grzybicy Candida mogą wskazywać, ale nie przesądzają o obecności
aktywnej infekcji jak również, że negatywny wynik testów serologicznych nie
wyklucza zakażenia tymi grzybami. Sprawę komplikuje dodatkowo fakt, że badania
serologiczne nie są przydatne w ocenie zakażeń grzybiczych u chorych z zaburzeniami
systemu odpornościowego związanymi z chorobami nowotworowymi. Interpretacja
wyników dodatnich powinna być więc porównywana z obrazem klinicznym.
Należy w związku z tym zastanowić się nad celowością wykonywania tych badań - skoro są niemiarodajne?
Należy w związku z tym zastanowić się nad celowością wykonywania tych badań - skoro są niemiarodajne?
Grzybica przełyku (oesophagitis mycotica)
Grzybice przełyku są groźne dla zdrowia i życia. Znane są przypadki pojawienia się grzybicy przełyku jako powikłanie leczenia choroby wrzodowej lekami zmniejszającymi kwasowość żołądka. Po ich odstawieniu i zastosowaniu leczenia przeciwgrzybiczego infekcja ustępuje, co wskazywać na to, że naturalny reflux soku żołądkowego zawierającego kwas solny może odgrywać rolę zabezpieczającą przełyk przed zakażeniem. Strzępki grzybni wrastają w ścianę naczyń krwionośnych, wywołują ich uszkodzenia i stają się przyczyną krwotoków. Chorobę tę należy różnicować z rakiem przełyku mycetoma, a rozstrzygające może być badanie biopsyjne i mikologiczne. U 45–60% chorych z grzybicy przełyku nie występują żadne objawy kliniczne, więc nie przeprowadza się szczegółowej diagnostyki w tym kierunku. Stąd przypuszczenie, że jest ona częstsza niż to mogłoby się wydawać. Podstawową dolegliwością jest ból występujący przy połykaniu, który często uniemożliwia pobieranie pokarmu. Występują również u chorych zaburzenia połykania, zwłaszcza w stosunku do pokarmów stałych. Inne najczęściej występujące dolegliwości to: bóle zamostkowe, okolicy przykręgosłupowej, okołołopatkowej i bóle całych pleców. Rozpoznanie opiera się na badaniach radiologicznych, endoskopowych, mikologicznych i histologicznych.
W obrazie ezofagoskopowym krucha, zaczerwieniona śluzówka przełyku pokryta jest białym nalotem, kryjącym niekiedy powierzchowne owrzodzenia.
W celu potwierdzenia rozpoznania grzybicy przełyku konieczne jest wykonanie ezofagoskopii, której uzyskany obraz jest charakterystyczny dla infekcji grzybiczej. W trakcie badania należy pobrać materiał z pokrywających śluzówkę nalotów za pomocą wymazu szczoteczkowego. Jego ocena mikroskopowa daje charakterystyczny obraz zakażenia grzybiczego. Wskazane jest też wykonać badanie biopsyjne, ale niestety w niewielu przypadkach udaje się wykazać grzybnię Candida. Mylące jest to, że w wielu przypadkach pobranych wymazów z przełyku od zdrowych ludzi, hoduje się drożdżaka Candida.
Kombinacja 2 parametrów, tj. obecności grzybicy jamy ustnej oraz objawów klinicznych pochodzących z przełyku są charakterystycznym objawem zakażenia.
Grzybica żołądka i dwunastnicy (candidosis ventriculi et duodeni)
Ponieważ drożdżaki bytują w przewodzie pokarmowym jako flora saprofityczna, w związku z tym lekarze nie biorą ich pod uwagę jako czynnika zakaźnego. Niekiedy błona śluzowa żołądka jest ogniskiem pierwotnym rozmnażania się drożdżaka i miejscem rozprzestrzeniania się infekcji na cały organizm. Dla niektórych drożdżaków - Candida albicans i C. glabrata, normalna kwasowość soków żołądkowych nie stanowi żadnej przeszkody do ich rozwoju. Istnieją podstawy by sądzić, że obecność Candida na powierzchni żołądka nie pozostaje bez wpływu na stan jego śluzówki. Uważa się, że pewne produkty uboczne fermentacji Candida albicans, takie jak krótkołańcuchowe kwasy karboksylowe, aldehyd octowy czy enzymy proteolityczne wydzielane przez grzyby mogą zainicjować czy współuczestniczyć w procesie niszczenia nabłonka. Istotnymi przyczynami sprzyjającymi ich rozwojowi w obrębie żołądka są: leczenie antybiotykami i sterydami, odżywianie pozajelitowe, zabiegi chirurgiczne, niedoczynność tarczycy, przytarczyc i nadnerczy. Częstość występowania wrzodów grzybiczych waha się od 18% do 37% całości rozpoznań. Częstość natomiast gastroskopowo widocznej grzybicy wynosi około 2.5% w grupie chorych, u których z powodu dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego wykonywano gastroskopię. W ocenie endoskopowej wykazują cechy różniące je nieco od niezainfekowanych wrzodów. Są zwykle większe, o średnicy powyżej 2 cm, są głębokie, mają nieregularne brzegi, twarde podłoże, pokryte są biało-szarą błoną pokrywającą zaczerwienioną śluzówkę, cechują się większą skłonnością do krwawienia, częściej nasuwają podejrzenie choroby nowotworowej.
Pomimo głębokich martwiczych zmian w błonie śluzowej żołądka, grzyby bytują wyłącznie na ich powierzchni. Pobierana endoskopowo w celu przeprowadzenia badań mykologicznych treść żołądkowa i dwunastnicza może być zanieczyszczona grzybami pochodzącymi z jamy ustnej i stąd medycyna nie uznaje rozpoznanych zmian jako grzybiczych. Objawy kliniczne są niespecyficzne, zwykle obejmują bóle brzucha i utratę wagi ciała, spadek wagi ciała, wymioty, dolegliwości wrzodowe. Niekiedy mogą wystąpić krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego.
Refluks żołądkowo – przełykowy
Schorzenie to określa się jako zarzucanie treści żołądkowej do przełyku. Treść żołądka ma kwaśny charakter, uszkadza błonę śluzową przełyku i w konsekwencji powoduje tzw. refluksowe zapalenie przełyku. Przyczyną tej choroby jest nadmierne rozluźnienie dolnego zwieracza przełyku. W warunkach prawidłowych fala perystaltyczna docierająca do zwieracza powoduje jego zwiotczenie, co umożliwia przejście połkniętego kęsa do żołądka. Przedłużenie w czasie zwiotczenia zwieracza, który nie obkurcza się po połkniętej porcji pokarmu, powoduje przedostawanie się treści żołądkowej do przełyku i w rezultacie jego chemiczne zapalenie. Zaburzenie czynności dolnego zwieracza przełyku może związane być ze stanem zapalnym w jego obrębie, a na podstawie własnych obserwacji uważam, że często jego przyczyną jest zakażenie grzybicze.
Objawem refluksu żołądkowo – przełykowego jest pieczenie za mostkiem, ból pozamostkowy, ulewanie treści żołądkowej lub zwracanie pokarmów i odbijanie. Nieleczona choroba może dawać poważne powikłania, w tym zwężenie przełyku, krwawienie z uszkodzonego przełyku, a nawet przyczynić się do rozwoju nowotworów.
Grzybica jelit (candidosis ilei et colonis)
Jak wspomniałem wcześniej, drożdżaki chorobotwórcze są mniej wrażliwe na działanie kwasu solnego żołądka niż niechorobotwórcze i w związku z tym mogą przedostać się poza obręb żołądka i kolonizować jelito cienkie i grube.
Osłabienie funkcjonowania systemu odpornościowego ułatwia zagnieżdżeniu się drożdżaków w jelitach i penetrację ich ściany po przekształceniu się w grzyba. Czynnikiem sprzyjającym temu jest tzw. dysbioza - zaburzenie w składzie naturalnej flory bakteryjnej jelit.
Bakterie z grupy Lactobacillus acidophilus i Bifidobacterium bifidum wydzielają substancje o charakterze antybiotyku, których działanie zapobiega nadmiernemu rozrostowi drożdżaków. Wyjałowienie przewodu pokarmowego antybiotykiem przeciwbakteryjnym o szerokim spektrum działania lub zmniejszenie liczby bakterii saprofitycznych i o dobroczynnym działaniu na organizm, umożliwia rozrost drożdżaków. Ze zjawiskiem tym mamy do czynienia również w nabytym zespole deficytu immunologicznego - AIDS, u osób z granulocytopenią oraz z rozległymi oparzeniami skóry. Sprzyja to zakażeniom uogólnionym, które często kończą się masywną infekcją prowadzącą do śmierci. W przypadku grzybicy ogólnoustrojowej, może dojść do zajęcia nie tylko jelit, ale każdego narządu wewnętrznego.
U osób obłożnie chorych, gdzie karmienie pozajelitowe mieszankami lipidowymi (tłuszczowymi) jest jedyną formą odżywiania organizmu, istnieje poważne ryzyko rozwoju grzybic. Czynnikiem sprzyjającym infekcji są zawarte w mieszankach mikroskopijne cząsteczki związków tłuszczowych, które skutecznie blokują komórki żerne - makrofagi. Komórki te bowiem pochłonąwszy mikrocząsteczki tłuszczu stają się niezdatne do unieszkodliwiania komórek grzybów. Poza tym z końcu zaczyna brakować makrofagów do pochłaniania komórek drożdżaka.
Postacie kliniczne grzybicy jelit
pleśniawkowa,
śluzowo –
nieżytowa,
włóknikowo –
rzekomobłoniasta,
nadżerkowa,
wrzodziejąca.
Drożdżyca
jest wstępnym objawem rozmnażania się drożdżaków w przewodzie pokarmowym i są
zaburzenia trawienia określane jako dyspeptyczne – nudności, nieprzyjemny
zapach z ust, burczenie, przelewania, gazy jelitowe, zaparcia lub biegunki,
nieokreślone bóle brzucha i niekiedy podostre zapalenie wyrostka robaczkowego.
Biegunka kojarzona z nadmiernym rozwojem flory grzybiczej jest najczęściej
długotrwała, wodnista i bezkrwawa. Usta u chorych są spękane, pojawia się
suchość i pragnienie picia płynów. Charakterystyczny dla obecności toksyn
grzybiczych w organizmie jest metaliczny smak w ustach. Narasta rozdrażnienie
oraz nieustająca potrzeba jedzenia węglowodanów skrobiowych i słodyczy.
Najczęściej z tymi objawami mamy do czynienia po antybiotykoterapiach. Dzięki
stosowaniu probiotyków, wzmocnieniu systemu odporności preparatami witaminowo -
mineralnymi, wymienione objawy te mogą ustąpić całkowicie.
Zespoły jelitowe związane z grzybicą Candida mają bogatą symptomatologię. Histopatologiczne potwierdzenie grzybicy uzyskuje się zarówno w nieżytowych, krwotoczno–martwiczych, rzekomobłoniastych oraz martwiczych przypadkach zapalenia jelita cienkiego i grubego. Rozpoznanie może zostać potwierdzone powtarzanymi badaniami mikologicznymi, serologicznymi oraz poprzedzone wykluczeniem innych przyczyn biegunki. W badaniu kolonoskopowym u chorych z potwierdzoną biegunką grzybiczą można zaobserwować białe naloty i rumieniowato zmienioną śluzówkę podobną do tej, która występuje w grzybicy przełyku.
W przypadku, kiedy drożdżak napotka sprzyjające warunki do swojego rozwoju, w krótkim czasie przeistoczy się w grzyba i wytworzy grzybnię, która rozrastając się, przerośnie całą powierzchnię jelit i narządów trawiennych – trzustki i wątroby. Gromadzące się toksyny drożdżaka w obrębie trzustki, zaburzają jej funkcje wydzielania soków trawiennych i insuliny. Objawem tych zaburzeń są kłopoty związane z trawieniem białek i tłuszczów oraz wahania wysokości stężenia cukru w krwi, gdyż insulina bierze udział w transporcie glukozy do wnętrza komórek organizmu. Wzrost jej ilości w krwi przyczynia się do obniżenia stężenia cukru w krwi. O tzw. hipoglikemii, która jest częstym zjawiskiem w infekcji drożdżakiem mówimy wtedy, kiedy stężenie cukru w krwi obniża się poniżej normy i osiąga wartość poniżej 60mg%. Spada poziom energii i rozwija się tzw. zespół przewlekłego zmęczenia związany z brakiem podstawowego materiału energetycznego w organizmie jakim jest glukoza. Obniża się zdolność człowieka do wykonania pracy fizycznej i umysłowej.
Zaburzenia funkcjonowania wątroby związane są z ograniczeniem jej wydolności w neutralizacji i wydalania normalnych produktów przemiany materii oraz toksyn wydzielanych przez organizm grzyba. W wielu przypadkach, z powodu nagromadzenia się substancji toksycznych w organizmie, dochodzi nie tylko do upośledzenia funkcji wątroby, ale następuje uszkodzenie jej komórek. Wzrasta nieznacznie poziom transaminaz i bilirubiny. Maleje również zdolność wytwarzania żółci przez wątrobę, co ma swoje odbicie w upośledzeniu emulgacji żółci i wtórnych kłopotów związanych z trawieniem tłuszczów przez trzustkę
Zespoły jelitowe związane z grzybicą Candida mają bogatą symptomatologię. Histopatologiczne potwierdzenie grzybicy uzyskuje się zarówno w nieżytowych, krwotoczno–martwiczych, rzekomobłoniastych oraz martwiczych przypadkach zapalenia jelita cienkiego i grubego. Rozpoznanie może zostać potwierdzone powtarzanymi badaniami mikologicznymi, serologicznymi oraz poprzedzone wykluczeniem innych przyczyn biegunki. W badaniu kolonoskopowym u chorych z potwierdzoną biegunką grzybiczą można zaobserwować białe naloty i rumieniowato zmienioną śluzówkę podobną do tej, która występuje w grzybicy przełyku.
W przypadku, kiedy drożdżak napotka sprzyjające warunki do swojego rozwoju, w krótkim czasie przeistoczy się w grzyba i wytworzy grzybnię, która rozrastając się, przerośnie całą powierzchnię jelit i narządów trawiennych – trzustki i wątroby. Gromadzące się toksyny drożdżaka w obrębie trzustki, zaburzają jej funkcje wydzielania soków trawiennych i insuliny. Objawem tych zaburzeń są kłopoty związane z trawieniem białek i tłuszczów oraz wahania wysokości stężenia cukru w krwi, gdyż insulina bierze udział w transporcie glukozy do wnętrza komórek organizmu. Wzrost jej ilości w krwi przyczynia się do obniżenia stężenia cukru w krwi. O tzw. hipoglikemii, która jest częstym zjawiskiem w infekcji drożdżakiem mówimy wtedy, kiedy stężenie cukru w krwi obniża się poniżej normy i osiąga wartość poniżej 60mg%. Spada poziom energii i rozwija się tzw. zespół przewlekłego zmęczenia związany z brakiem podstawowego materiału energetycznego w organizmie jakim jest glukoza. Obniża się zdolność człowieka do wykonania pracy fizycznej i umysłowej.
Zaburzenia funkcjonowania wątroby związane są z ograniczeniem jej wydolności w neutralizacji i wydalania normalnych produktów przemiany materii oraz toksyn wydzielanych przez organizm grzyba. W wielu przypadkach, z powodu nagromadzenia się substancji toksycznych w organizmie, dochodzi nie tylko do upośledzenia funkcji wątroby, ale następuje uszkodzenie jej komórek. Wzrasta nieznacznie poziom transaminaz i bilirubiny. Maleje również zdolność wytwarzania żółci przez wątrobę, co ma swoje odbicie w upośledzeniu emulgacji żółci i wtórnych kłopotów związanych z trawieniem tłuszczów przez trzustkę
Zespół nieszczelnego jelita(zespół cieknącego jelita)
Nazwa Zespołu nieszczelnego jelita (przeciekającego jelita) jest pojęciem bardzo ogólnym, którego wystąpienie mogą wywoływać różne czynniki etiologiczne. Jego przyczyną jest uszkodzenie błony śluzowej jelit, które powodować może między innymi infekcja grzybem Candida. Grzybnia penetrując błonę śluzową jelit uszkadza ją, dzięki czemu staje się nieszczelna dla substancji białkowo – cukrowych (glikoproteidów) mających charakter alergenów. Zespół nieszczelnego jelita może wywołać alergię pokarmową i odwrotnie - alergia pokarmowa wywołując stan zapalny, może spowodować nieszczelność błony śluzowej jelit.
Wnikające do wnętrza organizmu alergeny mogą zmienić funkcję systemu odpornościowego na tyle, że organizm zaczyna traktować niektóre własne tkanki jako agresora. Mogą wówczas rozwinąć się takie schorzenia, jak: reumatoidalne zapalenie stawów, choroba Hashimoto, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, zespół Alzheimera. Wraz z eliminacją grzyba z organizmu czy wyeliminowaniem z diety glutenu, ściana jelit staje się coraz bardziej szczelna, nie przepuszcza alergenów, i zmniejsza się produkcja przeciwciał ukierunkowana przeciwko własnym tkankom. Zmniejszają się i ustępują powoli objawy alergii skórnych określanych jako idiopatyczne (o nieustalonej etiologii), astmy oskrzelowej oraz chorób związanych ze stanem autoagresji.
Zespół jelita drażliwego
(łac. colon irritabile , ang. IBS - Irritable Bowel Syndrom) Co mówi o przyczynach rozwoju tej choroby współczesna naukowa medycyna. Czynniki wywołujące tę chorobę nie do końca są jeszcze poznane. Rozważa się między innymi rolę zaburzeń motoryki jelita, wpływ diety - nietolerancję laktozy, stosowanie diety wysokowęglowodanowej, zbyt małą w diecie ilość błonnika roślinnego, spożywanie w nadmiarze sorbitolu, fruktozy, aspartamu. Wystąpienie objawów choroby bardzo często ma związek z ciężkimi przeżyciami w życiu pacjenta. Częściej niż inni chorują osoby prowadzące nerwowy, stresujący tryb życia. U ponad połowy chorych stwierdza się objawy depresji, niepokoju oraz hipochondrii.
Nie mogę zrozumieć, dlaczego nie bierze się pod uwagę infekcji grzybiczej jako przyczyny wystąpienia tej choroby, powiązanej najczęściej z objawami nietolerancji glutenu. U większości osób zebrany wywiad chorobowy, badanie lekarskie, wykonane posiewy mikologiczne kału wykazują stan zaawansowanej grzybicy jelit.
Do najważniejszych objawów związanych z tą chorobą należą: ból brzucha, zaparcia stolca lub przewlekła biegunka. Zaburzenia te mogą u danego chorego występować naprzemiennie lub jedno z nich może dominować w obrazie choroby. Ważnymi cechami charakterystycznymi Zespołu jelita drażliwego jest brak krwi w stolcu oraz ustępowanie jego objawów podczas snu.
Postać zaparciowa
Głównym objawem tej choroby są zaparcia stolca pojawiające się naprzemiennie z okresami prawidłowego oddawania stolca, napadami bólów o charakterze kolki, często występujących w okolicy okrężnicy. Bóle brzucha są zwykle zlokalizowane w lewym podbrzuszu, ale mogą pojawić się w każdym innym miejscu jamy brzusznej, mogą być stałe, ostre, tępe, zazwyczaj łagodnieją przy ruchach jelit. Mogą występować wzdęcia, przelewania w jamie brzusznej, nudności i zgaga. Spożycie posiłku może nasilić objawy.
Postać biegunkowa
Postać biegunkową charakteryzuje oddawanie licznych stolców o niewielkiej objętości, często z domieszką śluzu, prawie natychmiast po zjedzeniu posiłku. Oprócz tego pacjenci skarżą się często na uczucie niepełnego wypróżnienia i nagłe parcie na stolec z koniecznością pospiesznego wypróżnienia się. U większości chorych występują silne bóle brzucha, dokuczliwe wzdęcia i częstsze oddawanie gazów. Najczęściej nasilają się po jedzeniu, a łagodnieją lub ustępują po oddaniu stolca i gazów. Dolegliwości te nasilają się w ciągu dnia, w nocy łagodnieją. Rano chorego budzi nagła potrzeba oddania stolca, lub pojawia się natychmiast po wstaniu z łóżka lub po posiłku.
Grzybice układu oddechowego
Grzybica tchawicy i oskrzeli
Postaci tej grzybicy towarzyszy kaszel, krwioplucie i wykrztuszanie śluzowej galaretowanej wydzieliny często podbarwionej na brązowo. Rozpoznanie tej choroby jest możliwe podczas bronchoskopii, kiedy widoczne są białe naloty pokrywające błonę śluzową tchawicy i oskrzeli. Objawem towarzyszącym tej chorobie są często pleśniawki jamy ustnej. W przypadkach nie leczonych choroba ta może przejść na tkankę płucną.
Grzybica płuc
Choroba ta powstaje jako następstwo przejścia grzybicy z oskrzeli na tkankę płucną lub jest następstwem posocznicy wywołanej komórkami drożdżaka. Grzybicy towarzyszy uporczywy suchy kaszel, wykrztuszanie śluzowej wydzieliny często podbarwionej na brązowo, narastająca duszność i gorączka. Chorzy są najczęściej w ciężkim stanie. Zmiany w obrazie radiologicznym są rozsiane i przypominają gruźlicę prosówkową, mogą zajmować cały płat płuca. Pojawiać się mogą w obszarze płuc pojedyncze ropnie.
Grzybica opłucnej
Choroba ta przebiega nie jako zakażenie izolowane, ale towarzyszy ropniakom opłucnej powikłanych przetoką oskrzelową. Zakażenie przebiega zwykle z gorączką i ogólnym osłabieniem. W treści ropnej pobranej z przetoki stwierdza się obecność licznych komórek drożdżaków.
Grzybice układu moczowego
Grzybica nerek (nephritis mycotica)
Do rozwoju grzybicy układu moczowego przyczynia najczęściej się drożdżak Candida albicans. W połowie przypadków, do zakażenia dochodzi na drodze krwiopochodnej, podczas wykonywania iniekcji. Komórki drożdżaków po przedostaniu się do krwi docierają do pętli nefronu (podstawowej struktury nerki), stąd przechodzą przez ścianę naczyń włosowatych do przestrzeni zewnątrzkomórkowej, tam rozmnażają się i wywołują zapalenie nerek lub/i wytworzenie się ropnia w części korowej nerek. Choroba może przebrać formę ostrą lub przejść w postać przewlekłą. Inną drogą zakażenia jest wniknięcie drożdżaków przez cewkę moczową z założonego na stałe cewnika, następnie przez pęcherz moczowy i moczowody aż do miedniczek nerkowych, z tego miejsca infekując narząd.
Patogenność grzybów wynika z destrukcyjnego, mechanicznego działania grzybni na otaczające tkanki nerek oraz wytwarzania przez nie endotoksyn i enzymów uszkadzających również inne narządy wewnętrzne.
Zapalenie grzybicze cewki moczowej (urethritis mycotica)
Objawy chorobowe grzybiczego zapalenia cewki moczowej nie są charakterystyczne i są nimi: pieczenie i bolesność podczas oddawania moczu. Rozpoznanie stawia się na podstawie bezpośredniego badania mikroskopowego wydzieliny z cewki moczowej oraz posiewu mikologicznego. Zakażenie cewki moczowej u kobiet występuje częściej niż u mężczyzn z przyczyny anatomicznej - cewka moczowa jest w bezpośrednim sąsiedztwie zakażonej grzybicą pochwy.
Grzybicze zapalenie pęcherza moczowego i miedniczek nerkowych (cystopyelitis mycotica)
Obraz kliniczny choroby, podobnie jak w innych grzybicach układu moczowego nie jest charakterystyczny. Rozpoznanie opiera się głównie na badaniu mikologicznym.
Zapalenie grzybicze gruczołu krokowego (prostatitis mycotica)
Wystąpieniu grzybiczego zakażenia gruczołu krokowego u mężczyzn sprzyja założony na stałe cewnik moczowy i zaleganie moczy w pęcherzu moczowym. Czynnikiem infekcyjnym może być drożdżak Candida albicans. Obawy stanu zapalnego nie są charakterystyczne, a grzyb Candida jako przyczyna zakażenia nie jest najczęściej brany pod uwagę. Wykrycie drożdżaków (komórek grzyba) w wydzielinie z gruczołu krokowego jest możliwe za pomocą badania mikroskopowego i posiewu mikologicznego.
Grzybicze schorzenia laryngologiczne
Grzybicze zapalenie ucha środkowego
Grzybicze zapalenia ucha środkowego są rzadsze niż zewnętrznego. Są najczęściej powikłaniem przewlekłego bakteryjnego zapalenia ucha wewnętrznego lub rozwijają się w ranach pooperacyjnych w 1- 2 latach po wykonanym zabiegu. Głównym objawem jest upośledzenie słuchu o różnym stopniu nasilenia połączone z szumem w uchu i obecnością wydzieliny. W badaniu przedmiotowym zwykle stwierdza się polipy wyrastające z jamy bębenkowej oraz obfitą śluzowo – ropna wydzielinę.
Grzybica jam nosa i zatok przynosowych (rhinitis et sinusitis mycotica)
Czynnikiem etiologicznym tych schorzeń jest Candida albicans, C. parapsilosis, C. krusi, C. tropicalis i C. guilliermondii. Objawy choroby dotyczą głównie zatok szczękowych i są nimi: upośledzenie drożności nosa najsilniejsze w godzinach porannych, stale utrzymująca się cuchnąca wydzielina, poranny obrzęk twarzy, silne bóle głowy.
Grzybica gardła (candidosis)
Czynnikami etiologicznymi tej choroby są najczęściej Candida albicans, C. krusi, C. tropicalis. Biorąc pod uwagę przebieg choroby dzieli się ją na postać ostrą i przewlekłą. Postać ostrą cechuje ból gardła, podwyższona temperatura ciała, ogólne osłabienie, brak łaknienia i suchy kaszel. Migdałki podniebienne są powiększone, rozpulchnione, a na ich powierzchni widoczne są drobne, punkcikowe, biało kremowe lśniące naloty. Po ich mechanicznym usunięciu błona śluzowa nie krwawi. Niekiedy migdałki podniebienne pokrywa gruby jednolity kożuch, który przy próbie oderwania go krwawi. Węzły chłonne podżuchwowe i szyjne są znacznie powiększone i bolesne.
W grzybicy przewlekłej gardła objawem charakterystycznym jest uczucie przeszkody w gardle i stany podgorączkowe. Migdałki w badaniu przedmiotowym są średniej wielkości, z których przy ucisku wypływa treść ropna. Łuki podniebienne są przekrwione. Niekiedy węzły chłonne szyjne i podżuchwowe są powiększone i bolesne.
Grzybica krtani
Najczęściej czynnikiem etiologicznym tej choroby jest Candida albicans. Występuje najczęściej jako grzybica towarzysząca zmianom zlokalizowanym w oskrzelach. Objawami dominującymi jest chrypka często prowadząca do bezgłosu oraz trudności w połykaniu. Badaniem przedmiotowym stwierdza się na nagłośni i fałdach głosowych rozległe i grube tarczki o kolorze biało-żółtym. Wokół nich błona śluzowa jest zmieniona zapalnie z ziarnistościami na jej powierzchni.
Grzybicze zakażenia narządów rodnych u kobiet
Czynniki etiologiczne Czynnikiem etiologicznym zakażenia narządów płciowych jest głównie Candida albicans, a także C. tropicalis, C. kefyr, C. guilliermondii, C. glabrata, C. krusei i inne.
Wiadomości ogólne
W chwili porodu matka przekazuje swojemu dziecku – dziewczynce, szczepy bakterii z grupy Lactobacillus acidophilus, które kolonizują błonę śluzową pochwy dziecka wytwarzając tzw. odporność symbiotyczną. Jednakże zdarza się, że u matki występują zaburzenia w składzie flory bakteryjnej pochwy i nie jest w stanie przekazać swojemu dziecku odpowiedniej ilości pałeczek kwasu mlekowego, dzięki czemu podatne jest ono na zakażenia bakteryjne i grzybicze. Grzyby Candida w pochwie u kobiet ciężarnych izoluje się w 50 – 90 % przypadków. Przyczyna tego jest wzrost ilości gestagenów (progesteronu), związany z tym wzrost ilości glikogenu w komórkach nabłonka pochwy, przesunięcie pH wewnętrznego środowiska pochwy w kierunku zasadowym - co sprzyja rozwojowi drożdżaków i przekształcenia się ich w organizm grzyba.
W ostatnich latach obserwowany jest znaczny wzrost liczby zachorowań u kobiet i przyjmuje się, że obecnie co czwarte zakażenie narządów płciowych jest spowodowane zakażeniem grzybiczym. Najwięcej zachorowań notuje się wśród kobiet między 16 a 30 rokiem życia. Zdecydowanie najczęściej grzybica dotyka kobiety – 60% wszystkich zachorowań, w znacznie mniejszym stopniu mężczyzn - 20% oraz dziewczynki i chłopców (razem) - 20%.
Do niedawna uważano, że drożdżaki stanowią część naturalnej fizjologicznej mikroflory pochwy i dopiero ich nadmierny rozwój powoduje wystąpienie schorzenia. Ich obecność w pochwie stwierdza się u 10 - 40% kobiet. Obecnie naukowcy twierdzą, że obecność komórek grzyba (drożdżaków) może świadczyć o potencjalnej możliwości zakażenia, a ich obecność jest na tyle groźna, że wymaga profilaktycznego stosowania pałeczek kwasu mlekowego aplikowanych dopochwowo.
Wpływ odmienności regulacji hormonalnej płci na częstotliwość zachorowań grzybiczych
Amerykańscy lekarze w latach 80 ubiegłego wieku zauważyli różnicę częstości występowania zakażenia grzybiczego między kobietami i mężczyznami i powiązali ten fakt z odmiennością regulacji hormonalnej płci Większą zachorowalność wśród kobiet należy rozpatrywać w kilku różnych aspektach i zastanowić się nad tego przyczyną. Czy ma to związek z nadużywaniem przez nie antybiotyków? Niepotwierdzone dowody sugerują, że w istocie tak nie jest. Otóż kobiety bardziej unikają antybiotyków niż mężczyźni, zdając sobie z tego sprawę, że po ich zażyciu może pojawić się grzybica pochwy.
Podstawowej przyczyny infekcji należy szukać we wzajemnej relacji jaka zachodzi między hormonami płciowymi w fazie cyklu miesięcznego, czego odzwierciedleniem są zmiany fizyczne, jakie zachodzą w organizmie kobiety w czasie jego trwania. Wzajemna równowaga między estrogenem a progesteronem ma podstawowe znaczenie w utrzymaniu równowagi hormonalnej i stabilizacji wewnętrznej organizmu kobiety. Czynnikiem zabezpieczającym przed rozwojem grzybicy jest fizjologicznie wysoka kwasowość pochwy, która w prawidłowych warunkach wynosi pH 3,5 - 4,5. Taka kwasowość uniemożliwia rozwój mikroorganizmów chorobotwórczych, bowiem większość z nich zaczyna rozmnażać się przy pH ponad 4,0; rzęsistki przy pH 5 - 6; zaś drożdżaki i pałeczki Escherichia Coli dopiero przy pH 5,8 - 7,8.
Wewnętrzna kwasowość pochwy jest utrzymywana na stałym poziomie przez pałeczki kwasu mlekowego Lactobacillus acidophilus, stanowiące jej naturalną florę bakteryjną. Do swojego rozmnażanie potrzebują glikogenu zmagazynowanego w komórkach nabłonka pochwy. Końcowym produktem ich przemiany materii jest wydzielany kwas mlekowy utrzymujący wewnętrzne kwaśne pH środowiska wewnętrznego pochwy na stabilnym poziomie. W drugiej fazie cyklu miesięcznego, aż do pojawienia się menstruacji, wzrasta poziom hormonu – progesteronu, który zwiększa zasoby glikogenu w komórkach nabłonka pochwy. Jedna cząsteczka glikogenu składa się z pięciu cząsteczek glukozy, a ta jest materiałem energetycznym dla rozmnażających się bakterii kwasu mlekowego. Wraz ze wzrostem ich ilości, wzrasta ilość produkowanego przez nie kwasu mlekowego, dzięki czemu wzrasta kwasowość pochwy, stanowiąc naturalną barierę ochronna przed infekcjami bakteryjnymi w okresie menstruacji. W przypadku rozwoju infekcji grzybiczej, glikogen zmagazynowany w nabłonku pochwy wykorzystują do swojego rozwoju przede wszystkim komórki grzyba (drożdżaki), a nie pałeczki kwasu mlekowego. W związku z tym wielokrotnie zaobserwowałem u kobiet w drugiej fazie cyklu miesięcznego, i tuż przed menstruacją, nasilenie objawów chorobowych związanych z zakażeniem grzybiczym.
Należy wziąć też pod uwagę możliwość wystąpienia infekcji grzybiczej, jako wynik leczenia infekcji antybiotykiem przeciwbakteryjnym, gdyż ujemnym skutkiem jego działania może być zniszczenie naturalnej flory bakteryjnej jelit i pochwy. Zmniejszona liczba pałeczek bakterii Lactobacillus acidophilus nie jest w stanie wyprodukować wystarczającej ilości kwasu mlekowego, i z tego powodu kwasowość pochwy zmienia się w kierunku zasadowym, co sprzyja rozwojowi infekcji grzybiczej.
Czynniki sprzyjające zakażeniu grzybiczemu narządów rodnych
Niezwykle ważną rolę we wzroście liczby zachorowań na grzybicę odgrywa też spadek odporności swoistej organizmu – humoralnej i komórkowej.
Czynniki upośledzające odporność ogólną:
ciąża -10%
zachorowań w I trymestrze, 25 – 55% w II trymestrze,
doustne
hormonalne środki antykoncepcyjne,
preparaty
hormonalne stosowane w okresie przekwitania,
dieta
wysokowęglowodanowa,
cukrzyca,
otyłość, zaburzenia tolerancji glukozy,
zażywanie
antybiotyków,
niedoczynność
tarczycy, nadnerczy i przytarczyc,
niedożywienie
i niedokrwistość,
niektóre
nowotwory złośliwe (zwłaszcza z grupy białaczek),
leczenie
hormonalne, kortykoterapia i immunosupresja,
współistniejące
zakażenie rzęsistkiem pochwowym, bakteriami tlenowymi lub beztlenowymi,
wirusami typu - Herpes simplex (wirus opryszczki).
Czynniki upośledzające odporność
miejscową:
otarcia i
urazy powodujące przerwanie ciągłości błon śluzowych i naskórka,
częste
kontakty seksualne z zakażonym partnerem,
przegrzanie
i nadmierna wilgotność w okolicy narządów moczowo-płciowych, do której dochodzi
najczęściej z powodu noszenia bielizny osobistej wykonanej z włókien
syntetycznych,
brak higieny
osobistej,
wkładka
domaciczna.
Wargi sromowe
u kobiet, które rodziły, nie chronią już szczelnie wejścia do pochwy. Skutkiem
tego rozwój pałeczek kwasu mlekowego może ulec zahamowaniu i spowodować to, że
kwasowość wewnętrzna pochwy zmieni się w kierunku zasadowym, co ułatwi inwazję
bakteriom chorobotwórczym oraz będzie sprzyjać zakażeniom grzybiczym.
Zakażenie grzybem Candida narządu rodnego kobiety otwiera wrota zakażeniom bakteryjnym. Dr. Josef Jonas twierdzi, iż błona śluzowa kobiecych narządów rodnych zainfekowana komórkami grzyba, staje się nadwrażliwa i reaguje zapaleniem już po implantacji 5 komórek gronkowca, podczas kiedy zdrowa śluzówka nie wykaże zapalenia nawet po implantacji miliona ich komórek.
Zakażenie grzybem Candida narządu rodnego kobiety otwiera wrota zakażeniom bakteryjnym. Dr. Josef Jonas twierdzi, iż błona śluzowa kobiecych narządów rodnych zainfekowana komórkami grzyba, staje się nadwrażliwa i reaguje zapaleniem już po implantacji 5 komórek gronkowca, podczas kiedy zdrowa śluzówka nie wykaże zapalenia nawet po implantacji miliona ich komórek.
Podział kliniczny grzybic pochwy
Ostra
(rzekomobłoniasta lub rumieniowa) grzybica pochwy.
Przewlekła
nawracająca grzybica pochwy.
Wtórna
przewlekła grzybica pochwy.
Objawy choroby
Stopień nasilenia objawów choroby jest wynikiem interakcji jaka zachodzi między organizmem gospodarza a komórkami grzyba. U około 30% kobiet zakażeniu nie towarzyszą objawy stanu zapalnego lub są tak dyskretnie wyrażone, że nie skłaniają do wizyty u lekarza i podjęcia leczenia. Zakażone kobiety odczuwają jedynie lekki świąd w okolicy ujścia zewnętrznego pochwy, zwłaszcza przed miesiączką i nieświadome zagrożenia stanowić mogą źródło zakażenia dla swojego partnera. Schorzenie często ma przebieg ostry, dając nasilone i przykre objawy, ale może też mieć przebieg podostry lub przewlekły i nawrotowy z okresami poprawy i pogorszenia. Objawy grzybicy zwykle rozwijają się szybko i gwałtownie, czemu towarzyszy ból, świąd i pieczenie w obrębie pochwy, które często nasilają się po stosunku płciowym. Błony śluzowe pochwy i sromu są obrzęknięte i zaczerwienione, a na ścianach pochwy zwykle widoczne są punktowe, rozsiane białe serowate naloty. Równocześnie pojawiają się piekące, gęste i serowate upławy przypominające ścięte mleko, lub rzadkie i wodniste. Objawom tym towarzyszy ból i pieczenie przy oddawaniu moczu oraz ból podczas stosunków płciowych. Zakażenie przechodzi często ze śluzówek na skórę warg sromowych, uda, krocze, pępek, pachwiny, okolice podsutkowe oraz przestrzeń międzypośladkową wywołując obrzęk tkanek i nieprzyjemne objawy pieczenia i świądu. Ma zwykle charakter typowego wyprzenia grzybiczego, często z krostkowymi wykwitami na obrzeżach stanu zapalnego. Oprócz pochwy zaatakowane chorobą mogą być również: szyjka macicy, gruczoł przedsionkowy, pęcherz i cewka moczowa. Przewlekająca się grzybica sprzyja powstaniu nadżerki szyjki macicy i pochwy, niosące zagrożenie rozwojem komórek nowotworowych.
Nierzadko pierwotnym źródłem choroby jest zakażone jelito grube, a objawy grzybicy pochwy są jedynie wynikiem przerastania strzępkami grzybni narządu rodnego. Uważam, to za jedną z przyczyn braku skuteczności leczenia nawrotowych zakażeń grzybiczych pochwy. Podobne zjawisko występuje również w przypadku zapalenia pęcherza moczowego, kiedy strzępki grzybni przerastają jego ścianę ze strony pochwy lub jelita grubego, wywołując stan zapalny i dolegliwości bólowe. Zatem likwidowanie objawów zapalenia pochwy preparatami przeciwgrzybiczymi działającymi miejscowo jest z tego powodu często nieskuteczne, przynosząc jedynie krótkotrwałą ulgę.
Uwagi dotyczące leczenia
Leczenie grzybiczych zakażeń narządu rodnego wymaga dobrej znajomości i zrozumienia patofizjologii poszczególnych objawów. Istotne jest zwłaszcza zebranie dokładnego wywiadu przed wdrożeniem jakiegokolwiek postępowania terapeutycznego. Często jedynym dowodem istnienia grzybicy pochwy u kobiety jest wystąpienie tej infekcji u partnera seksualnego. W terapii grzybicy narządów płciowych powinno się leczyć jednocześnie obydwoje partnerów, bez względu na to, który z nich zachorował pierwszy i jakie było źródło zakażenia. Lekarz powinien zawsze brać pod uwagę możliwość nakładania się schorzeń, które dają podobne objawy. Przed podjęciem terapii powinien wykluczyć nierzeżączkowe zakażenie bakteryjne, rzęsistkowicę, rzeżączkę, opryszczkę czy kłykciny kończyste.
Grzybice są groźne, uciążliwe i trudno poddają się stosowanemu leczeniu. Mają tendencję do nawrotów i przechodzenia w stan przewlekły. Używanie do higieny intymnej dobrych środków myjących o kwaśnym pH, łagodzi objawy związane z zakażeniem grzybiczym, pomaga w ich leczeniu oraz zapobiega dalszemu rozwojowi infekcji grzybiczej poprzez utrzymanie kwaśnego pH tej okolicy. Zwykłe mydło nie ma tych właściwości, ponieważ ma odczyn zasadowy. Duże znaczenie w profilaktyce ma również noszenie przewiewnej, bawełnianej bielizny.
Uważam, że podstawowym warunkiem rozpoczęcia leczenia grzybicy u kobiety jest rezygnacja z hormonalnych preparatów antykoncepcyjnych oraz syntetycznych hormonów stosowanych w okresie przedmenopauzalnym i w menopauzie. Alternatywą dla chemicznych preparatów hormonalnych mogą być leki homeopatyczne.
Grzybicze zakażenia narządów płciowych u mężczyzn
Do wystąpienia zakażenia grzybiczego narządów płciowych u mężczyzn dochodzi podczas stosunku płciowego z zakażoną partnerką. Skłonni do zakażenia są mężczyźni chorujący na cukrzycę oraz stosujący przewlekłą antybiotykoterapię. W wielu wypadkach zakażenie nie daje jakichkolwiek dolegliwości, jednak mężczyźni stają się nosicielami drożdżaka Candida (komórek grzyba), który zakaża gruczoł prostaty, skórę narządów płciowych i napletka. Podczas stosunku płciowego i ejekulacji, kontakt z zakażonym nasieniem, mężczyzny może spowodować zarażenia partnerki. Inną przyczyna infekcji może być tylko bezpośredni kontakt fizyczny z zakażonym partnerem i sprzyjają temu mikrourazy błon śluzowych czy skóry.
Typowymi objawami zakażenia grzybem Candida są białe naloty na żołędzi, połączone ze świądem oraz nieprzyjemnym pieczeniem, zaczerwienienie skóry prącia, śluzówki żołędzi i napletka. Pojawić się też mogą rumieniowo - złuszczające ogniska stanu zapalnego, nadżerki, wykwity satelitarne na obwodzie zaczerwienienia. W związku ze stanem zapalnym istnieje możliwość pojawienia się stulejki. U wielu mężczyzn, zakażenie prostaty wywołuje jej stan zapalny, powiększenie i przykre dolegliwości bólowe pod postacią bolesnego parcia na mocz, częstego oddawania moczu, pieczenia w cewce moczowej podczas oddawania moczu oraz bólu podczas ejekulacji.
Diagnostyka laboratoryjna grzybic – dla obu płci
Diagnostyka laboratoryjna jest jednakowa o kobiet i mężczyzn i polega na:
· Wykonaniu preparatu bezpośredniego, z wydzieliny
pobranej ze zmiany zapalnej. W badaniu mikroskopowym w 50 - 70% przypadków
stwierdza się obecność strzępków grzybni lub pączkujące komórki drożdżaków.
· Hodowli na podłożu Saboraud’a (24 - 48 godzin).
· W przypadku trudności w określeniu rodzaju
infekującego grzyba, stosuje się specjalistyczne testy diagnostyczne.
Zakażenie grzybicze przyczyną
bezpłodności
Bardzo często infekcja grzybicza jest przyczyną bezpłodności zarówno kobiet, jak i mężczyzn. W wielu przypadkach jest także przyczyną poronień i problemów z donoszeniem ciąży. W korzystnych dla siebie warunkach grzyb wytwarza żeński hormon płciowy 17-beta-estradiol. Skutkiem jego działania na organizm jest nadmierny rozwój piersi u dziewczynek, zaburzenia cyklu menstruacyjnego u kobiet. Obserwuje się też u kobiet wzrost ilości wydzielanej prolaktyny - hormonu produkowanego przez przedni płat przysadki mózgowej utrzymujący funkcjonowanie ciałka żółtego jajnika oraz zapoczątkowujący i podtrzymujący laktację. U mężczyzn obserwuje się spadek ilości i żywotności plemników w nasieniu oraz ginekomastię - rozrost tkanki gruczołowej piersi.
Łuszczyca odmianą grzybicy
Ten temat poruszono w publikacji naukowej zamieszczonej w Archiwum) Dermatologii (tom 120 kwiecień 1984) autorstwa Crutcher Nancy, M. D., Rosenberg E. William, M. D., Patricia W. Belew, PhD, Robert B. Skineer, Jr., M. D., Eaglstein N. Fred, D. O. Uniwersytetu centrum Tenessee Nauk Zdrowia w Connecticut, w sprawie 4 przypadków 10 - 25 letniego okresu leczenia postaci skórnej łuszczycy, wyleczonych w okresie kilku miesięcy doustnym podawaniem Nystatyny.
Robert B. Skionner, Jr., Rosenberg E. William opublikowali w 1994 r. wyniki badań obrazujące to, że łuszczyca dłoni często związana jest z zakażeniem grzybiczym. Podawano chorym Nystatynę (słaby lek przeciwgrzybiccy) stosowany z reguły w zakażeniach grzybiczych jelit. Wyleczono lub uzyskano znaczną poprawę u 7 z 9 pacjentów leczonych z objawami przewlekłej łuszczycy.
Inne liczne opublikowane badania też potwierdzają korelacje pomiędzy grzybiczym zapaleniem jelit, a schorzeniami dermatologicznymi. Można byłoby pomyśleć, że opublikowanie takiej informacji spowoduje rewolucję w medycynie, jednakże nic takiego się nie stało. Utrata dochodów finansowych przez koncerny farmaceutyczne produkujące preparaty do wieloletniego leczenia łuszczycy jest nie do przyjęcia. Pomimo wielu tego typu publikacji, które pojawiły się do tej pory, infekcja grzybicza, nie jest uznana jako przyczyna wielu chorób o tzw. nieustalonej etiologii.
Rola glutenu w maskowaniu objawów grzybicy
Analizując wyniki procesu leczenia grzybic Candida, dochodzę do wniosku, iż w około 40% przypadków występuje równoczesna nietolerancja glutenu - białka zawartego w większości produktach zbożowych.
Wyłączenie z
diety produktów żywnościowych zawierających to białko, zdecydowanie przyspiesza
proces powrotu do zdrowia. Z tego powodu przedstawiam Państwu poniżej
szczegółowy opis roli glutenu w maskowaniu objawów grzybicy.
Wiadomości ogólne
W XX wieku, poprzez selekcję odmian pszenicy podwyższono zawartość w niej glutenu z 50 do 90%. Uzyskano dzięki temu lepszy smak i kruchość wypieków.
W związku z coraz lepszą diagnostyką i wykrywalnością, klasyczna pełnoobjawowa postać choroby związana z nietolerancją glutenu nazywana Celiakią, w obecnych czasach opisywana jest rzadko. Występuje średnio z częstotliwością 1 : 1000, natomiast niemą lub skąpo-objawową rozpoznaje się pięć razy częściej 1 : 200 - 300. Na wystąpienie Celiakii lub jej ukrytej formy mogą mieć wpływ czynniki genetyczne, wiek wprowadzenia glutenu do diety i pojawienie się na niego osobniczej nadwrażliwości, choroby współistniejące - zakażenie adenowirusem 12, biegunki infekcyjne oraz jak przypuszczam - zakażenie grzybem Candida przewodu pokarmowego. Nietolerancja glutenu jest chorobą ogólnoustrojową, mimo że kojarzy się najczęściej tylko z objawami ze strony przewodu pokarmowego. Może ujawniać się w różnym wieku, wbrew powszechnemu mniemaniu, że tylko w dzieciństwie - po wprowadzeniu do diety produktów spożywczych zawierających gluten.
Gluten
Gluten jest białkiem roślinnym, występującym w pszenicy, życie, owsie i jęczmieniu.
Gluten po
wymieszaniu mąki z wodą jest plastyczną masą, nadaje jej kleistość, ciągliwość,
sprężystość i elastyczność. Jego trwałość i zdolność do utrzymania powstającego
dwutlenku węgla w czasie fermentacji drożdżowej zachodzącej w zakwaszonym
cieście warunkuje pulchność ciasta po wypieczeniu.
Przyczyną niepożądanych reakcji pokarmowych organizmu jest gliadyna – zawierająca duże ilości aminokwasów i kwasu glutaminowego. Dzieli się na alfa, beta i gamma gliadynę, a najbardziej szkodliwą dla organizmu jest alfa gliadyna.
Chorobotwórcze własności glutenu
Reakcja organizmu na te białka jest niezwykle silna i wywołuje ostry stan zapalny błony śluzowej jelit.
Uwolniona w
czasie kaskadowej reakcji alergicznej histamina wywołuje obrzęk skóry, ból i
swędzenie. Gliadyna uszkadza (enterocyty) komórki nabłonka wyścielającego
kosmki jelitowe (struktur zwiększających powierzchnię wchłaniania) błony
śluzowej jelita cienkiego, wywołując najpierw zmianę ich kształtu i w końcowym
efekcie zanik.
Enterocyty
są odpowiedzialne za produkcję hormonów jelitowych - sekretyny,
cholecystokininy i GIP i innych. Uszkodzenia struktury jelita cienkiego prowadzą
do znacznego upośledzenia wchłaniania składników pokarmowych co wiąże się z
upośledzeniem stanu odżywienia organizmu i utratą wagi, do zaburzeń - motoryki
jelit objawiające się biegunkami, opróżniania pęcherzyka żółciowego, funkcji
wydzielniczej trzustki oraz upośledzenia trawienia węglowodanów.
Objawy kliniczne nietolerancji glutenu
Objawy kliniczne nietolerancji glutenu
Obraz kliniczny zależy od wieku chorego.
Pełnoobjawowa
Celiakia pojawia się u dzieci do 2 roku życia, u których włączono do diety
gluten. U dzieci niestrawione resztki pokarmowe wywołują ból brzucha, częste
pieniste, sfermentowane i luźne stolce. U małych dzieci objawem wiodącym mogą
być uporczywe wymioty.
Wynikiem
przewlekle trwającej choroby jest zanik tkanki tłuszczowej i mięśniowej,
spowolnienie lub zahamowanie wzrostu, niedożywienie białkowe, niedokrwistość,
zaburzenia w gospodarce wodno - elektrolitowej oraz niedobór związków
mineralnych, witamin i nienasyconych kwasów tłuszczowych.
W postaci
pełnoobjawowej choroby u dzieci, charakterystyczny jest duży sterczący brzuch,
brak apetytu, apatia, smutek i negatywne nastawienie do otoczenia.
U osób dorosłych może pojawiać się uczucie dyskomfortu, nieokreślone bóle brzucha, wzdęcia i gazy, zgaga, nudności i okresowo luźne stolce.
Osoby chorujące na Celiakię, z ukrytymi objawami nietolerancji glutenu oraz chorujące na grzybicę powinny przestrzegać stosowania diety bezglutenowej i nisko węglowodanowej.
Obowiązkiem
lekarza leczącego jest ustalić, czy objawy grzybicy nakładają się na
równocześnie występujące objawy nietolerancji glutenu, które niekiedy są mylnie
rozpoznawane jako objawy infekcji grzybiczej.
Produkty spożywcze w diecie bezglutenowej
Naturalne
Produkty spożywcze w diecie bezglutenowej
Naturalne
· ryż,
· kukurydza,
· soja,
· proso,
· gryka,
· tapioka (sklejona, granulowana skrobia z bulw manioku),
· fasola,
· groch,
· amarantus (szarłat),
· chleb świętojański,
· mąka z orzechów,
· maniok,
· ziemniaki.
Otrzymane w wyniku modyfikacji żywności zawierającej gluten:
· skrobia pszenna bezglutenowa.
Gluten mogą
również zawierać takie produkty, jak:
· wyroby garmażeryjne,
· mielone mięso,
· parówki, salceson, kaszanka
· pasztety,
· kiełbasy,
· konserwy mięsne, rybne i warzywne
· żółty ser,
· mleko zagęszczone
· kawa zbożowa
· alkohole
· leki - paracetamol, hismanal, ibuprofen, aspiryna,
witaminy
· produkty mleczne smakowe - jogurty, serki i napoje
· sosy i koncentraty pomidorowe, ketchup, musztarda,
majonez
· zupy i sosy w płynie, kostce i proszku
· marcepan,
· chałwa,
· nadziewana czekolada,
· cukierki, guma do żucia
· chipsy smakowe
· kiełki zbożowe
· płatki kukurydziane
· owoce,
· piwo,
· leki.
Objawy nietolerancji glutenu są bardzo podobne do objawów zakażenia grzybem Candida, a czynnikiem różnicującym jedną chorobę od drugiej są badania laboratoryjne.
Objawy nietolerancji glutenu są bardzo podobne do objawów zakażenia grzybem Candida, a czynnikiem różnicującym jedną chorobę od drugiej są badania laboratoryjne.
Objawy chorobowe wspólne dla
grzybicy i nietolerancji glutenu
zespół
przewlekłego zmęczenia,
drażliwość,
znużenie,
niechęć do pracy fizycznej i umysłowej,
przewlekłe
zapalenie zatok obocznych nosa,
alergie
pokarmowe,
wykwity skórne
wielopostaciowe - w okolicach łokci, kolan, szczytu pośladków, częściach
wyprostnych ramion, szyi i owłosionej skóry głowy,
bóle brzucha,
zaparcia stolca lub
biegunka,
wzdęcia jelit (gazy),
zgaga,
wymioty,
ból gardła,
bóle głowy,
bóle mięśni i ścięgien,
powiększenie węzłów
chłonnych szyi,
osłabienie czucia skórnego,
mrowienie, pieczenie i swędzenie,
astma oskrzelowa,
pragnienie jedzenia
słodyczy,
objawy niedokrwistości
połączone z kołataniem serca.
Objawy
chorobowe charakterystyczne tylko dla grzybicy
stopa atlety,
obniżenie temperatury ciała
poniżej 36.6 °C,
zimne poty nocne,
uczucie osłabienia w dni
wilgotne, bądź po kąpieli,
spadek samopoczucia przy
ekspozycji na pleśnie, kurz, substancje chemiczne, środki zanieczyszczające
środowisko,
ból i kołatania serca.
Objawy
chorobowe charakterystyczne tylko dla nietolerancji glutenu
drętwienie rąk i stóp,
zawroty głowy spowodowane
niedoboru kwasu foliowego,
objawy grypopodobne oraz
objawy przypominające grypę jelitową pod postacią biegunki, osłabienia, bólów
mięśniowych, kości i stawów,
zawroty głowy, uszkodzenie
nerwów obwodowych oraz komórek ośrodkowego układu nerwowego występujące u około
5% osób chorych na Celiakię. Rodzaj dolegliwości jakie pojawiają się, zależą od
tego jaki rodzaj komórek uległ uszkodzeniu oraz jak jest ono rozległe. Objawy
są więc bardzo różnorodne: dźwięczenie, gwizd i hałas w uszach,
drętwienie stóp,
nieregularne cykle
miesiączkowe albo ich brak,
opóźnienie wystąpienia
pierwszej miesiączki.
LECZENIE GRZYBICY
Znane jest stare powiedzenie, aby wroga zniszczyć należy go dobrze poznać.
Znane jest stare powiedzenie, aby wroga zniszczyć należy go dobrze poznać.
W procesie
leczenia wymagany jest odpowiedni zasób wiedzy ze strony lekarza, dotyczący
leczenia tej choroby oraz ścisła współpraca z pacjentem. Celem tego jest
uzyskanie pełnej kontroli ze strony lekarza nad przebiegiem leczenia,
ewentualnej jego korekty oraz nadzoru nad właściwym stosowaniem diety przez
pacjenta.
Błąd jaki popełniają lekarze medycyny akademickiej polega na tym, że cały wysiłek poświęcają wyłącznie na zniszczeniu grzyba antybiotykiem. Bez zmiany diety, wzmacniania systemu odpornościowego, stosowania preparatów służących do tzw. odżywiania komórkowego, priobiotyków – cały ich wysiłek idzie na marne i w krótkim czasie dochodzi do nawrotu choroby.
Zarodniki grzyba Candida (komórki drożdżaka) od chwili podjęcia próby leczenia, krążą we krwi przez okres 2 - 3 lat i w związku z tym mają potencjalną możliwość wywołania infekcji. Potwierdzam ten smutny fakt swoimi obserwacjami. Zagnieżdżone w narządach wewnętrznych i kiełkujące komórki drożdżaka przekształcają się w grzyba tworząc strzępki grzybni i przerastają cały organizm w czasie kilkunastu godzin. Z tego powodu wzmacnianie systemu odpornościowego powinno być nadrzędnym celem leczenia i codziennej profilaktyki po jego zakończeniu. Pełny powrót do zdrowia trwa około 1 roku, a czas ten jest uwarunkowany długością trwania choroby oraz stopniem uszkodzenia narządów wewnętrznych jakie poczynił grzyb Candida.
Preparaty pochodzenia naturalnego, chelaty (połączenia pierwiastków ze związkami organicznymi)oraz leki homeopatyczne używane w leczeniu grzybicy powinny być dobierane indywidualnie, mieć działanie ukierunkowane, wywierać działanie niszczące organizm grzyba, wspomagać system odporności organizmu oraz spełniać funkcje odżywcze. Warto przy tym pamiętać, że podczas wieloletniej choroby dochodzi niekiedy do trwałego upośledzenia funkcjonowania narządów wewnętrznych. Im dłużej trwa schorzenie, tym niekorzystne zmiany w organizmie są większe. Z tego powodu im szybciej wdroży się leczenie przeciwko grzybicy, tym szybsze będą efekty powrotu do zdrowia i mniejsze uszkodzenia narządów wewnętrznych.
Leczenie antybiotykami przeciwgrzybiczymi jest nieskuteczne, ponieważ drożdżaki osiągnęły znacznie wyższy szczebel rozwoju niż bakterie, lepiej i szybciej potrafią przystosować się do zmiennych warunków środowiska zewnętrznego. Są w związku z tym trudniejsze do zniszczenia, szybko zdobywają oporność na zastosowane antybiotyki. Włączam je jedynie w szczególnych wypadkach, kiedy ogólny stan chorego budzi niepokój, w celu uzyskania szybkiego i doraźnego efektu. Obawiam się też objawów ubocznych pojawiających w czasie ich stosowania, które są stosunkowo częste.
Błąd jaki popełniają lekarze medycyny akademickiej polega na tym, że cały wysiłek poświęcają wyłącznie na zniszczeniu grzyba antybiotykiem. Bez zmiany diety, wzmacniania systemu odpornościowego, stosowania preparatów służących do tzw. odżywiania komórkowego, priobiotyków – cały ich wysiłek idzie na marne i w krótkim czasie dochodzi do nawrotu choroby.
Zarodniki grzyba Candida (komórki drożdżaka) od chwili podjęcia próby leczenia, krążą we krwi przez okres 2 - 3 lat i w związku z tym mają potencjalną możliwość wywołania infekcji. Potwierdzam ten smutny fakt swoimi obserwacjami. Zagnieżdżone w narządach wewnętrznych i kiełkujące komórki drożdżaka przekształcają się w grzyba tworząc strzępki grzybni i przerastają cały organizm w czasie kilkunastu godzin. Z tego powodu wzmacnianie systemu odpornościowego powinno być nadrzędnym celem leczenia i codziennej profilaktyki po jego zakończeniu. Pełny powrót do zdrowia trwa około 1 roku, a czas ten jest uwarunkowany długością trwania choroby oraz stopniem uszkodzenia narządów wewnętrznych jakie poczynił grzyb Candida.
Preparaty pochodzenia naturalnego, chelaty (połączenia pierwiastków ze związkami organicznymi)oraz leki homeopatyczne używane w leczeniu grzybicy powinny być dobierane indywidualnie, mieć działanie ukierunkowane, wywierać działanie niszczące organizm grzyba, wspomagać system odporności organizmu oraz spełniać funkcje odżywcze. Warto przy tym pamiętać, że podczas wieloletniej choroby dochodzi niekiedy do trwałego upośledzenia funkcjonowania narządów wewnętrznych. Im dłużej trwa schorzenie, tym niekorzystne zmiany w organizmie są większe. Z tego powodu im szybciej wdroży się leczenie przeciwko grzybicy, tym szybsze będą efekty powrotu do zdrowia i mniejsze uszkodzenia narządów wewnętrznych.
Leczenie antybiotykami przeciwgrzybiczymi jest nieskuteczne, ponieważ drożdżaki osiągnęły znacznie wyższy szczebel rozwoju niż bakterie, lepiej i szybciej potrafią przystosować się do zmiennych warunków środowiska zewnętrznego. Są w związku z tym trudniejsze do zniszczenia, szybko zdobywają oporność na zastosowane antybiotyki. Włączam je jedynie w szczególnych wypadkach, kiedy ogólny stan chorego budzi niepokój, w celu uzyskania szybkiego i doraźnego efektu. Obawiam się też objawów ubocznych pojawiających w czasie ich stosowania, które są stosunkowo częste.
Jaki jest cel stosowania diety z ograniczeniem ilości węglowodanów
Polecam rozpocząć leczenie od zastosowania diety niskowęglowodanowej z całkowitą eliminacja cukru i wyrobów cukierniczych. Wprowadzenie tego typu diety jest bardzo trudne ze względu na to, że cukier jest czynnikiem uzależniającym i w swoim wpływie na psychikę przypomina narkotyk.
Jedzenie
słodyczy i węglowodanów w okresie leczenia prowadzi nawrotu choroby, z czym
wielokrotnie spotykałem się obserwując swoich pacjentów. Do uaktywnienia
rozwoju drożdżaka może przyczynić się również jedzenie zbyt dużej ilości
węglowodanów nawet o niskim indeksie glikemicznym. Leczenie w takich wypadku
należy rozpocząć od początku.
Zastosowanie Zappera i wybranych preparatów roślinnych w leczeniu grzybicy
Zasada stosowania aparatu Zapper
Aparat Zapper jest generatorem akustycznym, którego działanie polega na emitowaniu fal o częstotliwościach radiowych. Badania prowadzone przez dr. H. R. Clark udowodniły, że każdy żywy organizm ma swoje ściśle określone pasmo częstotliwości, przy którym rozrywane zostają jego komórki i ginie. Służy do likwidacji pasożytów jelitowych, bakterii, wirusów i grzybów.
Przed
wykonaniem zabiegu należy ustawić w aparacie odpowiedni zakres częstotliwości
386 kHz ukierunkowany na likwidację grzyba Candida. W leczeniu grzybicy zalecam
codzienne wykonywanie trzech zabiegów po 3 minuty w odstępach 4 minut, w
okresie 3 tygodni. Przed zabiegiem należy zwilżyć ręce żelem do EKG, trzymając
w obu rękach elektrody ugiąć ręce w łokciach i włączyć aparat.
Przeciwwskazania
- aparat nie powinien być stosowany przez kobiety w ciąży, osoby z
rozrusznikiem serca, wszczepionym defibrylatorem. Osoby z dolegliwościami serca
i padaczką powinni skonsultować się z lekarzem.
Roztwory koloidalne metali
Do likwidacji Candida używam pojedynczych lub wieloskładnikowych preparatów roślinnych i przeciwutleniaczy. Bardzo dobre efekty w leczeniu grzybicy nosa i zatok przynosowych uzyskuję zakraplając cynk, srebro i złoto pod postacią roztworów koloidalnych.
Mają działanie
przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i grzybobójcze. Służą do użytku wewnętrznego
i zewnętrznego, są preparatami efektywnymi, łagodnymi i nietoksycznymi. Ich
działanie jest w organizmie bardzo krótkie, ale efektywne – trwa 6 minut, a ich
mikroskopijne cząsteczki nie kumulują się w organizmie i zostają w ciągu kilku
dni wydalone. Jeśli antybiotyk eliminuje około 6 - 7 szkodliwych bakterii, to
roztwory koloidalne niszczą ponad 650 chorobotwórczych bakterii, wirusów,
grzybów i pleśni. Ich cząsteczki nie atakują mikroorganizmów bezpośrednio, ale
działają tak jak katalizator prowadząc do dezaktywacji enzymu, którego
jednokomórkowe bakterie, wirusy i grzyby używają w metabolizmie tlenowym. Na
skutek tego procesu wspomniane szkodliwe mikroorganizmy obumierają w ciągu 6
minut. Prawdopodobnie dlatego przez ten krótkotrwały proces, bakterie nie są w
stanie rozwinąć oporności na cząsteczki tych metali, tak jak dzieje się to w
przypadku antybiotyków. Roztwory koloidalne metali należy stosować nie dłużej
niż 21 dni.
Czosnek i jego preparaty
Doskonałe efekty w likwidacji organizmu grzyba uzyskuje się wprowadzając do diety czosnek oraz uzyskane z niego preparaty.
Dobór preparatu powinien
zależeć od wielkości dawki terapeutycznej, której chcemy użyć - polecam więc
stosować dla osób dorosłych dawkę nie mniejszą niż 1000 mg czynnej allicyny.
Działanie czosnku polega na blokowaniu dostępu glukozy do wnętrza komórki
grzyba, czyli głodzeniu go. Związek aktywny czosnku o nazwie allicyna jest
najsilniej działającą substancją w tym kierunku. Można jeść też na surowo ząbki
czosnku, ale polecam najbardziej czosnek uprawiany w Polsce.
Znakomitymi preparatami, które można sporządzić
samemu w warunkach domowych są jego roztwory wodne. Oto przepisy jak można je
sporządzić:
- Pięć ząbków czosnku posiekać, zmiażdżyć i zalać 250 ml zimnej przegotowanej wody, odstawić na 2 – 3 godz. Pić w ciągu dnia małymi porcjami. Tak przyrządzony roztworu można użyć do higieny intymniej w przypadku grzybicy pochwy.
- Pięć ząbków czosnku posiekać na drobno, zalać 250 ml wrzącej wody i odstawić na 2 – 3 godz. Sposób użycia j/w.
- Pięć ząbków czosnku posiekać na drobno, zalać 250 ml wrzącej wody i gotować przez 3 min. Po ostygnięciu – sposób użycia j/w.
Który przepis jest lepszy –
wypróbujcie Państwo sami.
Wilcacora (Uncaria Tomentosa)
Roślina ta ma działanie przeciwzapalnie, antybakteryjnie (wzmaga fagocytozę), antymutagennie, antyoksydacyjnie, immunostymulujące, przeciwagregacyjnie w stosunku do płytek krwi.
Poza tym zmniejsza skutki
uboczne radioterapii i chemioterapii, oczyszcza przewód pokarmowy (zwłaszcza
jelito grube), przeciwdziała zakłóceniu równowagi flory bakteryjnej, obniża
glikemię w cukrzycy, goi wrzody żołądka. Ma działanie przeciwreumatycznie,
przeciwalergicznie, przeciwdepresyjnie, hipotensyjnie, moczopędne, cytostatyczne
- hamuje podział komórek nowotworowych, przeciwwirusowe - przyspiesza wzrost
ilości leukocytów, zwłaszcza TH4.
Uważam, że preparaty z
Wilcacory za najlepsze i najbardziej efektywne w zwalczaniu infekcji
grzybiczej. Dodatkową ich zaletą jest to, że bardzo szybko i skutecznie usuwają
toksyny z organizmu ze zniszczonego organizmu grzyba.
Należy jednak Wilcacorę
włączać do leczenia ostrożnie i w wzrastających dawkach. Podanie dużej dawki
leku w początkowym etapie leczenia może spowodować uwolnienie do krwiobiegu
zbyt dużej ilości toksyn i wywołać szereg niekorzystnych objawów ubocznych.
Czarci pazur (Pau d'Aarco lub La Pacho)
Preparaty z Czarciego pazura są pomocne w zwalczaniu pasożytów, powstrzymują zakażenia grzybicze, obniżają poziom cukru w krwi, są świetnym środkiem ułatwiającym trawienie.
Lapacnol - aktywny składnik
zioła Pau d' Arco może być stosowany w leczeniu szeregu nowotworów
złośliwych.
Roślina zawiera dużą ilość
żelaza, działa krwiotwórczo, jednocześnie detoksykacyjnie: oczyszcza krew i
narządy wewnętrzne od nadmiaru toksyn i trucizn, wzmaga odporność organizmu,
zmuszając go niejako do walki z chorobą. Dlatego jego działanie jest tak
szybkie i skuteczne.
Naukowcy stwierdzili, że
Pau d' Arco ma działanie antybiotyczne (zabija szkodliwe zarazki), przy czym
nie wykazuje działań ubocznych. Preparaty Pau d 'Arco wykorzystuję chętnie w
leczeniu grzybicy, kiedy infekcja ta jest połączona z zakażeniem
pasożytami.
Preparaty z owocu Noni
Bardzo skuteczną terapią w likwidacji zaburzeń ze strony ośrodkowego układu nerwowego (OUN), jest stosowanie preparatów opartych na bazie soku z owocu Noni.
Po jego spożyciu wzrasta
produkcja w organizmie tlenku azotu co stymuluje prawidłową pracę komórek
układu nerwowego. Tlenek azotu jako główny neuromodulator odgrywa istotną rolę
w prawidłowym przekazywaniu bodźców nerwowych w ośrodkowym układzie nerwowym
(mózgu) i dzięki temu poprawia koncentrację, pamięć i zdolność uczenia
się.
Noni zawiera również
serotoninę - neurotransmiter, który zawiaduje i przekazuje impulsy nerwowe do
tkanek. Od niego zależy to, czy sygnał nerwowy wysyłany z mózgu, będzie w
stanie dotrzeć do odpowiednich narządów wykonawczych. Serotonina bierze również
udział w przekazywaniu bodźców i wymianie informacji między sieciami neuronów w
obrębie samego mózgu.
Zbyt niski jej poziom
stwierdza się u osób zachowujących się agresywnie oraz będących w
depresji.
Aloes (Aloe Vera)
Preparaty oparte na bazie aloesu stosuje się w nieżycie żołądka i jelit, wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, wrzodzie żołądka i dwunastnicy - ponieważ zmniejsza stężenie kwasu solnego, w stanach kurczowych mięśni, nerwobólach, bólach stawów na tle reumatycznym, w astmie oskrzelowej, chorobach oczu (zapaleniu rogówki, zmętnieniu, zmianach zwyrodnieniowych, stanach po jej przeszczepieniu, zapaleniu spojówek), w leczeniu oparzeń, owrzodzeniach skóry, pęknięciach skóry, w leczeniu ukąszeń przez zwierzęta i owady, wysypkach, odleżynach, w chorobach przyzębia i zapaleniu błony śluzowej jamy ustnej.
Działanie lecznicze
preparatów z aloesu wykorzystuję do regeneracji błon śluzowych przewodu
pokarmowego oraz w kuracji Józefa Słoneckiego.
Odkwaszanie organizmu
Sprzyjającym warunkiem do rozwoju grzybicy jest środowisko zasadowe, ale same tworzą w organizmie środowisko kwaśne, niekorzystne dla naszego zdrowia, które jest typowym objawem towarzyszącym grzybicy.
W przypadku długotrwałych
przesunięć pH w stronę odczynu kwaśnego, wzrasta udział kwaśnych produktów
przemiany materii w płynach komórkowych i w moczu, co może prowadzić do
poważnych zaburzeń w organizmie.
Uważam, że dobry i szybki efekt odkwaszania organizmu można uzyskać wprowadzając do diety produkty spożywcze zasadowe i obojętne oraz usuwać kwaśne toksyny pijąc dobrą jakościowo wodę.
Uważam, że dobry i szybki efekt odkwaszania organizmu można uzyskać wprowadzając do diety produkty spożywcze zasadowe i obojętne oraz usuwać kwaśne toksyny pijąc dobrą jakościowo wodę.
Postępowanie
lecznicze
Leczenie powinno polegać na:
- Zmianie diety i nawyków żywieniowych.
- Innym sposobie łączenia składników pokarmowych.
- Eliminacji z diety cukru krystalicznego.
- Zastosowaniu diety z ograniczeniem spożywania produktów wysoko węglowodanowych i wysoko przetworzonych.
- Wzmacnianiu systemu odporności organizmu poprzez podawanie preparatów o działaniu probiotycznym:
- Nutriplant,
- AC Zymes,
- Bion3,
- Fisio Flor,
- Lacidofil,
- Lacid,
- Lakcid forte,
- Pro Bacti4,
- Trilac,
- Colon C,
- Symbiotic,
- Enterol,
- Probio Lac,
- Wprowadzeniu do diety roślin bogatych w błonnik.
- Zastosowaniu preparatów przeciwgrzybiczych i przeciwpasożytniczych:
- Czosnek,
- Detox (Wilkacora - koci pazur),
- Pau D'arco (Czarci pazur),
- ParaproteX (kompozycja związków roślinnych,
- Anti - Parasite (kompozycja związków roślinnych),
- Citrosept (wyciąg z pestek Grejpfruta),
- Pycnogenol (wyciąg z kory Sosny kanadyjskiej, pestek winogron),
- Hydrastis canadensis (Gorzknik kanadyjski),
- Kaprylic acid (kwas kaprylowy),
- Swedish Bitners (zioła Bitnera),
- Broccoli extract (olejek brokułowy),
- roztwory koloidalne srebra, cynku, złota.
- Wprowadzeniu do diety niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych (NNKT) pod postacią:
- oliwy z oliwek z I tłoczenia na zimno,
- tranu rybiego,
- oleju z siemienia lnianego,
- oleju z wiesiołka dwuletniego,
- oleju z ogórecznika.
- Zastosowaniu witamin jako preparatów multiwitaminowych, opartych na bazie surowców pochodzenia naturalnego.
- Wprowadzeniu do diety makro- i mikroelementów pod postacią preparatów chelatowanych, takich jak:
- Cynk,
- Selen,
- Chrom,
- Magnez,
- Wapń,
- Żelazo,
- Krzem,
- Molibden,
- Wapń,
- Miedź.
- Usunięciu toksyn preparatami pochodzenia roślinnego dzięki zastosowaniu
- kuracji według przepisu Pana Józefa Słoneckiego,
- soku z Cytryny,
- soku z Grejpfruta,
- soku z Noni,
- soku z Aloesu.
- Stosowaniu leków homeopatycznych.
- Zastosowaniu aparatu Zapper.
- Zmianie trybu życia.
- Pomocy psychologicznej, o ile zajdzie taka potrzeba.
- Zastosowaniu kuracji wspomagających:
Kąpiel oczyszczająca z toksyn - z imbirem i zielem
skrzypu polnego
Zastosowanie tej kąpieli ma na celu uwolnienie toksyn ze skóry, dzięki występującej po niej wzmożonej potliwości. Wsypać trzy duże garście ziela skrzypu polnego do 1 litra wody i gotować przez 15 min. Odcedzony roztwór wlać do przygotowanej kąpieli. Do kąpieli dodać również 3 - 4 łyżki sproszkowanego imbiru. Kąpiel ma działanie silnie rozgrzewające i napotne. Po kąpieli należy przykryć się czymś ciepłym, gdyż rozszerzone naczynia skóry sprzyjają utracie ciepła, co grozi przeziębieniem. Stosować ostrożnie u dzieci. Proszę pamiętać o nawodnieniu organizmu.
Kąpiel z solą kamienną
Zastosowanie tej kąpieli ma na celu usunięcie z organizmu substancji toksycznych. Do przygotowanej kąpieli wsypać i rozpuścić 1 kg soli kamiennej z Kłodawy. Przebywać w tej kąpieli 20 min.
Kuracja oczyszczająca według Józefa Słoneckiego
Terapia zaproponowana przez Józefa Słoneckiego, autora książki " Zdrowie na własne życzenie" ma na celu oczyszczanie organizmu z toksyn Candida oraz wygojenie nadżerek zlokalizowanych w obrębie błony śluzowej przewodu pokarmowego, układu oddechowego, kobiecych narządów rodnych.
Według mojej oceny,
mikstura jest bardzo skuteczna, ale musi być stosowana długotrwale i
systematycznie. Należy ją traktować jako kurację leczniczą. Proszę nie
zapominać o równoległym wzmacnianiu systemu odporności, stosując probiotyki,
witaminy, związki mineralne i roślinne.
Miksturę oczyszczającą jest
trudno zaklasyfikować do jakiejkolwiek grupy środków oczyszczających organizm,
więc opis jej działania zamieszczam oddzielnie.
Jest znakomitym i niedrogim
środkiem, który przywraca zdrowie i siły witalne wszystkim stosującym je
ludziom. Cechą charakterystyczną mikstury oczyszczającej jest to, że jest
nastawiona wyłącznie na przewód pokarmowy, natomiast oczyszczenie organizmu
pozostawia jemu: organizmowi, w którym istnieją wyspecjalizowane mechanizmy
samonaprawcze – niewydolne dotychczas na skutek istnienia wrót zakażenia w
przewodzie pokarmowym, przez które do organizmu przedostawało się więcej
toksyn, niż był on w stanie wydalić.
W skład mikstury
oczyszczającej wchodzą trzy składniki: olej, środek gojący (sok z aloesu albo
ekstrakt z pestek grejpfruta) i sok z cytryny.
W Miksturze oczyszczającej wykorzystywane są dwie naturalne cechy oleju.
·
Olej łączy się z tłuszczem zawartym w śluzie jelitowym i tym samym na jakiś
czas blokuje wchłanianie w przewodzie pokarmowym, co umożliwia pozostałym
składnikom mikstury dotarcie aż do ostatniego odcinka przewodu pokarmowego –
jelita grubego,
·
Olej nie łączy się z wodą i dzięki temu odsłania wodniste nadżerki na działanie
środka gojącego.
·
Środek gojący ma za zadanie zatrzasnąć wrota zakażenia, którymi są nadżerki
błony śluzowej, poprzez wygojenie ich, zaś zadaniem soku z cytryny jest
rozpuszczenie wszelkich złogów w przewodzie pokarmowym.
Zalety stosowania
mikstury oczyszczającej:
· wzrasta odporności organizmu na infekcje
bakteryjne i wirusowe,
·
zanikają objawy zgagi, niestrawności, bóle brzucha, wzdęcia, uczucie pełności,
·
ustępuje kożuchowaty nalot na języku, nieświeży oddech, nieprzyjemny zapach
potu,
·
goją się nadżerki żołądka i dwunastnicy,
·
zanikają kamienie w pęcherzyku żółciowym w czasie 3 – 4 miesięcy, natomiast w
nerkach po 6 – 8 miesiącach,
·
zmniejsza się zapotrzebowanie organizmu na sen.
Lewatywa z czosnku o działaniu grzybobójczym i przeciw owsikom
Zmiażdżyć 4 duże ząbki czosnku i zalać 1 szklanką letniej przegotowanej wody, odstawić na 2 – 3 godz. Przecedzić i zaaplikować jako lewatywę 1 szklankę maceratu.
Stosować w temperaturze
ciała.
Zabieg przeciw owsikom
powtarzać co 2 dni, a jako grzybobójczy co kilka dni. Kurację wspomaga
codzienne picie 1/3 szklanki soku z cytryny (można rozcieńczyć wodą).
Objawy detoksykacji organizmu
Problemem w przebiegu leczenia wiele lat trwającej grzybicy, są objawy uboczne związanie z detoksykacją organizmu. Usunięcie toksyn jest jedynym z elementów leczenia tej choroby.
Związki roślinne, używane w
leczeniu grzybicy, powodują szybki rozpad grzybni i pojawienie się we krwi
pacjenta obcych substancji o właściwościach toksycznych.
Kumulacja toksyn
grzybiczych oraz substancji odpadowych normalnej przemiany materii w narządach
wewnętrznych i w krwi, zakłóca przemianę biochemiczną organizmu oraz wpływa
negatywnie na pracę systemu odpornościowego.
Wydalane są one przez
przewód pokarmowy, nerki, wątrobę i skórę. Osłabiony organizm częstokroć nie
nadąża z usuwaniem ich w tak dużej ilości. Nie jest to zjawisko groźne, ale
bardzo uciążliwe i przykre dla chorego. Wobec nasilających się negatywnych
objawów, zalecam niekiedy zmniejszenie dawki preparatu roślinnego.
W celu łatwiejszego
usuwania nagromadzonych toksyn, zalecam wypijanie codziennie 2 l dobrej
jakościowo wody.
Wykaz niepożądanych objawów związanych z likwidacją
grzyba i usuwania z organizmu jego toksyn:
biegunka,
ból brzucha,
zawroty głowy,
złe samopoczucie,
drżenie mięśniowe,
nadpobudliwość
psychiczna,
lęk i niepokój,
trudności w
koncentracji uwagi,
świąd skóry i
wypryski skórne.
Hipoglikemia (spadek stężenia cukru we krwi)
Niekorzystnym zjawiskiem w okresie leczenia grzybicy, którego często nie można uniknąć u niektórych osób, są objawy hipoglikemii. Oznacza to stan, w którym ilość glukozy we krwi obniża się poniżej 50 - 60 mg%.
Każdy człowiek jest
indywidualnością biochemiczną i trudno jest przewidzieć wszystkie reakcje
organizmu na zastosowane leczenie. U dużej liczby osób stosujących do tej pory
dietę wysoko węglowodanową, mamy do czynienia z niestabilnym wydzielaniem
insuliny przez trzustkę do krwi, nieadekwatnym do rodzaju i ilości spożytego
pokarmu.
U ludzi z skłonnością do
hipoglikemii, każdy rodzaj pokarmu, bez względu na jego rodzaj, powoduje
wydzielanie zbyt dużej porcji insuliny do krwi, szybkie przesunięcie cukru do
wnętrza komórek i spadek jego stężenia we krwi. Wprowadzenie rygorystycznej
diety nisko węglowodanowej ma na celu zahamowanie rozwoju drożdżaka, który
odżywia się glukozą.
Objawy hipoglikemii
manifestują się nieustannym zmęczeniem, spadkiem energii, zmniejszoną
sprawnością umysłową, silnym niepokojem, rozdrażnieniem, wzmożoną potliwością,
drżeniem i bólami mięśniowymi. Niskie stężenie cukru we krwi bardziej osłabia
sprawność umysłową niż zdrowie fizyczne, ponieważ komórki mózgu są szczególnie
wrażliwe na jego brak. Niekorzystne objawy związane z tym zjawiskiem są
niekiedy tak silnie wyrażone, że budzą poważny niepokój chorego. Stabilizację
prawidłowego wydzielania insuliny przez trzustkę, a co się z tym wiąże -
stężenia cukru we krwi, uzyskać można w okresie 3 - 4 miesięcy, zmieniając
sposób łączenia składników pokarmowych, jedząc naturalne produkty spożywcze.
Dieta w
leczeniu grzybicy
Uwagi ogólne
Uwagi ogólne
Zrozumienie zasad stosowania diety w leczeniu grzybicy, sprawia chorym najwięcej kłopotów.
Dieta w leczeniu grzybicy u
wielu ludzi jest pasmem udręki, wyrzeczeń i ograniczeń. Polega na stosowaniu
diety ubogiej w węglowodany, opartej na bazie naturalnych produktów
spożywczych. Nie istnieje jedna uniwersalna dieta dla wszystkich ludzi
leczących się z powodu infekcji grzybiczej. Zakres jej stosowania powinno się
zawsze dobierać indywidualnie, ze względu na liczne odmienności w trawieniu
poszczególnych składników pokarmowych. Są chorzy, którzy nie tolerują glutenu
zawartego w zbożach, białka soi, mięsa wieprzowego, inni mięsa wołowego,
grzybów, surówek lub niektórych rodzajów jarzyn itd. Nie należy jeść pokarmów,
które zakłócają proces trawienia lub wywołują alergię.
Biorąc pod uwagę fakt, że około 80 - 85% ludzi na terenie naszego kraju ma wolną przemianę materii, występuje u nich zmniejszone wydzielanie soków żołądkowych i związany z tym problem trawienia białek i tłuszczów. Resztki niestrawionego białka zalegają w jelitach i podlegając procesowi fermentacji, powodują objawy dyspeptyczne – gazy, wzdęcia, nudności, przelewanie w jelitach. O ile nałoży się na to fermentacja cukru do dwutlenku węgla spowodowana przez drożdżaka Candida, to zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego są czymś bardzo charakterystycznym dla tej choroby.
Biorąc pod uwagę fakt, że około 80 - 85% ludzi na terenie naszego kraju ma wolną przemianę materii, występuje u nich zmniejszone wydzielanie soków żołądkowych i związany z tym problem trawienia białek i tłuszczów. Resztki niestrawionego białka zalegają w jelitach i podlegając procesowi fermentacji, powodują objawy dyspeptyczne – gazy, wzdęcia, nudności, przelewanie w jelitach. O ile nałoży się na to fermentacja cukru do dwutlenku węgla spowodowana przez drożdżaka Candida, to zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego są czymś bardzo charakterystycznym dla tej choroby.
Dlatego szczególną uwagę
zwracam na to, aby w okresie leczenia grzybicy i utrwalania nawyków
żywieniowych, białka łączyć zawsze z surówkami i gotowanymi jarzynami, które
ułatwiają ich trawienie i przyspieszają wydalanie z organizmu.
Można spożywać niewielkie
ilości maślanki, kefiry, jogurty ale pod warunkiem, że są produktem naturalnym
"ze wsi". Zawierają cenne bakterie dla naszego zdrowia jakimi są
pałeczki kwasu mlekowego Lactobacillus acidophilus i Bifidobacterium bifidus
wspomagające proces trawienia. Są to jednak bakterie, które nie zasiedlają na
stałe jelita grubego. Do celów leczniczych przygotowuje się specjalne szczepy
bakterii odporne na działanie kwasu solnego i sole kwasów żółciowych, nazywane
bakteriami probiotycznymi.
Proponuję wyłączyć mleko i jego przetwory kupowane w sklepie, gdyż są one produktami wysoko przetworzonymi, poddane procesowi homogenizacji oraz głębokiej pasteryzacji, zmieniającej strukturę białka.
Proponuję wyłączyć mleko i jego przetwory kupowane w sklepie, gdyż są one produktami wysoko przetworzonymi, poddane procesowi homogenizacji oraz głębokiej pasteryzacji, zmieniającej strukturę białka.
Składniki odżywcze
Białko
Wędlinę należy kupować z czystego mięsa, zawierającą naturalne przyprawy i wędzoną w naturalny sposób. Wybrać należy wyroby o bladym kolorze, gdyż chemikalia dodawane do mięsa nadają im kolor czerwony i fioletowy. Wyroby drobiowe, mogą mieć niewiele wspólnego z drobiem. Są produkowane z MOM, czyli mięsa drobiowego odkostnionego. Jest to mieszanina zmielonych kości, chrząstek, szpiku kostnego, skóry i ścięgien. Do roku 1995 używanie tego specyfiku było zabronione, a teraz już nie jest. Najczęściej dodaje się go do rolad, parówek, kaszanek i pasztetowych. O ile ktoś dysponuje czasem, to może sporządzić samemu pieczenie i pasztety z surowego mięsa. Można jeść w umiarkowanej ilości ryby, chude mięso wieprzowe i wołowinę, kaczkę, królika, dziczyznę, bażanta, indyka. Odradzam jedzenia rosołów (bulionów) osobom mającym problem z trawieniem białka. Na ich strawienie organizm potrzebuje 30 razy więcej energii niż na strawienie mięsa.
Godnym polecenia produktem
spożywczym są jaja kurze, a szczególnie polecane od gospodarza. Ich białko ma
tzw. najwyższą biodostępność dla organizmu wynoszącą 90% co oznacza, że ze 100
g jajka jest wykorzystane w organizmie jego 90% objętości wagowej, a mięsa
tylko 60 - 70%. Białko jaj jest wysokowartościowym produktem spożywczym,
ponieważ zawiera wszystkie niezbędne do funkcjonowania organizmu aminokwasy,
witaminy z grupy B, A, D i E, ale nie zawiera witaminy C. Znajduje się w nim
większość minerałów: jod niezbędny do prawidłowego funkcjonowania tarczycy,
spore ilości cynku niezbędnego dla wzrostu, zwalczania infekcji oraz gojenia
ran. Zawarty w nim selen jest ważnym przeciwutleniaczem, a wapń i fosfor są
potrzebne do budowy naszego kośćca i funkcjonowania nerwów obwodowych. W jajach
znajduje się też znaczna ilość zjonizowanego żelaza, składnika czerwonych
ciałek krwi. Uwaga: o ile białko jajek jest dla kogoś alergenem, należy
wyeliminować je z diety całkowicie.
Jarzyny
i węglowodany o niskim indeksie glikemicznym
Sałatki z jarzyn obniżają
indeks glikemiczny innych składników pokarmowych. Zalecam wprowadzenie do
stałej diety surówki z selera, ogórka, brokuła, kalafiora, pomidorów, sałaty,
szpinaku, cukinii, czosnku, cebuli, pietruszki, kapusty - białej, czerwonej i
włoskiej, marchwi, papryki, szczypiorku, mniszka pospolitego (mlecza), kopru
włoskiego, kalarepy, pora, gorczycy, rzodkiewki czerwonej, rzodkwi białej,
kiełków (oprócz fasoli Mung), rzepy i rzeżuchy. Pozytywny wpływ na gojenie się
ściany jelit ma Glutamina - L zawarta w soku czerwonego buraka. Sok ten należy
pić w niewielkiej ilości rozcieńczony wodą.
Zarzuca mi się, że
zalecając zasadę niełączenia białka z węglowodanami, polecam w okresie jesienno
- zimowym jedzenie chleba żytnio - razowego z niewielką ilością wędliny.
Wyjaśniam więc, że składniki chleba żytnio - razowego mają w sumie niski indeks
glikemiczny.
Chleb można spożywać w niewielkiej ilości, żytnio - razowy na naturalnym zakwasie. Zakwas dodany do chleba stabilizuje prawidłowe funkcjonowanie flory bakteryjnej jelita grubego. Niestety piekarze często używają do jego wyrobu dodatku drożdży piekarniczych. O ile nie mamy pewności, czy chleb przygotowywany jest tylko na zakwasie, to nie należy włączać go do diety.
Przeciwwskazaniem do jego jedzenia jest również nietolerancja glutenu. Bardzo dobre własności odżywcze mają produkty z pełnych ziaren: ryż brązowy i dziki, amarantus, gryka i orkisz. Pełne ziarna zawierają błonnik i dużo związków mineralnych.
Chleb można spożywać w niewielkiej ilości, żytnio - razowy na naturalnym zakwasie. Zakwas dodany do chleba stabilizuje prawidłowe funkcjonowanie flory bakteryjnej jelita grubego. Niestety piekarze często używają do jego wyrobu dodatku drożdży piekarniczych. O ile nie mamy pewności, czy chleb przygotowywany jest tylko na zakwasie, to nie należy włączać go do diety.
Przeciwwskazaniem do jego jedzenia jest również nietolerancja glutenu. Bardzo dobre własności odżywcze mają produkty z pełnych ziaren: ryż brązowy i dziki, amarantus, gryka i orkisz. Pełne ziarna zawierają błonnik i dużo związków mineralnych.
Błonnik
Błonnikiem są włókna wchodzące w skład ścian komórek roślinnych, zbudowane z węglowodanów nierozkładanych przez enzymy trawienne człowieka.
Błonnik ma podstawowe
znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania przewodu pokarmowego. Pęczniejąc pod
wpływem wody zwiększa objętość masy pokarmowej i ułatwia przechodzenie mas
kałowych przez jelito grube.
Mimo, że błonnik nie ma
żadnej wartości energetycznej, odgrywa ważną rolę w procesie trawienia
obniżając przyswajalność węglowodanów, a tym samym stężenie cukru we krwi.
Największą jego zawartość mają jarzyny zawierających węglowodany o niskim
indeksie glikemicznym. Zalicza się do nich warzywa, rośliny strączkowe oraz
pełne ziarna zbóż. Przestrzenne rusztowanie błonnika zawartego w roślinach
stanowi miejsca rozmnażania się pałeczek kwasu mlekowego. Zalecane dzienne
spożycie błonnika wynosi zarówno dla mężczyzn jak i kobiet 25-30 g.
Istnieją dwa rodzaje błonnika:
Istnieją dwa rodzaje błonnika:
- Pierwszym jest błonnik nierozpuszczalny nazywany celulozą i hemicelulozą. Umożliwia prawidłową drożność jelit wchłaniając znaczną ilość wody, dzięki czemu kał ma znacznie większą objętość, jest miękki i skraca się czas jego przechodzenia przez jelito. Wiąże szkodliwe bakterie, związki toksyczne ze zniszczonego organizmu grzyba, doprowadzając do ich szybkiego wydalenia z organizmu. Pomaga utrzymać higienę w jelicie grubym, zapobiega tworzeniu się kamieni kałowych, żylaków odbytu oraz przeciwdziała wystąpieniu polipów i raka jelita grubego. Polecam spożywanie błonnika najlepiej pod postacią surowych lub gotowanych jarzyn. Niedobór błonnika jest przyczyną większości problemów związanych z zaparciami stolca.
- Drugi rodzaj błonnika rozpuszczalny w wodzie (guma, pektyna) ogranicza przyswajalność tłuszczów w procesie trawienia, zmniejszając ryzyko rozwoju miażdżycy. Poza tym, oba jego rodzaje minimalizują działanie toksycznych substancji na ścianę jelit.
Błędne są zalecenia lekarzy
zabraniające jedzenia surowych i gotowanych warzyw.
W organizmach roślin
znajdują się wartościowe białka, węglowodany, tłuszcze, przeciwutleniacze,
witaminy oraz związki mineralne wzmacniające system odpornościowy organizmu.
Błonnik obecny w warzywach i innych pokarmach należy bardzo starannie przeżuwać, gdyż w przeciwnym razie będzie miał zupełnie odwrotny wpływ na jelito grube. Spowoduje wzdęcia, uaktywni procesy gnilne. Podobne objawy mogą pojawić się u niektórych ludzi wtedy, gdy warzywa spożywane są razem z chlebem i kaszami. W takim przypadku proponuję spożywać je oddzielnie. O ile pomimo tego surówki są przyczyną wzdęć, to należy w początkowym okresie jarzyny jeść gotowane, ale wyłączając z nich marchew i czerwonego buraka, ze względu na ich wysoki indeks glikemiczny. Uwaga - do surówek kupowanych w sklepie dodaje się cukier, majonez, ocet, konserwanty i stabilizatory kwasowości.
Błonnik obecny w warzywach i innych pokarmach należy bardzo starannie przeżuwać, gdyż w przeciwnym razie będzie miał zupełnie odwrotny wpływ na jelito grube. Spowoduje wzdęcia, uaktywni procesy gnilne. Podobne objawy mogą pojawić się u niektórych ludzi wtedy, gdy warzywa spożywane są razem z chlebem i kaszami. W takim przypadku proponuję spożywać je oddzielnie. O ile pomimo tego surówki są przyczyną wzdęć, to należy w początkowym okresie jarzyny jeść gotowane, ale wyłączając z nich marchew i czerwonego buraka, ze względu na ich wysoki indeks glikemiczny. Uwaga - do surówek kupowanych w sklepie dodaje się cukier, majonez, ocet, konserwanty i stabilizatory kwasowości.
Tłuszcze
Obowiązuje dieta z
ograniczeniem zwierzęcych tłuszczów stałych.
Można używać niewielkich
ilości masła ze względu na zawartość w nim kwasu izomasłowego, chroniącego
jelita przed rozwojem komórek rakowych.
Polecam używać do
przyrządzania surówek świeżego oleju z siemienia lnianego tłoczonego na zimno i
oliwy z oliwek z I tłoczenia na zimno. Zawierają one w swoim składzie niezbędne
nienasycone kwasy tłuszczowe (NNKT) w odpowiednich proporcjach kwasów omega - 3
do omega - 6.
W zastępstwie można użyć
oleju z pestek winogron, ale nie ma on własności leczniczych jak w/w oleje i
najczęściej jest wytłaczany na gorąco.
Margaryny nie nadają się do
spożycia. Zawierają tzw. tłuszcze trans, niefizjologiczne, nietrawione przez
organizm i nie nadają się w związku z tym do celów spożywczych.
Smażyć można tylko na
niewielkiej ilości smalcu, ze względu na jego wysoką temperaturę rozkładu. Po
usmażeniu potrawy należy resztę tłuszczu wyrzucić, gdyż zawiera szkodliwe
związki chemiczne.
Woda
Polecam pić około 2 l wody uzyskanej z filtra o odwróconej osmozie lub wodę nisko mineralizowaną niegazowaną Żywiec i Nałęczowiankę, wysokogatunkową herbatę zieloną lub czerwoną Pu - Erh oraz herbaty ziołowe.
Na 30 minut przed, w trakcie i po posiłku nie polecam picia płynów, gdyż rozcieńczają soki żołądkowe.
Do bieżącego odkwaszania
organizmu zalecam picie 1/4 - 1 szklanki soku z cytryny lub kwaśnego grejpfruta
rozcieńczonego wodą. Pomimo, że te soki mają smak kwaśny, ich spożyciu zawarty
w nich kwas cytrynowy tworzy w organizmie środowisko zasadowe.
Zasady doboru składników pokarmowych
Dieta z ograniczeniem ilości węglowodanów
Drożdżaki odżywiają się cukrami prostymi, głównie glukozą oraz niewielką ilością aminokwasów. Wszystkie węglowodany złożone zawierające skrobię (ziemniaki, ryż, kasze, pieczywo), w wyniku procesu trawienia rozpadają się w końcowym efekcie do cukrów prostych.
Jedząc większe ilości tych
produktów spożywczych lepiej odżywimy drożdżaka. Dlatego tak ważne jest
stosowanie diety nisko węglowodanowej w I etapie leczenia.
Kupując produkty spożywcze w sklepie należy zwrócić uwagę na to, czy zawierają tzw. cukier dodany pod nazwą: węglowodany, cukier, sacharoza, glukoza, fruktoza, maltoza, galaktoza czy laktoza.
Kupując produkty spożywcze w sklepie należy zwrócić uwagę na to, czy zawierają tzw. cukier dodany pod nazwą: węglowodany, cukier, sacharoza, glukoza, fruktoza, maltoza, galaktoza czy laktoza.
Niektórzy słodząc produkty
spożywcze fruktozą, nie zdają sobie z tego sprawy, że organizm wykorzystuje ten
cukier w procesie spalania glukozy.
O ile ktoś nie może obyć się
bez słodzenia napojów czy dosładzania pokarmów, można użyć pewien rodzaj cukru
o nazwie Ksylitol lub Stevia, obojętnego dla organizmu i wydalanego z niego w
niezmienionej postaci. Nie w każdym jednak wypadku cukry te są dobrze
tolerowane przez organizm.
Zasady komponowania diety
Prawidłowe komponowanie
produktów spożywczych oszczędza energię zużywaną do ich trawienia. W wyborze
składników pokarmowych należy kierować się indeksem glikemicznym (IG) produktów
spożywczych oraz odczynem kwasowości (pH), jaki wytwarzają w organizmie po ich
zjedzeniu strawieniu.
W rozróżnieniu tego co jest
kwaso-, a co zasadotwórcze, jest wiele nieporozumień. Produkty o smaku kwaśnym,
np. cytryny i kwaśne grejpfruty i większość warzyw, są zasadotwórcze. Po ich
strawieniu i przyswojeniu, wytwarzają we wnętrzu organizmu środowisko zasadowe.
Kwasotwórcze są natomiast wszystkie mięsa, i ryby oraz produkty mączne i
jaja.
Zaskakujące jest to, że
mleko jest zasadotwórcze, a jego przetwory są wyraźnie kwasotwórcze.
Uwzględnianie w codziennym jadłospisie wielu różnorodnych produktów roślinnych i zwierzęcych jest ważne dlatego, gdyż taki sposób odżywiania umożliwia zachowanie prawidłowej równowagi kwasowo - zasadowej organizmu. Jedne produkty żywnościowe są bowiem kwasotwórcze, a inne zasadotwórcze. Jeśli jemy tylko te pierwsze, a nie jadamy warzyw, które w większości są zasadotwórcze, doprowadzamy do zakwaszania organizmu. Równowaga kwasowo - zasadowa będzie w organizmie zachowana, jeśli np. chleb zjemy z rzodkiewką, szczypiorkiem, pomidorem, natką z pietruszki czy liśćmi sałaty, a mięso obowiązkowo z warzywami - gotowanymi i surowymi.
Candida, w miejscu swojego rozmnażania się preferuje środowisko zasadowe, ale tworzy w organizmie chorego człowieka niekorzystne dla niego środowisko kwaśne.
Uwzględnianie w codziennym jadłospisie wielu różnorodnych produktów roślinnych i zwierzęcych jest ważne dlatego, gdyż taki sposób odżywiania umożliwia zachowanie prawidłowej równowagi kwasowo - zasadowej organizmu. Jedne produkty żywnościowe są bowiem kwasotwórcze, a inne zasadotwórcze. Jeśli jemy tylko te pierwsze, a nie jadamy warzyw, które w większości są zasadotwórcze, doprowadzamy do zakwaszania organizmu. Równowaga kwasowo - zasadowa będzie w organizmie zachowana, jeśli np. chleb zjemy z rzodkiewką, szczypiorkiem, pomidorem, natką z pietruszki czy liśćmi sałaty, a mięso obowiązkowo z warzywami - gotowanymi i surowymi.
Candida, w miejscu swojego rozmnażania się preferuje środowisko zasadowe, ale tworzy w organizmie chorego człowieka niekorzystne dla niego środowisko kwaśne.
Jedzenie jarzyn, z uwagi na
ich naturalną kwasowość, zapobiega miejscowemu rozmnażaniu się drożdżaka.
Owoce natomiast zawierają
cukier fruktozę i ich spożywanie może przyczynić się może lepszego odżywienia
drożdżaka i doprowadzić do jego przyśpieszonego rozwoju oraz ekspansji na
organizm po przekształceniu się go w grzyba Candida. Nie należy więc ich
spożywać w wstępnym okresie leczenia.
Wyjątkiem są
wśród nich cytryna i kwaśny czerwony grejpfrut, które tworzą w organizmie
środowisko wysoko zasadowe.
Kierując się tymi informacjami sporządźmy wspólną listą produktów żywnościowych o niskim IG oraz o kwasowości zasadowej, które po zjedzeniu wytwarzają w organizmie. Będą ona najlepsze w stosowaniu diety o niskiej zawartości węglowodanów w leczeniu grzybicy.
O celu stosowania zasady rozdzielności składników
pokarmowych
Mięso i skrobia mają inny
czas trawienia.
Skrobiowe węglowodany
złożone, czyli chleb, ziemniaki czy makaron ulegają strawieniu w żołądku po
mniej więcej 2 godzinach, a mięso po około 4 godzinach.
Mieszany posiłek, złożony z
mięsa i skrobi, jest trawiony około 7 - 8 godzin, czyli dwa razy dłużej niż
gdyby te produkty były spożywane oddzielnie.
Dwukrotnie dłuższe
trawienie może oznaczać dwukrotnie większe zużycie energii i enzymów. Białka
rozkładane są w żołądku z udziałem kwasu solnego. Węglowodany wymagają do
trawienia środowiska alkalicznego i trawi ja we wstępnej fazie enzym ptialina
zawarty w ślinie. Gdy jemy dużo białka zmieszanego ze skrobią, skuteczność
działania soków trawiennych zostaje znacznie upośledzona, a ich wzajemne
oddziaływanie chemiczne neutralizuje się. Gdy białko nie jest do końca
strawione zaczyna gnić, niekompletnie strawione węglowodany fermentują, a
niestrawione tłuszcze jełczeją. Efektem tych reakcji jest zakwaszenie
organizmu.
Stąd w leczeniu grzybicy
obowiązuje zasada innego łączenia składników pokarmowych, w celu stworzenia
komfortowych warunków pracy narządów trawiennych i jelit.
Produkty żywnościowe nie polecane w I etapie leczenia
W I etapie leczenia należy unikać następujących produktów żywnościowych:
- produktów skrobiowych o wysokim IG,
- cukrów i wszelkich jego wyrobów, słodzików,
- mleka i jego przetworów kupowanych w sklepie (dozwolone naturalne „ze wsi”)
- owoców (oprócz cytryn i kwaśnych grejpfrutów),
- produktów fermentowanych - serów pleśniowych, surowej kiszonej kapusty i ogórków, tofu z soi,
- czarnej kawy i czarnej herbaty,
- żywności panierowanej,
- alkoholu i octu spirytusowego,
- proszków do pieczenia, przypraw z gotowych mieszanek ziołowych zawierających glutaminian sodu, gumy do żucia, ketchupu, pikli, musztardy, majonezu, chrzanu w occie, gotowych sosów,
- hamburgerów, chipsów, chleba graham na pszenicy, krakersów,
- masła orzechowego, wszelkich olejów (oprócz: z siemienia lnianego tłoczonego na zimno, oliwy z oliwek tłoczonej na zimno, oleju z pestek winogron), margaryn i miksów,
- wędlin zawierających konserwanty i MOM – mieszanka zmielonych kości, chrząstek, skóry itp.
Indeks
glikemiczny produktów żywnościowych
W wyborze składników pokarmowych należy kierować się ich indeksem glikemicznym (IG). Określa on wielkość ogólnej ilość cukru jaką wchłonie organizm ze 100 g produktu żywnościowego, po jego zjedzeniu i strawieniu. Jako przykład podam ziemniaki pieczone – po zjedzeniu ich 100 g, organizm uzyska 95 g glukozy (IG – 95). Im wyższy jest ten wskaźnik, tym produkt spożywczy jest mniej zalecany.
Produkty żywnościowe o wysokim IG
- 110 - Maltoza (cukier zawarty w piwie),
- 103 - Daktyle suszone
- 100 - Glukoza, ziemniaki pieczone, frytki,
- 95 - Mączka ryżowa, chleb biały wysoko oczyszczony, skrobie modyfikowane, hamburger
- 90 - Puree z ziemniaków, chipsy, miód,
- 85 - Marchewka gotowana, płatki kukurydziane, popcorn, ryż krótko gotowany,
- 80 - Bób gotowany
- 75 - Dynia, arbuz, cukier,chleb biały (bagietka),zboża oczyszczone słodzone,batoniki czekoladowe, ziemniaki gotowane bez skórki,
- 70 - Coca-Cola, herbatniki, kukurydza pękająca, ryż biały, kluski, pierożki, rodzynki, chleb razowy,
- 65 - Ziemniaki w mundurkach, buraki, konfitury słodzone, kaszka manna,
- 60 - Ryż długi, banan, melon,
- 55 - Spaghetti białe.
Produkty
spożywcze o niskim IG
- 50 - Chleb pełnoziarnisty lub z otrąb, ryż pełnoziarnisty brązowy, groszek zielony w puszce, świeży groszek zielony, zboża pełnoziarniste bez cukru, makaron ze zbóż pełnoziarnistych, płatki zbożowe, fasola różowa,
- 40 - Świeże soki owocowe bez cukru, pumpernikiel, chleb żytni pełnoziarnisty,
- 35 - Dziki ryż, marchew surowa, sucha fasola, soczewica,
- 30 - Zielona fasolka, soczewica zielona, czekolada czarna (>70% kakao), soja,
- 20 - Orzechy ziemne, warzywa, zielone pomidory, czosnek,
- 15 - Cukinia, cebula.
Lista produktów spożywczych podzielonych pod
względem kwasowości, którą wytwarzają w organizmie.
Znajomość kwasowości jaką tworzą produkty żywnościowe po ich strawieniu w organizmie, pozwoli dobrać w diecie właściwe składniki pokarmowe. Dzięki temu będziemy cieszyć się znakomitym zdrowiem i żyć pełnią życia, bez chorób i cierpienia.
Produkty o wysokiej kwasowości, pH 5,0 do 6,0:
cukier rafinowany (biały) i nierafinowany (brązowy), ser edamski, jajka, majonez, ryby, skorupiaki, wołowina, wieprzowina, mięso z królika, kurczak, wątroba, mięso jagnięce, cielęcina, sztuczne słodziki, napoje gazowane bezalkoholowe, napoje musujące, papierosy, leki chemiczne, mąka pszenna biała, chleb pszenny, makaron biały, biały ryż, ocet spirytusowy, ciasta i wyroby cukiernicze, czekolada, piwo, kawa, słodki sos z białym cukrem, dżemy, galaretki, alkohol, kasza manna, sól oczyszczana warzona i jodowana, czarne herbaty.
Produkty o średniej kwasowości, pH 6,0 do 6,5:
orzechy włoskie, ser cheddar, sery pleśniowe, śledzie, makrele, owies, pszenica, ryż, śliwki, borówki, oliwki, soki owocowe z cukrem, syrop klonowy, melasa, pikle, płatki zbożowe, wino, jogurt dosładzany, gryka, chleb ryżowy, jajka gotowane na twardo, ketchup, majonez, makaron pełnoziarnisty, ciasto na miodzie, orzeszki ziemne, prażona kukurydza, ryż basmati, ryż brązowy, sos sojowy oraz chleb pszenny z kiełkujących ziaren.
Produkty nieznacznie kwaśne, pH 6,5 - 7,0
syrop ze słodu, syrop klonowy, syrop z jęczmienia, jęczmień, otręby, orzechy nerkowca, ziarna zbóż - z miodem owocami i syropem klonowym, żurawiny błotne, fruktoza, miód pasteryzowany, soczewica, mleko homogenizowane i pasteryzowane, melasa surowa, gałka muszkatołowa, musztarda, pistacje, ziarno żytnie, chleb żytni z kiełków, nasiona słonecznika, pestki dyni, orzechy włoskie, jagody, orzechy brazylijskie, masło solone, sery żółte (łagodne i kruche), suszona fasola, cieciorka, nabiał, mleko kozie homogenizowane, oliwki marynowane, orkisz, masło, śmietana, naturalny jogurt, serwatka naturalna oraz oleje.
Produkty średnio zasadowe pH 7,0 do 8,0:
migdały, orzech kokosowy, mleko naturalne, fasola, kapusta, seler, soczewica, sałata, grzyby, cebula, pomidory, morele, banany, jagody, wiśnie, melony, pomarańcze, brzoskwinie, gruszki, maliny, mandarynki, śliwki, awokado, seler naciowy, świeże figi, rodzynki, czosnek, agrest, winogrona mało słodkie i kwaśne, zielone zioła, nektarynki, groszek słodki, daktyle, dynia, szpinak, kwaśne jabłka, fasola zielona, buraki, brokuły, imbir świeży, kalarepa, pietruszka, dynia, truskawki, rzepa oraz ocet jabłkowy.
Produkty wysoko zasadowe pH 8,0 do 9,0:
awokado, marchew, ziemniaki, suszone morele, rabarbar, cytryny, arbuz, pieprz cayenne, suszone figi, wodorosty morskie, mango, papaja, nać pietruszki, rzeżucha, szparagi, cykoria, kiwi, ananas, rodzynki, soki roślinne z jarzyn, grejpfruty.
Dieta dziecka chorującego na grzybicę
U dzieci najczęściej
zakażenie grzybem Candida obejmuje jamę ustną, jelita i narządy trawienne. W
związku z tym właściwe stosowanie diety ma podstawowe znaczenia w walce z
infekcją grzybiczą. Dieta dzieci zakażonych grzybem Candida powinna być inna
niż u osoby dorosłej. Młody organizm cechuje szybszy metabolizm, szybsza przemiana
wodno - elektrolitowa oraz znacznie większe zużycie glukozy i tłuszczów jako
materiału energetycznego.
Powinna więc zawierać
pokarmy, które zaspokoją jego potrzeby żywieniowe niezbędne dla wzrastania i
rozwoju. Zbytnie ograniczenie węglowodanów spowodowałyby istotne zaburzenia
funkcjonowania mózgu, takie jak ospałość, brak energii oraz silne
rozdrażnienie.
Najlepszym pokarmem dla małego dziecka jest mleko matki. O ile jednak zdecydujecie się Państwo na karmienie sztuczne, to w leczeniu Candida można zastosować wyłącznie mleko hydrolizowane - Nutramigem lub Pro Sobee 1 i 2 - oparte na białku soi. Bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania Pro Sobee jest alergia na białko soi.
Najlepszym pokarmem dla małego dziecka jest mleko matki. O ile jednak zdecydujecie się Państwo na karmienie sztuczne, to w leczeniu Candida można zastosować wyłącznie mleko hydrolizowane - Nutramigem lub Pro Sobee 1 i 2 - oparte na białku soi. Bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania Pro Sobee jest alergia na białko soi.
Nutramigen
Mleko to zawiera w swoim składzie: białko (hydrolizowaną enzymatycznie kazeinę), tłuszcze (oleje roślinne), węglowodany (polimery glukozy), składniki mineralne, witaminy, a także pierwiastki śladowe. Ten hipoalergiczny preparat wskazany jest do stosowania w alergii na białko pokarmowe, w tym także w alergii na białko mleka krowiego, nietolerancji laktozy i sacharozy, kolce jelitowej oraz zapobieganiu alergii. Stosuje się dawkowanie indywidualne, zgodnie z zapotrzebowaniem kalorycznym niemowlęcia w stosunku do wieku.
Pro Sobee 1 i 2
Pro Sobee 1 i 2 są bezglutenowymi preparatami pozbawionymi laktozy i sacharozy. Źródłem białka jest w nich izolowane białko soi uzupełnione L-metioniną. Nie zawierają białek mleka krowiego. Pro Sobee 1 przeznaczony jest do żywienia niemowląt do 5 miesiąca życia, zaś Pro Sobee 2 - do żywienia od 5 miesiąca życia. Stosowanie obu preparatów jest wskazanie w przypadkach nietolerancji laktozy mogącej powodować biegunkę, nadwrażliwości na białka mleka krowiego oraz w innych zaburzeniach pokarmowych. Pro Sobee 2 stosowany jest w nietolerancji pokarmowej, w tym nietolerancji laktozy lub sacharozy, mogących powodować biegunki, nadwrażliwości na białka mleka krowiego oraz w przypadku innych dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego. Przeciwwskazaniem do stosowania Pro Sobee 1 i 2 jest nadwrażliwość na białka soi. Stosuje się dawkowanie indywidualne, zgodne z zapotrzebowaniem dziecka w danym wieku.
Najczęstsze błędy w żywieniu dzieci polegają na:
- zbyt krótkim karmieniu niemowląt wyłącznie piersią – powinno karmić się niemowlę piersią do 6 miesiąca życia i kontynuować je po wprowadzeniu pokarmów uzupełniających do 12 miesiąca życia dziecka,
- zbyt wczesnym wprowadzaniu produktów zbożowych, mięsa i słodzonych napojów,
- zbyt małym i zmniejszającym się wraz z wiekiem spożyciem świeżych różnokolorowych warzyw oraz owoców,
- wprowadzeniu do diety cukru, słodyczy, ciast, słodzonych napojów i innych produktów wysoko przetworzonych,
- spożywaniu zbyt małej ilości pierwiastków śladowych, wapnia, magnezu, krzemu, żelaza, potasu, a zbyt dużej ilości sodu (soli).
Soki owocowe (100%) należy
wprowadzić do diety najwcześniej po ukończeniu 6 miesięcy życia w ilości nie
większej niż 120-180 ml/dobę.
Naturalne soki owocowe
przygotowane ze świeżych owoców, powinny być stałym elementem diety dziecka.
Włączając je stopniowo do odżywiania, należy najpierw określić tolerancję na
nie organizmu. Proponuję początkowo rozcieńczyć je w 50% wodą. W przypadku ich
dobrej tolerancji, podawać je później we wzrastającej ilości jako
nierozcieńczone. Sokami wybitnie zasadowymi dla wewnętrznego środowiska
organizmu są - sok z grejpfruta oraz z cytryny. Można je łączyć z sokiem z
jarzyn oraz rozcieńczać wodą.
Soków naturalnych i ich
wodnych roztworów nie należy dosładzać. Można podawać dziecku do picia dobrą
wodę niskomineralizowaną lub z filtra o odwróconej osmozie.
Niemowląt i małych dzieci nie należy zmuszać do jedzenia, jeśli nie są głodne, oraz przekarmiać. Niemowlęta i dzieci w wieku po-niemowlęcym mają wykształcony mechanizm regulujący ilość spożywanego pożywienia. Należy im pozwolić na samodzielne decydowanie o wielkości posiłków, o ile ich wzrastanie i rozwój są prawidłowe. Nie należy ich zmuszać do ukończenia posiłku, gdyż ilość spożywanych jednorazowo kalorii może okazać się zbyt duża.
W okresie stopniowego ograniczania karmienia piersią, do diety dziecka należy wprowadzać zdrowe pokarmy nieprzetworzone, a jeśli nie są akceptowane ponawiać co jakiś czas próby. Do stałej diety należy wprowadzać produkty zbożowe z pełnego ziarna, a unikać z ziarna łuskanego (rafinowanych czyli oczyszczonych). Rodzice powinni decydować o tym co i kiedy dziecko będzie spożywać, natomiast dziecko ma zdecydować, czy chce jeść i jak dużo chce zjeść.
Proszę nie zapominać o podawaniu dziecku zup jarzynowych z żółtkiem czy białym mięsem. Posiłki powinny być przygotowane ze świeżych jarzyn, które powinny pochodzić z upraw ekologicznych.
Niemowląt i małych dzieci nie należy zmuszać do jedzenia, jeśli nie są głodne, oraz przekarmiać. Niemowlęta i dzieci w wieku po-niemowlęcym mają wykształcony mechanizm regulujący ilość spożywanego pożywienia. Należy im pozwolić na samodzielne decydowanie o wielkości posiłków, o ile ich wzrastanie i rozwój są prawidłowe. Nie należy ich zmuszać do ukończenia posiłku, gdyż ilość spożywanych jednorazowo kalorii może okazać się zbyt duża.
W okresie stopniowego ograniczania karmienia piersią, do diety dziecka należy wprowadzać zdrowe pokarmy nieprzetworzone, a jeśli nie są akceptowane ponawiać co jakiś czas próby. Do stałej diety należy wprowadzać produkty zbożowe z pełnego ziarna, a unikać z ziarna łuskanego (rafinowanych czyli oczyszczonych). Rodzice powinni decydować o tym co i kiedy dziecko będzie spożywać, natomiast dziecko ma zdecydować, czy chce jeść i jak dużo chce zjeść.
Proszę nie zapominać o podawaniu dziecku zup jarzynowych z żółtkiem czy białym mięsem. Posiłki powinny być przygotowane ze świeżych jarzyn, które powinny pochodzić z upraw ekologicznych.
Warzywa zielone jak sałata,
fasolka szparagowa, groszek zielony, koperek oraz pietruszka zawierają duże
ilości chlorofilu, karotenu, żelaza, wapnia i są względnie łatwo trawione.
Chlorofil ma własności dezynfekujące i regenerujące błony śluzowe jelit, i aby
go jak najmniej utracić, należy gotować jarzyny krótko. Po długim gotowaniu
tracą 30 - 50% wartości odżywczej Pozostałe jarzyny, jak: brukselka, kalafior,
rzodkiew biała i czerwona oraz seler też powinny też być stałym składnikiem
jadłospisu dziecka.
W okresie leczenia grzybicy, należy przejść na dietę bezglutenową. Glutenem nazywa się białka roślinne, występujące w zbożach - pszenicy, życie i jęczmieniu. Największa jego zawartość jest w pszenicy. Ma on silnie drażniące działanie na przewód pokarmowy, co może pogłębić zaburzenia pracy jelit związane z infekcją grzybiczą.
W przypadku alergii na białko jaj kurzych, należy bezwzględnie wyłączyć je z diety. O ile istnieje alergia na mleko krowie, to należy również nie podawać dziecku mięsa wołowego.
Test na dobrą marchew. Odgryźć kawałek surowej marchwi. O ile ma piekący smak wywołany zbyt dużą zawartością związków azotowych - nie nadaje się do spożycia przez dziecko.
Dzieciom starszym należy wprowadzić do diety surówki różnokolorowe oraz jarzyny gotowane. Zasada odpowiedniego łączenia składników pokarmowych powinna być taka, jak u dorosłych. W wstępnym okresie leczenia tych dzieci, u których dominują objawy jelitowe, powinna obowiązywać dieta bezglutenowa. Po eliminacji grzyba z organizmu można wprowadzić do jadłospisu chleb żytnio - razowy na naturalnym zakwasie lub chleb żytni - pytlowy. Już od dzieciństwa nie należy przyzwyczajać dzieci do jedzenia słodyczy i wyrobów cukierniczych, produktów wysoko przetworzonych oraz picia słodkich napojów czy dosładzanych soków.
W okresie leczenia grzybicy, należy przejść na dietę bezglutenową. Glutenem nazywa się białka roślinne, występujące w zbożach - pszenicy, życie i jęczmieniu. Największa jego zawartość jest w pszenicy. Ma on silnie drażniące działanie na przewód pokarmowy, co może pogłębić zaburzenia pracy jelit związane z infekcją grzybiczą.
W przypadku alergii na białko jaj kurzych, należy bezwzględnie wyłączyć je z diety. O ile istnieje alergia na mleko krowie, to należy również nie podawać dziecku mięsa wołowego.
Test na dobrą marchew. Odgryźć kawałek surowej marchwi. O ile ma piekący smak wywołany zbyt dużą zawartością związków azotowych - nie nadaje się do spożycia przez dziecko.
Dzieciom starszym należy wprowadzić do diety surówki różnokolorowe oraz jarzyny gotowane. Zasada odpowiedniego łączenia składników pokarmowych powinna być taka, jak u dorosłych. W wstępnym okresie leczenia tych dzieci, u których dominują objawy jelitowe, powinna obowiązywać dieta bezglutenowa. Po eliminacji grzyba z organizmu można wprowadzić do jadłospisu chleb żytnio - razowy na naturalnym zakwasie lub chleb żytni - pytlowy. Już od dzieciństwa nie należy przyzwyczajać dzieci do jedzenia słodyczy i wyrobów cukierniczych, produktów wysoko przetworzonych oraz picia słodkich napojów czy dosładzanych soków.
Dieta matki karmiącej chorującej na grzybice
Dieta matki karmiącej, chorującej na grzybicę powinna zawierać wszystkie składniki odżywcze w wystarczającej ilości. Zasady jej stosowania są takie same jak dla wszystkich innych chorych osób.
Proponuję więc:
- Wprowadzić do diety różne rodzaje białek - jaja, białko zwierzęce - mięso wołowe, chudą wieprzowinę, drób, mięso z królika; ryby oraz białka roślinne - migdały nieprażone, orzechy laskowe, nerkowce. Wszystkie rodzaje białek powinny być spożywane w większej ilości niż zalecane w leczeniu grzybicy, ale razem z jarzynami surowymi i gotowanymi. Mleko można spożywać naturalne ,,ze wsi”, ale polecane są produkty fermentowane – kefir, jogurt, mleko zsiadłe. Rośliny strączkowe należy włączać ostrożnie, gdyż mogą wywoływać wzdęcia.
- Tłuszcze - źródłem nienasyconych kwasów tłuszczowych powinna być oliwa z oliwek z I tłoczenia na zimno lub olej z siemienia lnianego tłoczony na zimno (dodawane do surówek), olej z pestek winogron, tran i lecytyna. Można spożywać niewielką ilość masła.
- Węglowodany - źródłem węglowodanów powinny być jarzyny surowe i gotowane, soki z świeżych jarzyn, kasze (najlepiej gryczana), ryż brązowy i dziki. Należy spożywać je częściej, ale w niewielkiej ilości razem z jarzynami. Zjedzona jednorazowo zbyt duża ich porcja spowodowałaby zbyt duży wzrost stężenia cukru we krwi, co mogłoby skutkować gwałtownym rozmnażaniem drożdżaka i nawrotem grzybicy. W przypadku nietolerancji glutenu należy wyłączyć z diety chleb żytni i pszenny. Można zastąpić chleb suchymi płatkami z ryżu dzikiego i brązowego spożywając je w umiarkowanych ilościach.
- Związki mineralne - proponuję minerały Schindele'S. Są one co prawda nieorganiczne, ale zawierają komplet wszystkich niezbędnych pierwiastków. Dodatkowo polecam chelaty: chromu, cynku, selenu, żelaza, molibdenu. Najwięcej dobrego zjonizowanego wapnia jest w surowych jarzynach, zmielonych skorupkach jajek o kolorze brązowym (zawierają więcej związków siarki), preparatach z wyprażanych cielęcych kości.
- Oto prosty sposób przygotowania preparatu wapniowego. Skorupki jaj starannie wypłukać, usunąć błonki. Wygotować w wodzie przez 30 minut. Następnie wysuszyć i zmielić na pyłek. Spożywać na sucho jako proszek w ilości 1/2 płaskiej łyżeczki na dobę i popić wodą. W mleku kupowanym w sklepie wyniku procesu pasteryzacji, wapń znajduje się pod postacią słabo rozpuszczalnych i wchłanianych związków organicznych.
- Witaminy - wit.C z Aceroli 1 x 250 mg, Beta-karoten 6 - 10 ug, wit.E 2 x 200 mg. Najlepiej jednak witaminy spożywać pod postacią multiwitaminy, wyprodukowanej z surowców pochodzenia naturalnego.
Dieta dorosłych i dzieci powyżej I roku życia w I etapie leczenia
Przedstawiając Państwu wiadomości o infekcjach wywoływanych przez d w książce ,, Postawiłem na zdrowie”, nie zdawałem sobie sprawy, że największym problemem dla chorej osoby będzie stosowanie właściwej diety. Zdaję też z tego sobie sprawę, że zamieszczone przepisy kulinarne nie wyczerpują w całości zagadnień żywienia w grzybicy i mogą jedynie stanowić wskazówkę do tego jak komponować właściwą dietę.
Podstawowe
zasady odżywiania
- Nie wolno łączyć białka z węglowodanami za wyjątkiem tych o niskim indeksie glikemicznym, czyli jarzyn.
- Węglowodany można łączyć z surowymi jarzynami.
- Białko można łączyć z surowymi i gotowanymi jarzynami.
- Tłuszcze można dodawać do węglowodanów, białek i warzyw, ale należy pamiętać o tym, że przedłużają ich okres trawienia.
- Nie pić płynów przed jedzeniem, w trakcie i po posiłku - wypite płyny powodują rozcieńczanie soków trawiennych, co upośledza trawienie, i może powodować bóle żołądka oraz zgagą.
Do trawienia białek w żołądku jest potrzebne środowisko kwaśne.
Węglowodany, surowe warzywa
i kwaśne owoce wymagają środowiska zasadowego, które zapewnia jama ustna i soki
trawienne obecne w jelitach.
Najlepsze trawienie jest
wtedy, gdy najpierw zjemy porcję surówki i po upływie około 40 min po jej
strawieniu, dopiero białko.
O ile nie ma większych
problemów z trawieniem pokarmów, to dobrym połączeniem składników w jednym
posiłku są białka i jarzyny surowe lub gotowane, ale już bez innych
węglowodanów - ziemniaków, ryżu białego, gotowanego czerwonego buraka i
marchwi.
O ile chcemy zjeść kaszę,
ryż brązowy (dziki) o stosunkowo niskim IG, to najlepiej połączyć je też z
surówką z różnokolorowych jarzyn, lub jarzynami półsurowymi czy ugotowanymi.
Wiele osób zapytuje mnie,
czy można jeść grzyby, zwłaszcza pieczarki. Ponieważ zawierają w swoich organizmach
białka jakie ma grzyb Candida, a organizm wytworzył przeciwko nim przeciwciała,
istnieje potencjalna możliwość wystąpienia - wskutek ich spożycia, objawów
alergii. Spożywanie potraw z pieczarkami powinno być poprzedzone testem
tolerancji. W tym celu należy spożyć niewielką ich ilość i obserwować reakcję
organizmu. O ile nie ma żadnych widocznych negatywnych objawów, to mogą być
jednym z elementów diety.
Trawienie tłuszczów stałych
i olejów przebiega powoli i odbywa się głównie w jelicie cienkim. Obfitość
spożywanych surowych jarzyn (błonnika) razem ze smażonym mięsem, zmniejsza
ilość wchłanianych w jelitach tłuszczów stałych.
Ażeby zbytnio nie
przeciążyć systemu trawiennego organizmu, każdy rodzaj białek należy spożywać
oddzielnie, czyli tylko mięso lub tylko groch, lub tylko ryby, czy wreszcie
tylko jaja. Smażyć można jedynie na smalcu, ze względu na jego najwyższą
temperaturę rozkładu, przy których uwalniają się związki toksyczne. Po
usmażeniu potrawy nie wolno używać tego tłuszczu do innych celów kulinarnych.
Nie należy smażyć potraw na olejach.
Przepisy kulinarne
Przepisy śniadaniowe
Na śniadanie można jeść niewielką ilość chleba żytnio - razowego na naturalnym zakwasie, o ile mamy pewność, że osoba chora na grzybicę dobrze toleruje białko glutenu. Indeks glikemiczny tego chleba wynosi około 57 i zależy od tego ile użyto otrąb do wyrobu ciasta. Można zjeść niewielką ilość chleba pełnoziarnistego, ale pod warunkiem, że do jego "sklejenia" nie użyto cukru o nazwie maltoza, dekstryny itp. Alternatywę dla naturalnego chleba możne być chleb żytni liofilizowany z pełnego ziarna – WASA, a także nieduża ilość płatków z ryżu dzikiego lub brązowego. Wskazane jest spożywać chleb z surówkami. Dopuszczam możliwość jedzenia chleba żytnio-razowego z niewielką ilością wędliny pod warunkiem, że spożyty będzie wraz z surówką. Surówka obniży indeks glikemiczny spożytego posiłku do 30 tj. do takiej wartości, jak gdyby wędlina była spożyta z gotowanymi jarzynami. Chleb można posmarować niewielką ilością masła.
Polecane warzywa: seler, ogórek, brokuły, kalafior, pomidory, sałata, szpinak, cukinia, czosnek, cebula, pietruszka, szparagi, botwinka, rukiew, brukselka, kapusta biała, kapusta włoska, marchew surową, burak czerwony surowy, szczypior, mniszek pospolity (mlecz), sałata, sałata zimowa (endywia), koper włoski, kalarepa, por, gorczyca, rzodkiewka, rzodkiew biała, cebula szalotka, kiełki (oprócz fasoli Mung), boćwina, rzepa, rzeżucha. Warzywa strączkowe: ciecierzyca, fasolka zielona, fasolka szparagowa, fasola biała, czerwona i brązowa, soczewica brązowa, soczewica zielona, groch.
Sałatka z pomidorów
Składniki: 3 średnie pomidory, 2 łyżki oliwy z oliwek, 1 mała cebula, sól oraz przyprawy - pieprz ziołowy, pieprz czarny i kurkuma.
Przygotowanie. Pomidory pokroić na kliny, dodać pokrojoną cebulę, oliwę z oliwek oraz do smaku przyprawy i sól. Wszystko wymieszać i odstawić na kilka minut.
Chrupiąca surówka
Składniki: nieduża główka sałaty lodowej, 5 - 6 łodyg selera naciowego, pęczek rzodkiewek, 1 łyżka posiekanego szczypiorku, niewielka ilość śmietany.
Przygotowanie. Umytą i osuszoną sałatę porozrywać na nieduże kawałki, rzodkiewki pokroić w plasterki, obrane z włókien łodygi selera kroić na mniej więcej centymetrowe odcinki. Warzywa wymieszać, polać śmietaną i posypać szczypiorkiem.
Sałatka ogórkowa
Składniki: 3 świeże ogórki, garść łuskanych ziaren słonecznika, 4 łyżki naturalnych płatków owsianych, 1 ząbek czosnku, sól, oliwa z oliwek do smaku.
Przygotowanie. Ogórki zetrzeć na grubej tarce, słonecznik zmielić w młynku do miałkości, płatki gotować przez 1 minutę w wodzie bez soli. Składniki połączyć, dodać posiekany ząbek czosnku, oliwę z oliwek i sól do smaku. Wszystko wymieszać i odstawić na 10 minut.
Surówka z kapustą pekińską
Składniki: pół niedużej kapusty pekińskiej,1 żółta papryka, marchewka, pół małego selera, 2 pomidory, por (jasna część), 1 jabłko, 2 łyżki jogurtu ewentualnie śmietany, sól, pieprz.
Przygotowanie. Kapustę pekińską pokroić w wąskie paski, pora - w półplasterki, opłukać na sicie, osączyć. Marchewkę i seler oskrobać, opłukać i zetrzeć na tarce o grubych oczkach. Umyte pomidory pokroić w kostkę. Wszystkie warzywa włożyć do salaterki, dodać jogurt (ewentualnie śmietanę), sól, pieprz i wymieszać.
Surówka wielowarzywna
Składniki: nieduże kawałki kapusty białej i czerwonej, 1 selera, 1 - 2 marchewki, 1 cebula, 2 łyżki oliwy z oliwek, sól, pieprz ziołowy.
Przygotowanie. Czerwoną kapustę i seler zetrzeć na tarce o dużych oczkach, a marchewkę na tarce o oczkach średniej wielkości. Cebulę i białą kapustę drobno posiekać. Wszystkie warzywa połączyć, doprawić do smaku solą i pieprzem, wymieszać z oliwą z oliwek.
Surówka różnokolorowa
Składniki: nieduża główka kapusty, dwa pomidory, 1 pęczka koperku, 1 pęczka grubego szczypioru, cebula, 2 surowe ogórki, kilka rzodkiewek, 1 żółtej i 1 czerwonej papryki, ząbek czosnku, trzy łyżki oliwy z oliwek, pieprz i sól.
Przygotowanie. Kapustę pokroić w jak najcieńsze, długie makaroniki, wypłukać, osączyć na sicie. Dodać pokrojoną w piórka cebulę i posiekaną zieleninę. Pomidory pokroić w kliny, ogórki w cienkie plasterki, rzodkiewki w talarki, a paprykę w cienkie paski, czosnek posiekać na drobno. Tuż przed podaniem wszystkie składniki wymieszać z oliwą, przyprawić solą i pieprzem.
Jajecznica dwukolorowa
Składniki: jajka (minimum 2 na osobę), masło, sól, pieprz.
Przygotowanie. Na zimną patelnię wrzucić taką ilość masła, żeby po roztopieniu utworzyło ono 3 - 5 milimetrową warstewkę i rozgrzać do niezbyt wysokiej temperatury. Wbić jajka w taki sposób, aby zachować całe żółtka. Na patelni z początku jajka mają wyglądać jakby miały być sadzone. Gdy białko zacznie się ścinać, należy je delikatnie wymieszać, uważając, aby żółtka się nie rozlały. Posolić wedle uznania. Gdy białko będzie już białe, ale jeszcze miękkie, połączyć je z żółtkami w ten sposób, by rozlały się one na wierzchu. Patelnię unieść z gazu i pozwolić jajkom ściąć się. Jajecznicę delikatnie wymieszać tak, aby żółtka i białko były wyraźnie oddzielone od siebie. Jajecznica ma być miękka, wilgotna i dwukolorowa. Gotową jajecznicę przełożyć na talerz i posypać po wierzchu grubo zmielonym pieprzem.
Jajka na twardo
2-3 jaja ugotować na twardo, przekroić na pół, na wierzch dodać niewielką ilość majonezu, posypać posiekaną pietruszką.
Twaróg
Przygotować porcję białego twarogu z wiejskiego mleka i dodać posiekany szczypiorek lub cebulę. Dodać sól i pieprz do smaku.
Przepisy obiadowe
Pada wiele pytań odnośnie jedzenia gotowanych ziemniaków, marchwi i buraków - czy można je spożywać, czy też nie?
Otóż uważam, że nie wolno spożywać tych gotowanych jarzyn jako samodzielnego posiłku ze względu na ich wysoki IG. Nawet po równoczesnym zjedzeniu takiej samej wagowo porcji surówki, wypadkowa IG będzie wynosiła powyżej 50.
Można dodać niewielką ilość ziemniaków lub buraków czy marchwi do zupy jarzynowej, ale nie powinny być podstawowym składnikiem tej zupy. Gotowane jarzyny w tej zupie znacząco zmniejszą ich IG.
Oto kilka przepisów na zdrowe dla naszego organizmu zupy:
Zakwas do przygotowania żuru
Przygotowanie. 10 dkg mąki żytniej razowej lub żytniej pytlowej wsypać do glinianego wyparzonego wrzątkiem kamiennego garnka lub szklanego słoja i zalać 1 litrem przegotowanej letniej wody. Dodać 2 – 3 ząbki czosnku i całość dokładnie wymieszać. Po kilku godzinach usunąć z roztworu czosnek. Garnek przykryć gazą i postawić w ciepłym miejscu na około 3 - 4 dni. Kwaśny płyn przelać do butelek lub słoików. Przechowywać w lodówce. Prawidłowo przygotowany żur ma smak kwaskowaty i przyjemny zapach. Używać go do sporządzania zup.
Żurek na białej kiełbasie
Składniki: 1 l wywaru z włoszczyzny, 15 dkg białej kiełbasy, 1 szklanka kwaszonego żuru, 2 ząbki czosnku, listek laurowy, parę ziaren pieprzu i ziela angielskiego, majeranek, sól.
Przygotowanie. Na wywarze z włoszczyzny ugotować białą kiełbasę. Przecedzić, do wywaru wlać żur z mąką, która zagęści zupę, dodać białą kiełbasę pokrojoną w plastry, sól, czosnek i przyprawy. Pogotować jeszcze 5 min. Żurek możne być również daniem postnym. Białą kiełbasę z powodzeniem zastąpi jajko ugotowane na twardo i pokrajane na ćwiartki. Pokrajane jajka położyć na talerzu i zalać gorącym żurkiem.
Krupnik z kaszą i fasolą
Składniki: mięso drobiowe, 1/3 szklanki kaszy perłowej lub pęczaku, liść laurowy, 1 por, ziele angielskie, majeranek, 1 szklanki fasoli (surowej czy gotowanej), smalec.
Przygotowanie. Ugotować rosół na mięsie drobiowym, 1,5 szklanki odlać do innego pojemnika, do reszty rosołu wsypać kaszę perłową lub pęczak. Wrzucić listek laurowy, ziele angielskie i majeranek. Gotować na małym ogniu do lekkiej twardości. Pory oczyścić, opłukać, osuszyć, pokroić w prążki i obsmażyć dość szybko w wysokiej temperaturze, następnie wlać 1,5 szklanki rosołu, który wcześniej odlaliśmy, mieszając doprowadzić do wrzenia i dodać do zupy. Fasolę ugotować, odcedzić i dodać do zupy. Gotować jeszcze 10 minut, przyprawić solą i pieprzem.
Kapuśniak z grzybami
Składniki: 1,5 l wywaru z mięsa i jarzyn, 40 dkg kapusty kwaszonej, 2 cebule, 2 łyżki smalcu, 2 łyżki koncentratu pomidorowego, 15 dkg szynki wędzonej, kilka suszonych grzybów, sól, pieprz, listek laurowy, ziele angielskie.
Przygotowanie. Grzyby namoczyć i odstawić na 1 godz. Kapustę pokroić, zalać przygotowanym wcześniej wywarem z jarzyn i mięsa, dodać pokrajane grzyby, liść laurowy, ziele angielskie i razem gotować. Cebulę obrać, opłukać, pokroić w kostkę, podsmażyć na smalcu na złoty kolor i połączyć z kapustą. Dodać również koncentrat pomidorowy i pokrojoną w plasterki szynkę.
Barszcz czerwony z fasolą
Składniki: 40 dkg buraków, 2 cebule, 1 szklanka fasoli, liść laurowy, kwas buraczany (ewentualnie ocet z jabłek lub sok z cytryny), sól, natka pietruszki lub koperek, kilka ząbków czosnku.
Przygotowanie. Buraki opłukać, obrać i pokroić na plasterki, zalać wrzątkiem, dodać cebulę, listek laurowy, ząbki czosnku i ugotować do miękkości. Buraki odcedzić i pozostawić tylko sam wywar, następnie doprawić czysty barszcz kwasem buraczanym, pieprzem ziołowym i solą. Następnie do barszczu dodać ugotowaną na miękko fasolę i zagotować. Barszcz podawać posypany natką lub koperkiem.
Zupa fasolowa z cebulą
Składniki: 1,7 l wywaru z mięsa wołowego, 25 dkg fasoli perłowej, 25 dkg cebuli, 1 łyżka stołowa smalcu, 40 dkg ugotowanej wołowiny, sól, pieprz, czosnek i majeranek.
Przygotowanie. Fasolę opłukać, przebrać, zalać przygotowanym wywarem z mięsa i odstawić na 2 godz. Potem ugotować. Cebulę obrać, pokrajać na drobno, zarumienić na złoty kolor, dodać wraz z pokrojonym w kostkę mięsem do ugotowanej fasoli. Do zupy dodać przyprawy i chwilę pogotować.
Zupa pomidorowa krem
Składniki: 2 - 3 duże pomidory, strąk czerwonej papryki, 1 cebula, 4 ząbki czosnku, 2 łyżki jogurtu naturalnego, bazylia, pieprz, sól.
Przygotowanie. Zagotować 2 szklanki wody. Pomidory umyć, sparzyć, obrać ze skórki, pokroić na cząstki, natomiast cebulę umyć, oczyścić, pokroić w kostkę i wszystko razem wrzucić do wrzątku. Dodać pokrojony czosnek i przyprawy – pieprz ziołowy, czarny pieprz oraz bazylię i wszystko razem zmiksować. Ugotowane do miękkości warzywa zmiksować i przetrzeć przez sitko. Połączyć wszystkie składniki. Do roztworu dolać tyle wody, by otrzymać 0,8 l zupy. Doprawić jogurtem i przyprawami, zagrzać. Podawać z makaronem sojowym lub razowym.
Zupa z brokułów
Składniki: 1,7 l rosołu z kury, 50 dkg brokułów, 5 dkg kaszy jęczmiennej, 5 dkg makaronu razowego, 2 cebule, 1 łyżka stołowa smalcu, 1 cytryny, 2 żółtka, natka z pietruszki, sól, pieprz.
Przygotowanie. Brokuły oczyścić, opłukać w wodzie lekko zakwaszonej cytryną, podzielić na cząstki, włożyć do rosołu i ugotować. Kaszę opłukać, zalać pozostałym rosołem i ugotować do lekkiej twardości. Pod koniec gotowania wsypać makaron. Cebulę obrać, opłukać, drobno pokroić, usmażyć, połączyć z kaszą i brokułami, chwile pogotować. Zupę wymieszać z żółtkami i posiekaną natką z pietruszki, doprawić.
Zupa z kalarepy z cebulą
Składniki: 1,7 l wywaru z kości i warzyw, 2 cebule, 1 łyżka smalcu, 3 łyżki śmietany, 2 żółtka, natka z pietruszki, sól, pieprz, oregano.
Przygotowanie. Kalarepkę umyć, obrać, opłukać, pokroić w kostkę i ugotować. Cebule obrać, opłukać, drobno pokroić, zeszklić, połączyć z kalarepą i chwilę gotować. Do zupy dodać żółtka, zabielić śmietaną, dodać natkę z pietruszki i oregano, wymieszać.
Zupa grochowa z wołowiną
Składniki: 1,5 l wywaru z kości i warzyw, 20 dkg grochu, 2 cebule, 20 dkg wołowiny bez kości, 10 dkg boczku wędzonego, sól, pieprz, majeranek, ziele angielskie, liść laurowy.
Przygotowanie. Groch przebrać, opłukać, zalać zimnym wywarem, zagotować i pozostawić na 2 godz. Cebulę obrać, opłukać, pokroić na drobno. Mięso opłukać, pokroić w kostkę. Boczek pokroić w kostkę, częściowo stopić, włożyć mięso i cebulę. Dusić na małym ogniu do miękkości i potem połączyć z grochem i przyprawami. Wszystkie połączone składniki ugotować do miękkości, doprawić solą do smaku.
Zupa jarzynowa z makaronem
Składniki: 1 szklanki białej suchej fasoli, 1 mały por, gałązka selera naciowego (ewentualnie ćwierć korzenia selera), 1 główki włoskiej kapusty, 1 duża cebula, 2 duże pomidory, plaster dyni (niekoniecznie), kilka gałązek natki pietruszki, liść laurowy, kilkanaście listków bazylii, 4 łyżki oliwy z oliwek, 2 garście ciemnego razowego makaronu.
Przygotowanie. Umytą fasolę zalać na noc 2 litrami przegotowanej zimnej wody. Dynię i seler pokroić w kostkę, a pora, kapustę i cebulę grubo poszatkować. Fasolę gotować w wodzie, w której się moczyła, po 30 minutach dodać warzywa i gotować do miękkości. Pomidory sparzyć, obrać ze skórki i pokroić, natkę i bazylię posiekać, wszystko wrzucić do garnka z fasolą i gotować jeszcze 10 minut. Makaron ugotować tak, żeby pozostał lekko twardy, odcedzić i dodać do zupy. Przyprawić do smaku pieprzem, solą i przyprawami ziołowymi.
Paprykowa zupa krem
Składniki: 4 duże różnokolorowe papryki, 3 pomidory, włoszczyzna, 1 cebula, natka pietruszki, śmietana, sól, pieprz, kminek, ząbek czosnku, bazylia, smalec czy olej.
Przygotowanie. Włoszczyznę wrzucić do 1,5 litra wody, dodać sól i pieprz i ugotować bulion. W czasie, gdy bulion się gotuje, na patelni zeszklić cebulę pokrojoną w kostkę i dodać obrane, pokrojone pomidory i paprykę, a następnie wszystko to dusić na małym ogniu aż zmięknie i stworzy jednolitą masę. Z bulionu wyjąć włoszczyznę i nie używać jej do dalszego przygotowania zupy. Uduszone warzywa wrzucić do bulionu i zagotować. Po ostygnięciu wszystko razem zmiksować i dodać kminek, bazylię oraz czosnek. Podawać posypane natką pietruszki.
Chłodnik z ogórkami
Składniki: 3 opakowania kefiru, jogurtu naturalnego lub 750 g zsiadłego mleka, 2 średnie ogórki, 1 ząbek czosnku, 1 łyżka koperku, sól.
Przygotowanie. Ogórki obrać i drobno posiekać, czosnek i koperek także posiekać, całość zalać kefirem, doprawić solą i wymieszać.
Chłodnik z pomidorami
Składniki: 1 litr kefiru, zsiadłego mleka lub jogurtu naturalnego, 3 pomidory, 1 ząbek czosnku, 1 łyżka szczypiorku, 1 łyżka koperku.
Przygotowanie. Pomidory obrać ze skórki i drobno pokroić, czosnek, koperek i szczypiorek posiekać, całość wymieszać ze zsiadłym mlekiem i doprawić do smaku.
Potrawy mięsne
Do przyrządzania potraw mięsnych polecam użyć mięsa kupowanego w małych miejscowych przetwórniach. Tych producentów nie stać na zakup kosztownych urządzeń do ,,wzbogacania" mięsa w wodę i żele roślinne. Niestety powszechny jest tucz drobiu i trzody chlewnej paszami zawierającymi hormony i antybiotyki. Właścicielka hodowli indyków, z którą na ten temat rozmawiałem stwierdziła, że ptaka do prywatnego uboju izoluje od stada na okres 1 - 2 miesięcy i karmi go naturalnym ziarnem pozbawionym substancji toksycznych.
Indyk faszerowany z jarzynami
Składniki: 1 kg piersi indyczej, 1 cukinia, natka pietruszki, 1 jajko ugotowane na twardo, sól, pieprz czarny.
Przygotowanie. Mięso umyć, osuszyć i w środku wyciąć kieszeń na farsz. Cukinię oczyścić, pokroić w kosteczkę, jajko i natkę pietruszki posiekać, składniki wymieszać, przyprawić solą i pieprzem. Tym farszem napełnić przygotowaną w mięsie kieszeń, brzegi spiąć wykałaczkami. Mięso natrzeć solą i pieprzem, wstawić na blachę wysmarowaną olejem i piec przez godzinę w temperaturze 200 °C. Podawać z surówkami bądź z utłuczonym kalafiorem pokraszonym masłem.
Gulasz z indyka
Składniki: mięso z uda indyka (bez skóry i kości), cebula, przyprawy: sól, pieprz, curry, sos sojowy, oliwa z oliwek.
Przygotowanie. Mięso pokroić jak na gulasz, szybko obsmażyć na dość silnym ogniu na oliwie, dodać cebulę pokrojoną w grubą kostkę. Chwilkę jeszcze całość podsmażyć. Następnie dodać wodę, przyprawy do smaku i dusić aż mięso będzie miękkie. Cebula dodatkowo zagęści sos.
Żeberka z chili (Przepis na 4 porcje).
Składniki: 80 dkg żeberek wieprzowych, sól, pieprz, 2 ząbki czosnku, 2 papryczki chili, por lub cebulki dymki ze szczypiorkiem, 1 łyżka koncentratu pomidorowego, smalec.
Przygotowanie. Z żeberek skroić tłuszcz, pokroić je porcje, oprószyć pieprzem, natrzeć czosnkiem roztartym z solą. Pora lub cebulki drobno posiekać, wrzucić do garnka, na patelni rozgrzać olej, obsmażyć żeberka, przełożyć do garnka, podlać z wodą i dusić z porem aż będą miękkie. Dodać posiekane papryczki chili i koncentrat, chwilę poddusić, przyprawić. Podawać z ryżem brązowym na sypko.
Filet z kurczaka z fasolką szparagową
Przepis dla jednej osoby
Składniki: 10 dkg filetu z kurczaka, 40 dkg fasolki szparagowej mrożonej, 10 dkg pora, koncentrat pomidorowy, smalec, sól, przyprawy - pieprz, bazylię, oregano i czosnek.
Przygotowanie. Na patelni podsmażamy pokrojone kawałki kurczaka, dajemy przyprawy. Po 10 minutach dodajemy pokrojony por oraz fasolkę szparagową. Po usmażeniu przekładamy wszystko do garnka i dusimy pod przykryciem do miękkości. Pod koniec dodajemy koncentrat pomidorowy i jeszcze ewentualnie przyprawiamy. Porcja wychodzi spora i jest dosyć sycąca.
Pierś z kurczaka
Składniki: pierś kurczaka, oliwa z oliwek, 4 ząbki czosnku, ocet jabłkowy lub winny, 1 jajko, smalec, pieprz.
Przygotowanie. Pierś kurczaka ubić na kotlet, posolić, popieprzyć i zanurzyć w marynacie z oliwy z oliwek, czosnku i odrobiny octu z jabłek. Zatopione w marynacie mięso wstawić na noc do lodówki, następnego dnia wyciągnąć, obtoczyć w jajku (bez panierki) i usmażyć na smalcu. Podawać z surówką z jarzyn.
Potrawka z kurczaka
Składniki: pierś z kurczaka, smalec, kilka cebul, fasola szparagowa, surówka.
Przygotowanie. Pierś kurczaka pokroić w paski, smażyć na niewielkiej ilości smalcu, odstawić, by ostygła. Usmażyć sporą ilość cebuli i ugotować fasolkę szparagową pokrojoną na połówki, a kiedy zmięknie – odcedzić z wody, dodać do mięsa. Wszystkie składniki połączyć i wymieszać ze sobą. Podawać z surówkami z jarzyn.
Szaszłyki z kurczaka
Przepis na 4 porcje Czas przygotowania 25 minut.
Składniki: 25 dkg mięsa z piersi kurczaka, kilka małych pomidorków, 2 cebule, kawałek żółtej papryki, sól, olej, sok z cytryny, pieprz , rozmaryn.
Przygotowanie. Opłukane i osuszone mięso pokroić na plasterki odpowiednie do szaszłyków, cebule obrać, pokroić na grubsze plasterki. Pomidory umyć, paprykę pokroić na kawałki. Przygotowane produkty nadziać na przemian na szpadki do szaszłyków, skropić olejem i sokiem z cytryny, oprószyć solą, pieprzem i odstawić na pół godziny w chłodne miejsce. Upiec na grilu, posypać rozmarynem, podawać gorące z surówkami.
Pulpety drobiowe w sosie pomidorowym
Porcja na 2 - 3 osoby.
Składniki: 0,5 kg mielonego mięsa drobiowego, jajko, koncentrat pomidorowy lub\i świeże pomidory, duża cebula, oliwa z oliwek, sól, przyprawy - pieprz, majeranek, słodka papryka, bazylia świeża lub suszona.
Przygotowanie. Do mięsa dodać jajko, sól i przyprawy. Całość dokładnie wymieszać, formować niewielkie kulki, mniej więcej wielkości orzecha włoskiego. Wszystkie wrzucić do 1 litra wrzącej osolonej wody i gotować przez 15 min, pod koniec dodać koncentrat pomidorowy ewentualnie świeże pomidory. Po pół godzinie do wywaru dodać pokrojoną w kostkę i zrumienioną na oliwie cebulę. Całość gotować kolejne 15 - 20 minut. Po nałożeniu na talerz pulpety posypać drobno posiekaną bazylią. Jako dodatek do potrawy proponuję lekko niedogotowane brokuły z odrobiną tartego żółtego sera na wierzchu.
Szaszłyki z trzech gatunków mięs
Składniki: po 25 dkg polędwicy wieprzowej, sznycla cielęcego oraz piersi kurczaka, po strąku żółtej i czerwonej papryki, 2 cebule, 5 - 6 łyżek oliwy, łyżeczce cząbru, grubo mielonego pieprzu i sproszkowanej łagodnej papryki, sok z jednej cytryny, sól.
Przygotowanie. Mięso lekko obić tłuczkiem i pokroić w plastry odpowiednie do szaszłyków. Każdy gatunek mięsa ułożyć w osobnym głębokim talerzu, skropić sokiem z cytryny, polać oliwą. Cielęcinę posypać papryką, wieprzowinę - cząbrem, kurczaka - pieprzem, wymieszać i wstawić na 3 - 4 godziny do lodówki. Cebulę pokroić w grubsze plastry, paprykę na spore równe kawałki. Na szpadki nadziewać na przemian wszystkie gatunki mięsa, przedzielając je cebulą i papryką, oprószyć solą. Piec na grillu po 7-10 min. z każdej strony. Podczas pieczenia szaszłyki skrapiać oliwą. Można je również usmażyć na patelni. Podawać z ryżem lub surówką.
Kapusta kwaszona zapiekana – po węgiersku
Składniki: 60 dkg kapusty kiszonej, 30 dkg obranej ze skórki i pokrojonej kiełbasy, 2 - 3 cebule, 2 łyżki koncentratu pomidorowego, 2 - 3 szklanki śmietany, 30 dkg słodkiej papryki, 3 łyżki smalcu, sól, pieprz, papryka mielona do smaku.
Przygotowanie. Kapustę pokroić, zalać wrzącą wodą z dodatkiem tłuszczu, zagotować pod przykryciem, odkryć na chwilę i gotować dalej około 50 min pod przykryciem. Paprykę i cebulę oczyścić, opłukać, pokroić w kostkę, podsmażyć na tłuszczu, dodać niewielką ilość wody i dusić do miękkości. Pod koniec duszenia dodać koncentrat pomidorowy i przyprawy. Naczynie żaroodporne wysmarować tłuszczem, układać warstwami kapustę, paprykę, kiełbasę. Pierwszą i ostatnią warstwą powinna być kapusta. Zalać śmietaną i zapiekać w piekarniku około 40 min.
Sos selerowy do mięs
Składniki: 1 średniego selera, kilka cebul, masło.
Przygotowanie. Korzeń selera zetrzeć na drobniej tarce, cebulę drobno posiekać i razem udusić na maśle do miękkości. Dodać wody i gotować na małym ogniu, aż składniki rozgotują się. Podawać z kaszą gryczaną.
Pierś indyka z jarzynami
Składniki: pierś indyka, różnokolorowe jarzyny, 2 łyżeczki masła, smalec.
Przygotowanie. Pierś indyka posiekać drobno w kostkę, dodać przyprawy ziołowe i podsmażyć na patelni, aż się zarumieni. Pokroić w kostkę różne jarzyny i dodać do mięsa. Dodać 2 łyżeczki masła i pół szklanki wody. Dusić razem do miękkości.
Pieczone udka z kurczaka
Składniki: udka z kurczaka, oliwa z oliwek, kurkuma, majeranek, kminek, czosnek, imbir i sól.
Przygotowanie. Zmieszać ze sobą oliwę z oliwek, kurkumę, majeranek, kminek, imbir, czosnek i sól, następnie tą mieszaniną natrzeć udka z kurczaka i pozostawić na 30 minut. Mięso piec przez 20 min. w odkrytym rondlu - w nagrzanym do maksimum piekarniku, potem zmniejszyć ogień do 140-150 °C, nakryć rondel i dalej piec 50 minut. Podawać z surówką z jarzyn.
Filety ze śledzia z duszonymi pomidorami
Składniki: 50 dkg surowych filetów ze śledzia norweskiego, 50 ml oleju z pestek winogron, 5 dkg masła, 20 dkg cukini, 3 pomidory, sól, pieprz, tymianek, oregano, bazylia, czosnek, natka pietruszki, smalec, odrobina masła.
Przygotowanie. Filety śledziowe dokładnie oczyścić, wypłukać w zimnej wodzie, osuszyć i natrzeć zmieszanymi z sobą przyprawami. Na patelni rozgrzać niewielką ilość smalcu i usmażyć na nim filety. Pod koniec smażenia do smaku dodać odrobinę świeżego masła. Pomidory sparzyć wrzątkiem, obrać ze skórki i pokroić. Cukinię umyć, obrać, pokroić w cienkie plastry, oprószyć solą i pieprzem i obsmażyć na niewielkiej ilości masła. Następnie cukinię wyjąć z patelni i na tym samym tłuszczu zeszklić drobno pokrojoną cebulę, posiekany czosnek i pomidory. Dodać natkę pietruszki oraz przyprawy do smaku. Usmażone filety śledziowe ułożyć w sosie, udekorować smażonymi jarzynami oraz natką i bazylią.
Karp pieczony w śmietanie
Składniki: 1 karp (duży), 3 cebule, 1 l śmietany (może być kwaśna), 1 cytryna, pieprz, sól, odrobina masła.
Przygotowanie. Karpia obrać i oskrobać, pokropić w środku sokiem z cytryny, następnie do środka włożyć pokrojoną w talarki cebulę oraz masło. Karpia popieprzyć i posolić w środku i po wierzchu. Rybę włożyć na płaską blachę do pieczenia i polać małą ilością śmietany. Piec przez około 1,5 godziny, od czasu do czasu polewając śmietaną.
Potrawy jarskie
Pasztet sojowy
Składniki: 2 szklanki ugotowanej soi, 0,5 kg pieczarek, 4 cebule, 3 jaja, 2 średniej wielkości selery, pietruszka, oliwa, przyprawy ziołowe, sól, pieprz.
Przygotowanie: Umyte pieczarki pokroić i podsmażyć na maśle, dodać posiekane cebule i razem udusić. Pietruszkę oraz seler umyć, obrać i ugotować. Pieczarki, warzywa i soję zmiksować na grubsze kawałki, dodać surowe żółtka i przyprawy do smaku i wszystko razem wymieszać. Białka jajek ubić na sztywną pianę, na końcu wszystko delikatnie połączyć. Masę włożyć do wysmarowanej tłuszczem formy. Piec 30 - 40 minut, podawać na gorąco z surówką albo na zimno z sosem chrzanowym lub tatarskim.
Ryż żółty z kurkumą
Przepis dla 1 osoby
Składniki: 10–15 dkg ryżu brązowego lub dzikiego, 1 czubata łyżeczka kurkumy, 1–2 łyżki oliwy z oliwek.
Przygotowanie. Rozgrzać olej w garnku, wrzucić do środka ryż oraz kurkumę i mieszać do momentu aż zeszkli się. Dodać do garnka dwa razy tyle wody ile jest ryżu i gotować ryż, aż woda wyparuje tj. około 15 – 20 minut. Doskonale pasuje z sosem pomidorowym.
Bakłażany zapiekane
Składniki: 4 bakłażany, 25 dkg zmielonego gotowanego mięsa, niecałe pół szklanki oliwy z oliwek, 40 dkg pomidorów bez skórki, 2 drobno posiekane cebule, 3 ząbki czosnku, tymianek, pieprz i sól.
Przygotowanie. Bakłażany pokroić wzdłuż na centymetrowe plastry, ułożyć w misce, posolić, przycisnąć talerzem i odstawić na pół godziny lub dłużej, by puściły sok. W tym czasie z wymieszanego ze sobą mięsa, cebuli, soli i zmiażdżonego czosnku przygotowujemy farsz. Plastry bakłażana odsączyć z soku i obsmażyć na oliwie. Żaroodporne naczynie posmarować oliwą i układać w nim na przemian warstwę farszu i warstwę bakłażanów, następnie dodać plasterki pomidorów, posypać tymiankiem, solą i pieprzem. Wierzch polać pozostałą oliwą i zapiekać w piekarniku w temperaturze 175 oC przez około 40 minut. Podawać na gorąco lub zimno.
Duszony kabaczek z pomidorami
Składniki: 1 kabaczek (około 1 kg), 2 cebule, oliwa z oliwek, pieprz czarny, sól, koncentrat pomidorowy, masło, koperek.
Przygotowanie. Cebulę obrać i pokroić niezbyt drobno, podsmażyć na oliwie. Kabaczek umyć, obrać, przekroić wzdłuż na połowę, oczyścić z miąższu i pestek, a następnie pokroić na większe kawałki. Do pokrojonego kabaczka dodać zeszkloną cebulę, sól, pieprz czarny i łyżkę masła. Całość zalać wodą i dusić do momentu, gdy kabaczek będzie miękki (szklisty). Wówczas dodać koncentrat pomidorowy i dużą ilość koperku. Potrawę wymieszać delikatnie i jeszcze chwilę poddusić. Kabaczek podawać obficie posypany koperkiem.
Kalarepki zapiekane z sosem pietruszkowym
Przepis na 4 osoby
Składniki: 6 małych kalarepek, pół pęczka pietruszki, 20 dkg tartego żółtego sera, 1 łyżeczka curry, sól, pieprz, 1 łyżka masła do posmarowania naczynia, 0,5 l naturalnego jogurtu i ewentualnie niewielka ilość śmietany.
Sos – jogurt wymieszać z przyprawami i posiekaną na drobno pietruszką. Jeżeli jogurt jest zbyt gęsty, możemy go rozcieńczyć rzadką śmietaną. Przygotowanie. Kalarepki obrać i pokroić na plasterki o grubości 1 cm. Gotować je na półtwardo w osolonej wodzie około 15 minut. Naczynie żaroodporne posmarować masłem, plasterki kalarepki układać w nim warstwami, posypując każdą utartym serem. Po ułożeniu wszystkich warstw wlać na wierzch przygotowany sos i zapiekać potrawę przez 20 minut, tak aby nabrała złocistego odcienia. Podawać na gorąco.
Kotlety z fasoli
Składniki: 1 szklanka fasoli, 1 jajko, tarta bułka graham, sól, pieprz.
Przygotowanie. Fasolę dzień wcześniej namoczyć. Po ugotowaniu fasolę przekręcić przez maszynkę, dodać 1 jajko, trochę tartej bułki graham, sól, pierz i całość dokładnie wymieszać. Uformować kotlety i smażyć na oleju. Fasolę można zastąpić grochem albo cukinią.
Bigos z pieczarkami
Składniki: 1 kg kiszonej kapusty, 1 kg kapusty białej słodkiej, 30 dkg pieczarek, 1 szklanka gotowanego grochu, 3 cebule, kminek, majeranek, sól, pieprz, olej.
Przygotowanie. Kapustę kiszoną i poszatkowaną białą słodką kapustę ugotować oddzielnie w jak najmniejszej ilości wody. Pieczarki i cebulę oczyścić, umyć, pokroić w grube paseczki. Do rondla wlać olej, ułożyć warstwę cebuli oraz pieczarek i dusić na wolnym ogniu. Po ugotowaniu kapustę słodką i kiszoną połączyć ze sobą, dodać groch, duszone pieczarki z cebulą i wymieszać. Całość przyprawić pieprzem i innymi przyprawami, dokładnie wymieszać i dusić razem pod przykryciem około pół godziny.
Gulasz warzywny
Składniki: bakłażan, patison, 2 cebule, 4 pory, 2 ząbki czosnku, 4 pomidory, 25 dkg ugotowanej fasoli, 4 łyżki oliwy.
Przygotowanie. Na patelni z oliwą podsmażyć pokrojoną cebulę, pory i czosnek. Obrać i pokroić w paski bakłażana i patisona. Dusić razem w rondelku na oliwie z kilkoma łyżkami wody. Dodać ugotowaną fasolę i pokrojone w plastry pomidory. Dusić razem pod przykryciem około 15 minut. Gulasz można podawać z brązowym ryżem.
Duszone jarzyny
Składniki: cukinia, 1 cebula, brokuł, natka pietruszki, masło, czarny pieprz, bazylia.
Przygotowanie. Cukinię obrać ze skórki i pokroić w kostkę. Brokuła podzielić na cząstki. Cebulę posiekać w grubą kostkę. Wszystkie składniki połączyć razem, dodać niewielką ilość wody, 3 - 4 łyżki masła i dusić na wolnym ogniu do miękkości, posypać posiekaną natką pietruszki, dodać bazylię, sól i pieprz do smaku.
Duszona kapusta z pomidorami
Składniki: główka białej kapusty, 3 duże cebule, 5 dużych pomidorów, 1 łyżki kminku, 3-4 ząbki czosnku, 4 ziarnka ziela angielskiego, 1 listek laurowy, 1 łyżki imbiru, czarny pieprz, sól.
Przygotowanie. Kapustę pokroić i sparzyć wrzątkiem, odcedzić i zalać małą ilością wody. Pomidory sparzyć wrzątkiem, obrać ze skórki, pokroić i dodać do kapusty. Dodać pokrojone w kostkę i zeszklone na tłuszczu cebule oraz czosnek, ziele angielskie, listek laurowy, imbir, pieprz, sól i dusić wszystko razem do miękkości. Doprawić do smaku.
Kapusta z grochem
Składniki: 70 dkg kiszonej kapusty, 1 szklanka namoczonego przez noc grochu, cebula, olej, listki laurowe, sól, pieprz, szczypta kminku, boczek.
Przygotowanie. Groch i kapustę z listkiem laurowym ugotować oddzielnie. Groch odcedzić i połowę porcji utłuc na puree i połączyć z kapustą. Na patelni lekko podrumienić cebulę, dodać boczek i wrzucić do kapusty. Dodać resztę nieutłuczonego grochu, całość wymieszać, doprawić do smaku pieprzem, solą i kminkiem. Dodać niewielką ilość wody i chwilę pogotować.
Pieczony czosnek
Składniki: ząbki czosnku i oliwa z oliwek.
Przygotowanie. Wybieramy dorodne ząbki czosnku (w koszulkach), kładziemy je do naczynia żaroodpornego, smarujemy oliwą i pieczemy około 15 minut w gorącym piekarniku. Po upieczeniu i lekkim przestudzeniu obieramy z koszulek.
Ryż na śniadanie, obiad lub kolację dla dzieci
Składniki: 1 szklanki ryżu brązowego (dzikiego), 1 łyżka masła, 2 - 3 kwaśne jabłka, skórka pomarańczy, cynamon.
Przygotowanie. Ryż gotujemy do lekkiej twardości. Po ugotowaniu dodajemy do niego łyżkę masła. W tym czasie przygotowujemy mus jabłkowy z kwaśnych jabłek. Obrane jabłka dusimy delikatnie na odrobinie wody, aż zrobi się gęsta masa przypominająca marmoladę. Dodajemy cynamon i odrobinkę skórki z pomarańczy i tą gorącą masą polewamy ryż.
Leczo
Składniki: 3 czerwone papryki, 2 zielone lub żółte papryki, 3 duże cebule, 1 kg mięsistych pomidorów, 30 dkg cukini, 3 łyżki oleju, słodka i ostra papryka w proszku, olej.
Przygotowanie. Cebulę oczyścić, pokroić na grube półplasterki i zeszklić w dużym rondlu na rozgrzanym oleju. Dodać oczyszczoną z gniazd nasiennych, pokrojoną w cienkie paski paprykę, dusić razem na małym ogniu, często mieszając przez około 5 minut. Pomidory gotować przez 1 - 2 minuty we wrzątku, a następnie obrać ze skórki. Pokroić niezbyt drobno i dodać do duszących się warzyw. Wrzucić jeszcze pokrojoną w kostkę cukinię, dokładnie wymieszać, doprawić do smaku ostrą i słodką papryką oraz solą. Dusić wszystko razem bez przykrycia do chwili, aż pomidory się rozpadną, a papryka pozostanie nadal jędrna.
Kalafior zamiast ziemniaków
Kalafiora gotujemy do miękkości, dodajemy masło, tłuczemy. Kolorem, jak i smakiem potrawa do złudzenia przypomina skrobiowe ziemniaki.
Potrawa z nasion
Składniki: łuskane nasionka słonecznika, dyni i sezamu (w ilościach wedle uznania), natka pietruszki, koperek.
Przygotowanie. Składniki mieszamy i dusimy w garnku z niewielką ilością oliwy z oliwek, doprawiamy i gotowe. Na koniec posypujemy obficie natką pietruszki i koperkiem. To jest wersja wegetariańska. Dla niewegetarian polecam na początku dodać troszkę kiełbasy lub boczku.
Surówki
Surówki można sporządzić z białej i czerwonej kapusty, czerwonych buraków, czerwonej rzodkiewki, białej rzodkwi, kopru, różnych gatunków sałat, pietruszki, natki z pietruszki, kalarepy, marchwi, selera, selera naciowego, pora, cykorii, zielonej, żółtej i czerwonej papryki, kalafiora, cebuli itd.
Surówka z surowego czerwonego buraka
Składniki: czerwony burak, biała rzodkiew, cebula, seler, oliwa z oliwek lub olej z pestek z winogron, pieprz ziołowy, natka pietruszki.
Przygotowanie: Surowy czerwony burak, białą rzodkiew, seler i cebulę utrzeć na grubej tarce. Do startych warzyw dodać niewielką ilość soku z cytryny, 2 łyżki oliwy z oliwek z I tłoczenia na zimno lub oleju z pestek winogron, pieprz ziołowy, posiekaną na drobno natkę pietruszki. Wszystko wymieszać i odstawić na kilka minut. Podawać jako osobne danie lub z mięsem.
Surówka z białej kapusty z rzodkiewką
Składniki: 30 dkg białej kapusty, pęczek rzodkiewek, marchew, łyżka oliwy z oliwek, natka z pietruszki, sól, pieprz, sok z cytryny.
Przygotowanie: Kapustę oczyścić z uszkodzonych liści i usunąć głąb, opłukać i cienko pokroić, posypać solą i pozostawić na 20 min. Rzodkiewki posiekać na cienkie plasterki, marchew i seler oczyścić, opłukać i utrzeć na grubej tarce. Wszystkie warzywa połączyć i wymieszać, dodać oliwę, posiekaną natkę pietruszki i doprawić do smaku.
Surówka z białej rzodkwi
Składniki: 1 biała rzodkiew, 1 kalarepka, 1 większa marchew, 1 cebula, 1 cytryny, 2 łyżki oliwy z oliwek, natka z pietruszki, pieprz, sól.
Przygotowanie. Warzywa obrać i umyć pod bieżącą wodą. Na grubej tarce utrzeć białą rzodkiew, kalarepę, marchew i niewielką cebulę, dodać sok z cytryny, oliwę z oliwek, natkę pietruszki, zioła, pieprz i sól do smaku. Po wymieszaniu odstawić na kilka minut.
Surówka z selera
Składniki: 1 średniej wielkości seler, 2 marchewki, 1 niewielka czarna rzepa, natka z pietruszki, 1 cytryny, pieprz, bazylia.
Przygotowanie. Warzywa obrać i umyć pod bieżącą wodą. Na grubej tarce utrzeć seler, marchew i czarną rzepy, dodać natkę pietruszki, sok z cytryny, pieprz i zioła do smaku oraz 2 łyżki oliwy z oliwek. Wymieszać i odstawić na 15 minut.
Surówka z sałaty
Składniki: 1 główka sałaty, pęczek rzodkiewek, 3 pomidory, 1 świeży ogórek, 250 ml śmietany.
Przygotowanie. Liście sałaty umyć zimną wodą, otrząsnąć z wody, rozdrobnić na mniejsze części, następnie ułożyć na talerzu. Pokroić kilka czerwonych rzodkiewek na cienkie plasterki i ułożyć na sałacie. Pokroić na plasterki pomidory, obrany świeży ogórek i też ułożyć na sałacie. Całość polać śmietaną.
Surówka z czarnej rzepy
Składniki: 1 średniej wielkości czarna rzepa. 3 – 4 marchewki, 250 ml śmietany, sól, pieprz ziołowy.
Przygotowanie. Warzywa obrać i umyć pod bieżącą wodą. Czarną rzepę i marchewki utrzeć na grubej tarce. Dodać 250 ml śmietany i wymieszać. Dodać do smaku sól i pieprz ziołowy. Odstawić na 15 minut.
Kolorowa surówka
Składniki: 1 średniej główki białej kapusty, 1 średniej główki czerwonej kapusty, 1 duża marchewka, 2 zielone cebulki, po 1 czerwonej żółtej i pomarańczowej papryki, kilka czerwonych rzodkiewek, niewielki por, natka pietruszki, ziarna słonecznika.
Sos: kwaśna śmietana, oliwa
z oliwek, cytryna, sól, pieprz.
Przygotowanie. Kapusty białą i czerwoną posiekać na drobno. Utrzeć na tarce marchew, cebulę, a paprykę, rzodkiewki i pora pokroić na cienkie plasterki. Dodać ziarna słonecznika, wszystko razem wymieszać, posypać posiekana natką pietruszki, doprawić do smaku sosem i pozostawić na 15 minut.
Przygotowanie. Kapusty białą i czerwoną posiekać na drobno. Utrzeć na tarce marchew, cebulę, a paprykę, rzodkiewki i pora pokroić na cienkie plasterki. Dodać ziarna słonecznika, wszystko razem wymieszać, posypać posiekana natką pietruszki, doprawić do smaku sosem i pozostawić na 15 minut.
Koktajl ogórkowo miętowy
Składniki na 4 porcje: 50 dkg świeżych ogórków, 500 ml przegotowanej zimnej wody, 12 liści świeżej mięty, 1 łyżeczki soli, 2 plasterki cytryny ze skórką.
Przygotowanie. Zmiksować ze sobą wszystkie składniki. Koktajl podajemy schłodzony. Można jak kto woli, zmiksować składniki z kostkami lodu.
Kolacja
Jako kolację proponuję chleb żytnio - razowy posmarowany masłem i surówki. Zamiast tego można zjeść ugotowanego brokuła, okraszonego masłem, kalafiora, gęstą zupę jarzynową lub sałatki, do których przepisy zamieściłem poniżej. Można też jeść orzechy, ale należy pamiętać o tym, że są pokarmem ciężkostrawnym i należy je spożyć na 2 - 3 godziny przed położeniem się spać.
Sałatka z brukselki
Składniki: 0.8 kg brukselki, koperek, 3 łyżki oliwy z oliwek, sok z cytryny do smaku, sól, pieprz.
Przygotowanie. Brukselkę oczyścić, opłukać, zalać posolonym wrzątkiem, zagotować pod przykryciem, odkryć na chwilę i gotować dalej pod przykryciem 10 – 15 min. Potem brukselkę odcedzić, włożyć do salaterki i ostudzić, Wymieszać z oliwą i posiekanym koperkiem, doprawić do smaku.
Kapusta czerwona z boczkiem
Składniki: 70 dkg kapusty czerwonej, 15 dkg wędzonego boczku, 1 cebula, 2 – 3 łyżki koncentratu pomidorowego, sól, sok z cytryny.
Przygotowanie: Boczek pokroić w kostkę i podsmażyć. Cebulę obrać, opłukać, pokroić w kostkę i dodać do boczku, usmażyć. Kapustę oczyścić z uszkodzonych liści, przekroić na pół, usunąć głąb, cienko poszatkować, wymieszać z boczkiem i cebulą, dodać koncentrat pomidorowy, odrobinę wody i dusić wszystko razem do miękkości pod przykryciem często mieszając. Doprawić do smaku.
Sałatka z fasolki szparagowej
Składniki: 400 g ugotowanej fasolki (konserwowe)j, 2 łyżki ryżu brązowego, koperek, 2 łyżki oliwy z oliwek, 2 łyżki koncentratu pomidorowego, sól, koperek, pieprz, curry do smaku.
Przygotowanie. Fasolkę pokroić na kawałki długości 2 – 3 cm. Ryż opłukać, zalać wrzącą osoloną wodą i ugotować do lekkiej twardości, odcedzić, przelać gorącą woda i wystudzić, wymieszać z fasolką, koncentratem pomidorowym, oliwą i posiekanym koperkiem, doprawić przyprawami do smaku.
Sałatka z groszku zielonego z żółtym serem
Składniki: 30 dkg ugotowanego groszku (konserwowego), 15 dkg twardego żółtego sera, 7 - 8 rzodkiewek, pół szklanki gęstej śmietany, szczypiorek, sól, pieprz, curry do smaku.
Przygotowanie. Rzodkiewki posiekać, ser żółty utrzeć na tarce. Składniki wymieszać z groszkiem, śmietaną i posiekanym szczypiorkiem, doprawić do smaku.
Sałatka z kalafiorów z migdałami
Składniki: 60 dkg kalafiorów, 5 dkg ryżu brązowego, 5 dkg migdałów, natka z pietruszki, 3 łyżki koncentratu pomidorowego, sól, pieprz.
Przygotowanie. Kalafior oczyścić, opłukać, włożyć do wrzącej osolonej wody, gotować bez przykrycia. Po ugotowaniu wyjąć, odsączyć i podzielić na cząstki. Ryż opłukać, zalać wrzącą osoloną wodą, ugotować do lekkiej twardości, odcedzić. Migdały sparzyć, obrać ze skórki, posiekać i wymieszać z ryżem, kalafiorem i posiekaną natką pietruszki, doprawić do smaku. Do koncentratu dodać niewielką ilość wody, położyć na wierzch potrawy. Doprawić przyprawami do smaku.
Zamiast słodyczy
Kiedy nie możesz powstrzymać się przed zjedzeniem słodyczy, to zrób sobie kogel - mogel.
Składniki: 3 jaja, jeden cały banan, 3 - 4 łyżki stołowe
oleju z siemienia lnianego lub oliwy z oliwek pierwszego tłoczenia na zimno, 4
łyżki nasion siemienia lnianego.
Przygotowanie. Mieszankę zmiksować i wypić. Dzięki kogel - moglowi można uzyskać dwie korzyści: dostarczyć dużo energii oraz zaspokoić chęć spożywania cukru. Olej zapobiegnie wchłonięciu zbyt dużej ilości glukozy po strawieniu banana.
Proszę jednak przygotowywać
sobie tę mieszankę niezbyt często, raczej w sytuacjach wyjątkowych.
Placuszki maca
Zagnieść ciasto z następujących składników: dwóch szklanek mąki żytniej lub żytnio - razowej, dwóch jajek, zakwasu, szczypty soli i odrobiny wody. Ciasto wyrabiać do uzyskania właściwej konsystencji przypominającej ciasto makaronowe. Wyrobione ciasto rozwałkować na grubość około 2 mm, pociąć na większe kwadraty i piec na gorącej blasze lub gofrownicy. Na wierzch można położyć pokrojone pomidory, cebulę albo inne warzywa.
Masło smakowe
Składniki: masło, rzeżucha, bazylia, koper, pietruszka, rozgnieciony czosnek, szczypiorek lub natka cebulki, kilka kropli cytryny.
Przygotowanie. 3 łyżki drobno posiekanej zieleniny połączyć z połową kostki masła i utrzeć na gładką masę. Trzymać w lodówce.
Dieta w
okresie zdrowienia
W okresie zdrowienia włączamy po kolei produkty spożywcze o wysokim indeksie glikemicznym, łącząc je z produktami o indeksie niskim. Kierując się tą zasadą, spożywajmy na przykład ryż długi o indeksie 60 z warzywami surowymi o indeksie 15, w takiej samej ilości wagowej. W sumie wypadkowa IG wyniesie 37,5. Zapobiegnie to wchłonięciu do organizmu zbyt dużej ilości węglowodanów z produktów o wysokim IG.
Wprowadzić można do diety produkty kwaśne, łącząc je z obojętnymi i zasadowymi. Nie jest dalej zalecane jedzenie słodyczy, wyrobów cukierniczych, mleka kupowanego w sklepie i jego przetworów, picie słodkich napojów, jedzenie produktów wysoko przetworzonych - lodów, chipsów, hamburgerów, zup z puszek i liofilizowanych itp. Nie polecam również jedzenia osobom, u których występuje alergia na grzyby, produktów spożywczych fermentowanych, jak: surowej kiszonej kapusty, ogórków, tofu, jedzenia niemytych owoców oraz wyrobów piekarniczych na bazie drożdży.
Obowiązuje dalej zasada nie łączenia białka z węglowodanami w jednym posiłku.
W okresie zdrowienia włączamy po kolei produkty spożywcze o wysokim indeksie glikemicznym, łącząc je z produktami o indeksie niskim. Kierując się tą zasadą, spożywajmy na przykład ryż długi o indeksie 60 z warzywami surowymi o indeksie 15, w takiej samej ilości wagowej. W sumie wypadkowa IG wyniesie 37,5. Zapobiegnie to wchłonięciu do organizmu zbyt dużej ilości węglowodanów z produktów o wysokim IG.
Wprowadzić można do diety produkty kwaśne, łącząc je z obojętnymi i zasadowymi. Nie jest dalej zalecane jedzenie słodyczy, wyrobów cukierniczych, mleka kupowanego w sklepie i jego przetworów, picie słodkich napojów, jedzenie produktów wysoko przetworzonych - lodów, chipsów, hamburgerów, zup z puszek i liofilizowanych itp. Nie polecam również jedzenia osobom, u których występuje alergia na grzyby, produktów spożywczych fermentowanych, jak: surowej kiszonej kapusty, ogórków, tofu, jedzenia niemytych owoców oraz wyrobów piekarniczych na bazie drożdży.
Obowiązuje dalej zasada nie łączenia białka z węglowodanami w jednym posiłku.
Białka: mięso, ryby, jaja,
soję spożywamy wraz z surówkami oraz węglowodany: ziemniaki i jego przetwory,
kasze, ryż, białe pieczywo - też z surówkami. O ile wyjeżdżając w delegacje
musimy korzystać z jedzenia w restauracjach, a lokal nie dysponuje dobrą
naturalną surówką, bardziej bezpieczne jest zjedzenie samego mięsa i zażycie
tabletek, bądź proszku z błonnikiem rozpuszczonym w wodzie niegazowanej.
Gotowane jarzyny najlepiej spożyć jako oddzielny posiłek, okraszone surowym bądź roztopionym masłem: fasolę szparagową, kalafiory, brokuły, brukselkę, kapustę, cukinię, bakłażany, kalarepkę, dynię, pora, selera, szparagi, szpinak, marchew, paprykę.
Zupy można jeść wszystkie, ale nie dodawać zasmażek i nie zagęszczać ich mąką. Okrasić je można masłem lub niewielką ilością śmietany.
Gotowane jarzyny najlepiej spożyć jako oddzielny posiłek, okraszone surowym bądź roztopionym masłem: fasolę szparagową, kalafiory, brokuły, brukselkę, kapustę, cukinię, bakłażany, kalarepkę, dynię, pora, selera, szparagi, szpinak, marchew, paprykę.
Zupy można jeść wszystkie, ale nie dodawać zasmażek i nie zagęszczać ich mąką. Okrasić je można masłem lub niewielką ilością śmietany.
O ile mamy ochotę zjeść
rosół, to należy dodać do niego dużą ilość jarzyn w celu odkwaszenia roztworu.
Do tego celu może również służyć cała główka surowego czosnku, którą należy
wrzucić do gotującego się rosołu. Dobry, "brązowy" makaron z
odpowiednią ilością naturalnego błonnika, można kupić w sklepach ze zdrową
żywnością. O ile ktoś jednak preferuje makarony białe, to należy kupować te
wyrabiane z tzw. twardej wysokogatunkowej pszenicy. Nie należy rozgotowywać ich
do miękkości i powinny być do spożycia półtwarde, tzw. al dente.
Owoce można jeść wszystkie, ale w początkowym okresie w niewielkich ilościach. Można pić soki owocowe i warzywne pod warunkiem, że są robione z naturalnych świeżych owoców i warzyw. Kupowane w sklepie zawierają w swoim składzie cukier, konserwanty i stabilizatory kwasowości.
Dalsze profilaktyczne stosowanie preparatów roślinnych, związków witaminowo - mineralnych, chelatów metali, leków homeopatycznych, ma na celu wzmacnianie systemu odporności organizmu oraz właściwe odżywianie komórkowe. Pamiętajmy o tym, że zarodniki drożdżaka Candida, po wyleczeniu krążą we krwi człowieka przez okres 2 - 3 lat i osiedlając się w narządach wewnętrznych mogą spowodować nawrót grzybicy. Lekceważenie zasad profilaktyki polegającej na właściwym odżywianiu i uzupełnianiu diety dodatkami do żywności, może zaowocować możliwością nawrotu choroby.
Owoce można jeść wszystkie, ale w początkowym okresie w niewielkich ilościach. Można pić soki owocowe i warzywne pod warunkiem, że są robione z naturalnych świeżych owoców i warzyw. Kupowane w sklepie zawierają w swoim składzie cukier, konserwanty i stabilizatory kwasowości.
Dalsze profilaktyczne stosowanie preparatów roślinnych, związków witaminowo - mineralnych, chelatów metali, leków homeopatycznych, ma na celu wzmacnianie systemu odporności organizmu oraz właściwe odżywianie komórkowe. Pamiętajmy o tym, że zarodniki drożdżaka Candida, po wyleczeniu krążą we krwi człowieka przez okres 2 - 3 lat i osiedlając się w narządach wewnętrznych mogą spowodować nawrót grzybicy. Lekceważenie zasad profilaktyki polegającej na właściwym odżywianiu i uzupełnianiu diety dodatkami do żywności, może zaowocować możliwością nawrotu choroby.
Diagnostyka
laboratoryjna
Głównym kryterium upoważniającym do rozpoznania grzybicy i rozpoczęcia leczenia jest wyizolowanie i identyfikacja grzyba od pacjenta.
Wykaz badań diagnostycznych, które chory powinien wykonać w leczeniu ambulatoryjnym
- morfologia z rozmazem,
- cukier na czczo,
- badanie ogólne moczu oraz pH moczu,
- wykrywanie pasożytów, grzybów i toksyn metodą biorezonansu (aparat Mora, Vegatest, Bicom, Oberon),
- Badanie kału na niestrawione resztki pokarmowe - w przypadku objawów ze strony przewodu pokarmowego,
- badanie kału na krew utajoną - w przypadku podejrzenia krwawienia z przewodu pokarmowego,
- IGA - w przypadku skłonności do chorób infekcyjnych,
- IGE - w przypadku alergii,
- Analiza pierwiastkowa włosów (wykonać o ile umożliwi to koszt jego wykonania).
Test na wykrycie zakażenia grzybiczego
Wypróbuj tę prostą metodę, aby
zobaczyć, czy jesteś zainfekowany grzybem Candida.
Rano po wstaniu z łóżka
zbierz trochę śliny w ustach. Napełnij szklankę wodą i napluj do niej zebraną
śliną. Sprawdzaj wodę co 15 minut, mniej więcej przez jedną godzinę. Jeżeli
jesteś zainfekowany grzybem Candida, widoczne będą sznury - jak nogi, opadające
na dół szklanki od śliny pływającej na wierzchu.
Innym wariantem jest
rozdrobniona ślina pływająca pod postacią chmury w roztworze, opadająca na dno
szklanki lub zawieszona w wodzie jak mgła aerozolowa. Jeżeli nie ma żadnych
sznurów i ślina spływa jednolitym strumieniem na dno szklanki przez jedną
godzinę, nie jesteś prawdopodobnie zarażony grzybem Candida.
Trzeba jednak zaznaczyć, że
powyższy test ma jedynie wartość orientacyjną, zaś w celu postawienia dokładnej
diagnozy należy wykonać również inne badania laboratoryjne.
Test pomocny w wykryciu infekcji grzybiczej
Część I - wywiad
chorobowy
Lp.
|
Wywiad
|
Punkty
|
|
1
|
Czy
brałeś tetracyklinę lub inne antybiotyki przez miesiąc i dłużej?
|
35
|
|
2
|
Czy
brałeś w swoim życiu antybiotyki o szerokim spectrum w leczeniu chorób układu
oddechowego, moczowego czy innych infekcji przez 2 miesiące, lub w krótkich
cyklach 4 razy w ciągu roku?
|
35
|
|
3
|
Jeśli
brałeś antybiotyki w pojedynczych dawkach?
|
6
|
|
4
|
Czy
były w twoim życiu problemy z przewlekłym zapaleniem prostaty, pochwy i stany
zapalne narządów rozrodczych?
|
25
|
|
5
|
Czy
masz kłopoty z pamięcią i koncentracją uwagi?
|
||
6
|
Czy
masz ogólne kłopoty ze zdrowiem, jesteś zniechęcony do wizyt lekarskich, gdy
nie wykryto przyczyny twoich problemów zdrowotnych?
|
20
|
|
7
|
Czy
byłaś w ciąży 2 lub więcej razy?
Jeden
raz?
|
5
3
|
|
8
|
Czy
brałaś lub bierzesz preparaty antykoncepcyjne do 2 lat?
Dłużej
niż przez 2 lata?
|
8
15
|
|
9
|
Czy
bierzesz sterydy, doustnie, w iniekcji, inhalacji - częściej niż raz w ciągu
2 tygodni?
Rzadziej
niż raz w ciągu 2 tygodni?
|
15
6
|
|
10
|
Czy
jesteś narażony na działanie perfum, środków owadobójczych i ich oparów w
zakładach produkcyjnych, sklepach kosmetycznych, które wywołują:
-
łagodne objawy choroby?
-
nasilone objawy?
|
6
15
|
|
11
|
Palenie
papierosów
|
10
|
|
12
|
Czy
masz objawy złego samopoczucia w warunkach podwyższonej wilgotności
powietrza, w duszne dni, w obecności pleśni i zagrzybionych pomieszczeń?
|
20
|
|
13
|
Czy
masz grzybicę skóry lub paznokci?
|
20
|
|
14
|
Czy
używasz cukru rafinowanego w diecie?
|
20
|
|
Suma
|
|||
Część II – objawy
choroby
Za każdy objaw sporadyczny
lub łagodny dajemy 3 punkty.
Jeżeli objaw występuje
często i jest średnio nasilony dodajemy 6 punktów.
Za objaw bardzo nasilony i
dokuczliwy dajemy 9 punktów.
1
|
Zmęczenie,
znużenie i senność
|
|
2
|
Uczucie
utraty sił witalnych i wycieńczenia
|
|
3
|
Obniżony
nastrój
|
|
4
|
Uczucie
otępienia, odczucia - pieczenia, kłucia i szczypania
|
|
5
|
Bóle
głowy
|
|
6
|
Bolesność
mięśni
|
|
7
|
Osłabienie
mięśni, niezdolność do wykonania wysiłku
|
|
8
|
Ból i
obrzęk ścięgien
|
|
9
|
Nieokreślone
bóle brzucha
|
|
10
|
Zaparcia
lub biegunki
|
|
11
|
Burczenie,
przelewanie, gazy jelitowe
|
|
12
|
Zapalenie
błony śluzowej pochwy – swędzenie i pieczenie
|
|
13
|
Zapalenie
prostaty
|
|
14
|
Niechęć
do kontaktów seksualnych
|
|
15
|
Impotencja
|
|
16
|
Zapalenie
błony śluzowej macicy (endometrioza) i niepłodność
|
|
17
|
Bóle skurczowe
lub inne zaburzenia miesiączkowania
|
|
18
|
Napięcie
przed miesiączkowe (PMS)
|
|
19
|
Napady
lęku i płaczu
|
|
20
|
Zimne
ręce i stopy, obniżona poniżej 36,6°C temperatura ciała.
|
|
21
|
Drżenia
mięśniowe związane z głodem, złościsz się, gdy jesteś głodny
|
|
Suma
|
Część trzecia
Za każdy objaw sporadycznie
występujący i łagodny dajemy - 3 punkty.
Jeżeli objaw występuje
często, jest nasilony i dokuczliwy dajemy - 6 punktów.
Jeśli objaw jest bardzo
nasilony, obezwładniający dajemy - 9 punktów.
1
|
Senność
|
|
2
|
Rozdrażnienie
|
|
3
|
Zaburzenia
koordynacji ruchowej
|
|
4
|
Bezsenność,
zaburzenia snu
|
|
5
|
Częsta
zmienność nastroju
|
|
6
|
Zawroty
głowy, zaburzenia równowagi
|
|
7
|
Ucisk
ponad lub za uszami, uczucie obrzęku i ucisku głowy
|
|
8
|
Problemy
z zatokami szczękowymi i czołowymi
|
|
9
|
Skłonność
do łatwego powstawania siniaków i pękania drobnych naczyń
|
|
10
|
Egzema,
pieczenie spojówek - uczucie obecności piasku pod powiekami
|
|
11
|
Łuszczyca
|
|
12
|
Pokrzywka
|
|
13
|
Zaburzenia
trawienia, zgaga
|
|
14
|
Nietolerancja
mleka, glutenu - pszenicy, żyta innych ziaren
|
|
15
|
Śluzowate
stolce
|
|
16
|
Świąd
odbytu
|
|
17
|
Suchość
ustach i gardle
|
|
18
|
Spękane
usta i biały język
|
|
19
|
Płytki
oddech, brak powietrza
|
|
20
|
Nieprzyjemny
zapach skóry ciała, stóp i włosów - mimo częstego mycia
|
|
21
|
Uczucie
niedrożności nosa, obrzęku i wyciekanie wydzieliny
|
|
22
|
Świąd w
obrębie nosa
|
|
23
|
Ból
gardła
|
|
24
|
Podrażnienie
krtani, pogorszenie głosu - chrypka
|
|
25
|
Suchy
kaszel
|
|
26
|
Sztywność,
napięcie i ucisk w klatce piersiowej
|
|
27
|
Skrócony
oddech, sapanie przy oddychaniu
|
|
28
|
Częste
nagłe oddawania moczu
|
|
29
|
Pieczenie
i swędzenie podczas oddawania moczu
|
|
30
|
Mroczki
przed oczyma (plamki)
|
|
31
|
Pieczenie
i łzawienie spojówek
|
|
Suma
|
Podsumuj
punkty.................
Po podsumowaniu punktów
wszystkich trzech części masz możliwość oceny, czy jesteś zainfekowany grzybem
Candida Candida.
Zakażenie - u kobiet ilość
punktów wyniesie powyżej 180, u mężczyzn - powyżej
140.
Prawdopodobieństwo
zakażenia – u kobiet ilość punktów powyżej 120, u mężczyzn - powyżej 90.
Za możliwy związek
problemów zdrowotnych z infekcją grzybiczą Candida będzie wskazywała
ilość punktów – u kobiet powyżej 60, a u mężczyzn - powyżej 40.
Brak związku problemów
zdrowotnych a infekcją grzybiczą będzie wskazywała ilość punktów, u kobiet -
poniżej 60, a u mężczyzn - poniżej 40
Subskrybuj:
Posty (Atom)